Van de auteur: Samenvatting van de tweede dag van het seminar "De onafscheidelijke aard van liefde en agressie" door Dr. Otto F. Kernberg, georganiseerd door het International Psychoanalytic Center on Karpovka. Psychodynamisch model van de affectieve componenten van de seksuele driften Freud stelde een model voor van twee driften - Eros en Thanatos - als tegengesteld gerichte conflicterende krachten. Hij legde de oorsprong van het libido uit door het vermogen tot erotische stimulatie van bepaalde zones - slijmopeningen en huid, waar voornamelijk het idee van erotische objecten wordt gevormd. Voor Freud is drive meer een theoretisch construct, een optelsom van affect en representaties. Het resultaat is een tegenstelling tussen aanhangers van de drifttheorie en degenen die deze willen opgeven. Kleinians en egopsychologie, de Franse school is voor het behoud ervan, maar aanhangers van de objectrelatie-school verwerpen dit. In de klinische praktijk zien we dat de drive-theorie steeds vaker wordt bevestigd. Freud was geen psychiater, hij was een groot neuroloog, zijn boek over afasie is nog steeds relevant. Hij werd een gijzelaar van de hedendaagse neurobiologie, maar weigerde tegelijkertijd zijn theorie daarmee in verband te brengen. Piaget was de eerste die het primaat van affect suggereerde. Freud daarentegen ging uit van de ideeën van James-Lange over affecten als een fysiologische ontlading van opwinding. Pas in 1929 stelde McDougall voor dat affecten als een aangeboren primaire motivatiekracht kunnen worden beschouwd. Moderne ideeën zijn gebaseerd op affectieve neurobiologie, zoals in het werk van Pankseepp J., die ook het primaat van affect in motivatie benadrukt. Hij beschrijft zes motiverende affectieve systemen: drie positieve (gehechtheid, spel, erotisering), twee negatieve en neutrale (alert). Systeemgehechtheid wordt geactiveerd in de moeder-kind-dyade en is verantwoordelijk voor het succes van elke relatie; spel is verantwoordelijk voor sociale communicatie die geen verband houdt met gehechtheid; erotiek bestaat ook vanaf de geboorte, maar moet onder invloed van de relatie worden ontwikkeld en gereactiveerd. invloed van contact met anderen. Het hechtingssysteem is ook verantwoordelijk voor het vermogen om voor zichzelf en de ander te zorgen, het spelsysteem dient om interesse te wekken, het erotische systeem is verantwoordelijk voor seksuele opwinding, en alles bij elkaar vormen ze de inhoud van wat Freud aan het libido toeschreef. Twee negatieve systemen zijn het vecht(aanval)-vluchtsysteem, of het scheidings-panieksysteem. Het vecht(aanval)-vluchtsysteem markeert alle gevaarlijke en onaangename prikkels. Het separatie-panieksysteem wordt geassocieerd met situaties waarin de overleving wordt bedreigd, met een gevoel van hulpeloosheid en passief lijden. Dit is een verlammend gevoel van verlies en hulpeloosheid, dat op geen enkele manier door activiteit kan worden veranderd. Dit wordt waargenomen bij de plotselinge verdwijning van de moeder, of we kunnen de activering ervan bij volwassenen waarnemen, in het geval van de ervaring van vitaal belang; hulpeloosheid in een situatie van plotselinge en intense levensbedreiging. Freuds Thanatos is een combinatie van deze twee systemen. Freuds drifttheorie verwijst ons naar de aangeboren componenten van deze systemen, waarvoor nu zowel de hersenrepresentatie als de mediatorsystemen die er toezicht op houden, bekend zijn. Al in de jaren dertig merkte de Engelse analist Briley op dat als we het over drijfveren hebben, we het meer hebben over de specifieke effecten die daarmee gepaard gaan. Het laatste systeem in de classificatie van Panksepp, het