Waarom is er sprake van verraad in gezinnen? Laten we ons een situatie voorstellen waarin jonge echtgenoten om de een of andere reden hun relatie en hun partner echt waarderen. Ze ontmoetten elkaar bijvoorbeeld niet meer op jonge leeftijd, misschien niet meer in de hoop dat ze de enige persoon zouden ontmoeten met wie ze een gezin konden stichten. Of een man werd bijvoorbeeld eindelijk verliefd op een meisje met een laag zelfbeeld, en zij 'aanbidt' hem hiervoor natuurlijk en 'idealiseert' hem. Het komt voor dat echtgenoten voor elkaar 'zorgen' en proberen hen niet te beledigen of pijn te doen. Het lijkt erop: wat is hier mis mee? Nou, echtgenoten waarderen elkaar. Dit is erg belangrijk in het gezin. Ja, dat is waar, maar soms komt het voor dat de angst om een ​​relatie te vernietigen, te ‘verpesten’, hen dwingt zich aan de ander ‘aan te passen’, om hem in alles te plezieren. Echtgenoten ‘idealiseren’ hun partner en proberen zich dienovereenkomstig ideaal te gedragen, dat wil zeggen ‘aan te passen’ aan zo’n partner, wat erg moeilijk is. Geleidelijk aan verliezen echtgenoten hun ware zelf, hun individualiteit en uniciteit. De paradox van zulke relaties is dat de echtgenoten elkaar zó waarderen dat ze niet weten waarom. Het belangrijkste is dat ze beweren dat de echtgenoot ideaal is, het gezin ideaal, maar om duidelijk te maken wat speciaal en uniek is aan je partner, vinden ze het moeilijk om te antwoorden. Waarom hebben we een gezin nodig? Dit is wat er in het leven gebeurt: we “zetten maskers op”, beperken onze manifestaties, proberen onze tekortkomingen niet te laten zien, gaan de samenleving in om succesvol en positief te zijn in de ogen van anderen. Maar er moet altijd een ‘oase’ zijn, een ‘uitlaatklep’, een plek waar we kunnen ontspannen, eindelijk onszelf kunnen zijn, een plek waar we onze maskers afzetten. En deze plaats op de eerste plaats in iemands leven is het ouderlijk gezin. En dan creëren we ons gezin met de persoon met wie we onszelf kunnen toestaan ​​niet bang te zijn om onszelf te zijn, met de persoon aan wie we onszelf onze tekortkomingen toevertrouwen. Stel je de toestand voor van een persoon die gedwongen wordt zichzelf zijn hele leven onder controle te houden, om in spanning te verkeren, zodat hij, God verhoede, niets verkeerds zegt, niets aanstootgevends doet. Het is ongelooflijk moeilijk. Maar jezelf niet presenteren is het halve werk, maar echtgenoten in zo'n huwelijk verliezen zichzelf, ze leven in elkaars schaduw en proberen elkaar te plezieren. Het resultaat is teleurstelling over dergelijke relaties, teleurstelling over de partner. Als mijn partner slechts mijn schaduw is, mijn spiegelbeeld, waarom heb ik hem dan nodig? Ik ben genoeg van mezelf. Het gezin bevindt zich in een impasse, hoewel van buitenaf alles mooi lijkt - een geweldig gezin, maar van binnen is het lange tijd een staat van “moeras” geweest. En dan te hulp schieten, als een uitweg uit de impasse (figuurlijk gezien is het als "pus komt uit een abces" - het is lelijk, het ruikt vies, maar het is een kans om iets te veranderen, om te "genezen") - flirten, bedrog. Vreemdgaan eindigt immers vaak niet met een breuk in de relatie. Dat wil zeggen, het blijkt dat verraad deel uitmaakt van de relatie tussen echtgenoten, zoals een gecodeerd bericht. Wat gebeurt er tenslotte als gevolg van verraad? Ten eerste “schendt” een van de echtgenoten (vaker natuurlijk mannen, die er niet tegen kunnen “ideaal te zijn”) de familie-idylle. Het hele ‘beeld’ van het welzijn van het gezin valt uiteen. Verraad streeft twee doelen na: het eerste doel is de partner te ‘ontgoochelen’, zodat hij, in een vlaag van negatieve gevoelens, eindelijk zijn echte, oprechte zelf laat zien (daarom lijkt het erop dat echtgenoten vaak opzettelijk ‘sporen’ van verraad lijken achter te laten zodat de partner ontdekt wat er gebeurt en dienovereenkomstig reageert - verontwaardigd, boos, jaloers wordt, enz.); of het tweede doel is het verwerven van een schuldgevoel als gevolg van een ongepaste daad, het ideaal blijven gedragen in het huwelijk met hernieuwde kracht, waarbij de partner verder wordt geïdealiseerd en zichzelf wordt gekleineerd. Een 44-jarige vrouw, 25 jaar getrouwd, zegt: “Alles was in orde, totdat mijn man op een vreselijke dag toegaf dat hij iemand anders had. Wat er met mij is gebeurd, is onbegrijpelijk Ik heb mezelf voor hem vernederd, gesmeekt om te blijven, terwijl ik aan zijn voeten lag. Er zijn vijf maanden verstreken en ik huil elke dag. Het wordt niet eenvoudiger als ik aanhankelijk, vriendelijk en zorgzaam ben..