De meningen over psychotherapie zijn soms controversieel, vooral als het gaat om de mate van persoonlijkheidsverandering die kan worden bereikt tijdens het proces van psychotherapeutisch werk. Over het algemeen zijn mensen het er echter het vaakst over eens dat psychotherapie bij bepaalde klachten ‘helpt’. In dit bericht wil ik bespreken hoe psychotherapie precies helpt. Naar mijn mening zijn er verschillende aspecten van hulpverlening, of beter gezegd meerdere niveaus van hulpverlening, die zich, bij de meest succesvolle psychotherapiebehandeling, parallel ontwikkelen, waardoor het genezende effect wederzijds wordt versterkt. Er zijn echter ook objectieve beperkingen aan psychotherapeutisch werk, waar ik me nu helemaal aan het begin van dit artikel op zal concentreren: ten eerste is het de moeite waard te vermelden dat, naar analogie met de fysieke toestand van het lichaam, de mentale toestand beperkingen kan opleggen aan de mogelijkheid van verbetering ervan. Dat wil zeggen, als een persoon een ledemaat heeft verloren, kan zijn toestand aanzienlijk worden verbeterd, vooral vergeleken met de toestand in de eerste uren en dagen, maar het is onwaarschijnlijk dat hij een nieuw been zal kunnen laten groeien. Deze vergelijking kan worden toegepast op het verloop van mentale processen. In dit geval kunt u zoveel mogelijk helpen. Het goede nieuws is dat dit meestal tot op zekere hoogte mogelijk is. Ten eerste zijn de overtredingen meestal niet dodelijk en onomkeerbaar en kunnen ze worden gecorrigeerd. Bij ernstige pathologie kan figuurlijk gesproken, zelfs met het verlies van een ledemaat, een hoogwaardige prothese worden gemaakt. In de tweede plaats kan de hulp zowel van korte als van lange duur zijn (duurzaam, tot een blijvend effect na voltooiing van de psychotherapie). In beide gevallen helpt psychotherapie, maar het langetermijneffect van het werken met een psychotherapeut wordt nog steeds groter geacht dan het kortetermijneffect. Dit punt is ook belangrijk omdat mensen die kortdurende hulp hebben gekregen, kunnen besluiten dat het resultaat is bereikt en hun bezoeken aan de psycholoog kunnen beëindigen. De resulterende terugkeer van de symptomen kan er op zijn beurt toe leiden dat zij tot de conclusie komen dat de hulp niet zo effectief is als ze hadden verwacht (en zoals ze aanvankelijk voelden en geloofden). Degenen die zich hebben aangemeld, kunnen zich dus de mening vormen dat psychotherapie niet effectief is. Deze mening kan ontstaan ​​als gevolg van onvoldoende psychotherapeutisch werk en ongeschoolde implementatie (inclusief onjuiste beoordeling van a). de mate van persoonlijkheidsstoornissen, b.therapiemogelijkheden in relatie tot het tijdstip van implementatie) of een combinatie van verschillende redenen. Vervolgens stel ik voor om een ​​lijst van ‘genezende’ factoren te bekijken die psychotherapeutisch werk kunnen karakteriseren. Dat is in feite de reden waarom psychotherapie effectief en efficiënt kan zijn. Emotionele reactie - een persoon laat zijn emoties en ervaringen los, waardoor verlichting optreedt, meestal tijdelijk. (Trouwens, ik heb onlangs een artikel van een specialist gelezen, waarin hij in wezen de hele essentie van het werk van psychotherapie door middel van reactie uitlegde). Deze factor helpt veel mensen, vooral in de eerste fasen van het werken met een psycholoog, maar het effect ervan is niet duurzaam. Er verschijnt een figuur waarvan de aanwezigheid alleen al een ondersteunend effect heeft, omdat je als autoriteit naar haar toe kunt komen, naar een competente mening kunt luisteren en reactie kunt krijgen. Het is alsof je weet dat je geld hebt, zelfs als je het niet gebruikt; je toestand verandert door het feit alleen al. Hier kunnen we wijzen op de helende waarde van het voorbeeld van de levensstijl van een psychotherapeut (we nemen aan dat deze wordt gekenmerkt door stabiliteit). Soms beschouwen psychotherapeuten zelf ondersteuning als de kroon op psychotherapeutische inspanningen, wat hen er echter niet van weerhoudt vooruit te gaan, zij het zonder na te denken over de essentie van verdere therapeutische processen, maar ze tegelijkertijd op te bouwen ontwikkel je niet volgens de gebruikelijke scenario’s voor de persoon die zich heeft aangemeld. In de regel reproduceert een cliënt in psychotherapie in zijn relatie met een psychotherapeut onbewust dezelfde relationele rollen die hij in het dagelijks leven speelt. Taak.