waarschuwingssysteem, moedigt ons aan om op zoek te gaan naar plezierige stimuli. Het bepaalt ook de zoektocht naar negatieve prikkels, waarvan het beter is om weg te blijven. Neuroanatomisch gezien zijn deze systemen vertegenwoordigd in het gebied van het limbisch brein en de amygdala. Activering van impulsen vindt plaats van lagere niveaus (hypothalamusvoedsel, ontsnapping) naar hogere niveaus. Cognitief worden de impulsen van deze systemen gecontextualiseerd in de prefrontale en preorbitale cortex. Oxytocine activeert het hechtingssysteem, het plezier van voeden, en is eveneens verantwoordelijk voor de romantische componenten van erotisch verlangen. Testosteron activeert het aanvals-vluchtsysteem, agressieve componenten van verlangen, het verlangen om de Ander binnen te dringen, pijnlijkgeneugten van seks. Oxytocine is betrokken bij opwinding, dopamine is betrokken bij ervaringen van seksueel genot en de zoektocht naar een voorwerp van genot. In het aanvals-vluchtsysteem zien we complexe effecten van woede, angst en jaloezie. Het erotische systeem is verantwoordelijk voor de stimulatie van de huid- en slijmopeningen, hun vermogen om te reageren op druk en reacties op wrijving. De lange afwezigheid van de moeder leidt tot een afname van de intensiteit en het uitsterven van de masturbatie bij kinderen. Laplanche en zijn volgelingen en collega's merkten op dat de moeder de baby onbewust seksueel stimuleert, waardoor het erotische systeem van het kind wordt geactiveerd, wat bijdraagt ​​aan de perceptie van haar als een kind. object van verlangen, en het verlangen verwerft een specifiek object. Opwinding gericht op de moeder is kenmerkend voor beide geslachten, maar bij meisjes wordt deze geremd. De wisselvalligheid van de relatie met de moeder is ook belangrijk, wanneer zij verschijnt en verdwijnt (‘dag-’ en ‘nacht-moeder’ in de termen van Franse auteurs). Daarom krijgt seksualiteit de kwaliteit van plagen, met de belofte van bevrediging. Dit is duidelijk zichtbaar in het voorbeeld van opwinding bij het zien van geleidelijke blootstelling tijdens striptease. Meltzer beschrijft erotische opwinding ten aanzien van het lichaam van de moeder als de belangrijkste esthetische bron van de perceptie van schoonheid. Vrouwen worden opgewonden als er naar ze gekeken wordt, dit is het gevolg van identificatie met de moeder, terwijl mannen meer opgewonden raken als ze zelf kijken, er zit een meer voyeuristische component aan vast. Deze hele ontwikkeling wordt gecompliceerd door twee extra aspecten. Het eerste aspect is de frustratie van vroege gehechtheid aan de moeder; wanneer negatieve systemen domineren, vindt er al vroeg een verschuiving van aantrekking tot de vader plaats. Dit leidt tot de vorming van mannelijke homoseksualiteit, of een ernstige remming van seksuele opwinding. Ook wordt in de aanwezigheid van een overweldigende dominante moeder het verlangen geremd, wat we zien in het geval van ernstige pathologie. In de vroege relatie met de moeder ontdekt de baby erotiek in de vorm van het verlangen om de moeder te zien, het verlangen om gezien te worden, het verlangen om aan de borst te zuigen en te bijten als een prototype van versmelten met de moeder en penetratie in haar. En een ander proces in de vroege kinderjaren is de internalisering van objectrelaties in de vorm van de integratie van een rigide scheiding van absoluut goede en absoluut slechte objecten. Elke affectieve interactie met de moeder leidt tot de vorming van affectieve herinneringen die zijn opgeslagen in de hippocampus. Dit zijn de geïnternaliseerde affectieve sporen van dyadische relaties. Er is een scheiding tussen goede en vervolgende objecten in het affectieve geheugen. Geleidelijk worden deze aspecten geïntegreerd, wat resulteert in een holistisch geïntegreerd zelf en andere mensen. Geleidelijk aan wordt de moeder gezien als een afzonderlijk object, dat bovendien in verbinding staat met de vader. Erotische impulsen worden gericht op de ouder van het andere geslacht en op rivaliteit met de eigen ouder. Rivaliteit wordt op ambivalente wijze gecombineerd met het verlangen om te gehoorzamen en te imiteren, waarbij de ouder wordt bewonderd. Ook de gevoelens voor ouders van het andere geslacht zijn ambivalent, omdat onbevredigde verlangens zelf aanleiding geven tot frustratie. In het geval van normaliteit is de ambivalentie aanvaardbaar; de pathologie blijft behouden. Dit proces wordt beïnvloed door de genetisch bepaalde hyperactiviteit van de negatieve affectsystemen veroorzaakt door een tekort aan serotonine. Laten we dan zeggen dat de jongen de kloof tussen de ideale en de vreselijke moeder behoudt, en dat hij altijd op zoek zal gaan naar de ideale vrouw. Ook de afgunst op het ouderpaar blijft bestaan. Normaal gesproken streeft een kind ernaar de intimiteit van het ouderpaar te schenden. Maar zijn ouders verhinderen hem dit te doen. Dit verlangen bepaalt het plezier van het observeren van een parend stel. Het verlangen naar openbare seks en exhibitionisme wordt dan bepaald door wraak. Stoller, die pornoacteurs studeerde, ontdekte in hun anamnese een ernstig seksueel trauma uit de kindertijd. Onder optimale omstandigheden leidt het leren kennen van de persoonlijkheden van ouders tot de ontwikkeling van het vermogen om hen te bewonderen, en ook tot het vermogen tot volwassen idealisering. Dit proces eindigt in de adolescentie, wanneer het superego volwassen wordt en de behoefte ontstaat aan scheiding en een heroriëntering van de aantrekkingskracht buiten het gezin. Een tiener dusmoeten kinderlijke verboden op seks overwinnen. Als u dit niet doet, leidt dit tot ernstige pathologie. Een van de kenmerken van volwassen seksualiteit is het vermogen om verliefd te worden, waarvan de structuur een sterke hartstochtelijke component heeft. We hebben het over de optelsom van erotische opwinding, genegenheid en bewondering voor de Ander. Als dit verlangen tijdens de adolescentie wordt bevredigd, schept het de voorwaarden voor openheid en vrijheid van meningsuiting, zoals beschreven door Bataille. De ervaring van vroege agressie van de moeder heeft een nog ernstiger effect, het schaadt de kwaliteit van leven zelfs nog ernstiger dan oedipale. remming. Dit leidt tot ernstige stoornissen op het neurotische borderline-, narcistische en zelfs diepere niveau. DIAGNOSE VAN HET VERMOGEN TOT LIEFDERELATIES Het is de moeite waard om vragen over seksuele relaties en liefdesrelaties anders te stellen dan bij een tiener en een 40-jarige, maar als je dat al doet. Als een persoon van 20 jaar oud is, antwoordt hij bij het beantwoorden van vragen of hij van iemand hield: "Ik weet het niet!", Dit duidt al op een probleem. Ook als alle gevallen van liefde niet wederzijds zijn, of als de patiënt helemaal niet in liefde geïnteresseerd was. Iedereen die geïnteresseerd is in liefde zal normaal gesproken altijd een partner vinden, altijd en op elke leeftijd. Als de partners zogenaamd niet altijd hetzelfde zijn, is dit ook zijn probleem. Als de oriëntatie niet duidelijk is, helpt de studie van masturbatiefantasieën en seksuele dromen. Als we voortdurend veranderende voorkeuren zien, is het de moeite waard om aandacht te besteden aan identiteitsproblemen. Nu over het probleem van perversie of parafilie, zoals ze nu worden genoemd, aangezien de term perversie pejoratief wordt gelezen. We zijn geïnteresseerd in vragen over seksuele opwinding, of deze toeneemt tijdens seks en of tijdens dit proces een orgasme wordt bereikt. Joyce Mac Dougall, een analist van de Franse school, wijst erop dat sadistische, masochistische, voyeuristische, exhibitionistische, fetisjistische en hetero-homoseksuele aspecten van seksualiteit aanwezig zijn in de structuur van normale seksuele opwinding. Deze elementen worden problematisch als het zonder deze elementen onmogelijk is om een ​​orgasme te bereiken. Zo kan de ene patiënt alleen een orgasme bereiken door haar handen te wringen, waardoor hij zich masochisme realiseert, en een andere patiënt krijgt alleen een orgasme door aan de schoenen van een vrouw te snuffelen. Hij idealiseerde zijn fetisj zo erg en vergoddelijkte deze specifieke vorm van seks zo erg dat ik al aan mezelf begon te twijfelen.) De ernst en prognose van perversies of parafilieën hangt af van de structuur van de persoonlijkheid. Maar sadistische perversie is bijna altijd gevaarlijk voor het leven en de gezondheid. De beste prognose ligt op neurotisch niveau; voor borderline-mensen is het moeilijker, en het is vrij moeilijk om het effect te bereiken bij narcistische of antisociale individuen. Soms zien we gevallen die helemaal buiten de menselijke interactie vallen. Zo ervoer een van de patiënten alleen een orgasme als een vrouw tijdens zijn masturbatie op hem poepen. Hiervoor liet hij een speciaal toilet bouwen. Een ander, een asociale patiënt, bereikte alleen een orgasme door op het dak te masturberen terwijl hij stenen naar vrouwen gooide. Dit geval in de psychotherapie heeft over het algemeen weinig genezing. Personen met een neurotisch niveau hebben een gunstige prognose. Ik had zo'n patiënt, een heel aardige professor in de geesteswetenschappen, hij had een sadistische perversie. Hij kreeg alleen een orgasme als hij op een speciale manier aanbelde, en zijn vriendin begroette hem bij de ingang op haar knieën en moest aan zijn lul zuigen terwijl hij vastgebonden en geïmmobiliseerd was. Dit was de enige manier waarop hij een orgasme kon krijgen. Na de seks dronken ze samen thee, praatten over het leven en gingen naar het theater, hij adviseerde haar over het leven. Maar aangezien alles hier geïsoleerd ligt, zijn de prognoses goed. Ik herhaal: als de partners in een koppel dit kunnen realiseren, en het wederzijds plezier vereist en ze er tevreden mee zijn, zijn dit elementen van de norm. We stellen vragen over het samenvallen van seksuele praktijken en masturbatiefantasieën. Gebeurt dit in het echte leven of alleen bij het kijken naar pornografie? Pornografie is over het algemeen heel normaal, maar mensen die veel tijd besteden aan het kijken naar pornografie hebben vaak problemen. Vaak is dit een poging om te ontsnappen aan problemen in de werkelijkheid. Een van mijn patiënten bij een narcistische organisatie die seksueel ispromiscuïteit en vaak seks hebben met minstens twee vrouwen op één dag, besteedt veel tijd online aan deze activiteit. Hierachter schuilt naar mijn mening een wanhopige poging om bevrediging te vinden. Het meest voorkomende probleem is seksuele remming, en sommige patiënten creëren zo'n aseksuele sfeer dat de therapeut vergeet ernaar te vragen tijdens het gestructureerde interview. Wat voor de diagnose van belang is, is het vermogen van de therapeut om op contra-overdrachtelijke wijze te diagnosticeren hoeveel de patiënt seksuele golven uitzendt, of hij nu aantrekkelijk probeert te zijn of niet, opwindend of niet. De therapeut moet open en vrij zijn om de seksuele aantrekkelijkheid van de cliënt te beoordelen. De therapeut zelf kan vormen van remming vertonen die verband houden met sociale taboes, bijvoorbeeld in de vorm van het niet opmerken van seksuele provocatie of remming bij tienermeisjes. Jonge therapeuten zullen de seksuele aantrekkelijkheid van een 70-jarige vrouw niet kunnen waarderen vanwege oedipale remmingen; een masochistische vrouwelijke therapeut kan seksuele remming ervaren in relatie tot narcistische, potentieel uitbuitende mannen. Kwaliteiten van een therapeut die nodig zijn om met seks te werken problemen: Ten eerste is het belangrijk om je voor te stellen hoe de patiënt zou leven als hij deze pathologie niet zou hebben? Dit is nodig om die plaatsen op te merken waar er remming is die de cliënt ervan weerhoudt het potentieel te onthullen. Het is ook belangrijk om dit te presenteren in relatie tot het seksuele leven, waarvoor van de therapeut een zekere seksuele vrijheid vereist is. Het is ideaal wanneer de therapeut een vol en bevredigend seksleven heeft. Dit is ook de interne vrijheid om fantasieën in relatie tot de patiënt over te dragen, zonder ze enerzijds met de patiënt te laten reageren in acties, en zonder remming anderzijds, om fantasieën te kunnen gebruiken als een diagnostisch instrument voor tegenoverdracht. Hier is een voorbeeld uit mijn praktijk: toen ik nog studeerde, had ik een jonge patiënt wiens vader onlangs was overleden, daarna in diepe rouw en depressief. Ze had een diepe decolleté en ik probeerde daar niet te kijken. Ze verhuisde naar een ander land en schreef mij mijn brief, waarin ze toegaf dat ze erotische gevoelens had, maar ze nooit tegenover mij wilde toegeven, omdat ze zag dat ik niet de persoon was met wie dit besproken kon worden. Maar ik voelde het, maar bracht het niet met haar in contact! Nu let ik altijd op zulke signalen en bespreek ze met de patiënt, waarbij ik let op de tegenstrijdigheden: “... ook al ben je in de rouw, je draagt ​​een jurk met een decolleté, wat probeer je mij hiermee te vertellen? ” Antwoorden op vragen uit het publiek over het diagnosticeren van de verspreiding van genderidentiteit: Problemen met de kerngenderidentiteit veroorzaken problemen bij het kiezen van een partner, waardoor de persoon nog meer in verwarring wordt gebracht. Zulke mensen zijn ernstig ongelukkig en hebben conflicten tussen hun fysieke verschijning en hun eigen verlangens. Operaties en hormonale therapie zijn in dergelijke gevallen relatief nuttig, anders hebben ze last van problemen met seksueel gedrag, de keuze van een sociale groep, en moeten ze anders op hun hoede zijn. enz. In andere gevallen, wanneer een persoon plotseling zijn kerngenderidentiteit verandert, hebben we het meer over ernstige identiteitsdiffusie, gecombineerd met dipool of vooraf gedetailleerde remming van seksualiteit; in dit geval is het belangrijk om ernstige persoonlijkheidspathologieën te behandelen. Een voorbeeld van een mislukte therapie: een 45-jarige man, homoseksueel, gekleed in dameskleding als travestiet. Hij was buitengewoon succesvol als travestiet, hij werd uitgekozen, maar hij wilde vrouw worden. Als gevolg van een operatie en hormoontherapie werd hij een vrouw. Hierna begon hij het ontbreken van zijn penis te voelen, had hij een afkeer van de vagina en werd hij depressief. Terwijl hij aan een depressie leed, wilde niemand hem opereren. We probeerden hem in ons instituut te behandelen met antidepressiva, en ik volgde persoonlijk een intensieve therapiekuur. Het blijkt dat hij aan een ernstige narcistische stoornis lijdt en graag tegelijkertijd tot twee geslachten zou willen behoren, waarbij hij de capaciteiten van elk van hen benijdt en vrouwen haat vanwege hun capaciteiten. Basis.