Elena's verhaal Er zijn cliënten die niet naar een psycholoog komen voor verandering, maar om te bewijzen dat ze gelijk hebben. Ze hebben gelijk als ze zeggen dat niets voor hen werkt, dat verandering onder hun omstandigheden onmogelijk is. Zij verdedigen deze waarheid fel en onzelfzuchtig. Het feit dat ze naar de training kwamen, is nog een bewijs dat ze gelijk hebben. Na een tijdje zullen ze kunnen zeggen: “Ik heb alles gedaan, alles. Ik heb zelfs een psycholoog gezien, maar wat dan nog? Niets lukt toch.” Elena was zo’n klant. De objectieve gegevens zijn als volgt: 53 jaar oud, mooi, kleedt zich zeer elegant, naait zichzelf. Ze had twee volwassen kinderen en was slechts kort en heel lang getrouwd. Ik was erg verbrand en vanaf dat moment begon ik alleen op mezelf te vertrouwen. Verschillende pogingen om een ​​relatie op te bouwen waren niet succesvol: de kinderen stonden in de weg - ze namen al mijn tijd en energie in beslag, of het gebrek aan geld - ik moest werken en de kinderen opvoeden, er was nergens materiële hulp training, het was voor mij erg moeilijk met haar. Bijna alles wat ik zei ging gepaard met een constant leidmotief: “Alles wat je zegt klopt natuurlijk. Maar een oude dikke vrouw met twee kinderen wil nog steeds niet trouwen.” De groep raakte gedemoraliseerd en afgeleid. Het was die training die mij als coach veel heeft opgeleverd. Ervaring in het omgaan met moeilijke klanten is van onschatbare waarde. Hoe het ook zij, Lena voltooide de training en verdween. Ik gaf nog enkele tientallen trainingen, deed ervaring op, bracht een kind ter wereld en besloot op een gegeven moment een boek te schrijven. Een boek over echte verhalen, verhalen van onze cliënten. Daarom stuurde ik een vraag naar alle adressen die ik had opgeslagen: wil iemand zijn of haar wijzigingen delen, vertellen hoe de training nuttig was? Stel je mijn verbazing voor: Lena was de eerste die reageerde. Ze woont in hetzelfde kleine dorpje in de regio Stavropol. Gedurende deze tijd reisde ze niet alleen voor het eerst naar het buitenland, maar verschenen er ook meer dan een dozijn markeringen in haar internationale paspoort - van Kroatië tot Nederland. Ze raakte geïnteresseerd in handgemaakt handwerk en opende een online winkel. Ze is twee jaar getrouwd. Haar man is een sterke, respectabele man. De hele tijd dat we met Lena aan het praten waren, speelde hij met haar kleindochter in de tuin, en het was duidelijk dat hij het erg leuk vond. Op een training vroeg ik haar: “Als je al je ‘onmogelijke dingen’ weggooit. Als je het feit wegneemt dat je nergens iemand kunt ontmoeten, is er ook niemand die je niet wilt ontmoeten. Als je je voorstelt dat alles mogelijk is. Als het enige wat je nodig hebt is wensen zonder beperkingen. Wat wil je?" Toen gaf ze geen antwoord en legde ze nogmaals uit waarom dit onmogelijk was. Maar toen we elkaar na deze vier jaar ontmoetten, herinnerde ze zich deze vraag en zei: 'Nu heb ik alles wat ik wil. En toen... Op dat moment kon ik er niet eens aan denken. En over het algemeen begon ik me na de training depressief te voelen, en pas na een paar maanden begon ik iets te begrijpen.' Natuurlijk zie ik alles wat er met haar gebeurde door het prisma van mijn ervaring, mijn kennis. Als ik het mis heb in mijn visie, Lenochka, vergeef me. Ik wil schrijven over mijn begrip van de situatie, mijn interpretatie. Ik denk dat het het feit was dat ze eindelijk aan zichzelf toegaf dat alles slecht was en dat niets zou lukken - dat werd een keerpunt voor haar. Als een persoon de bodem bereikt, duwt hij zich af en zweeft naar de top. Daarvoor speelde ze een spel met de wereld - overtuig me ervan dat alles niet zo erg is, en ik zal je het tegendeel bewijzen. Al haar energie, al haar tijd werd hieraan besteed. Dit is een zeer interessant spel en zeer winstgevend. Iedereen heeft medelijden met je, sympathiseert met je, troost je, en je hoeft niets te doen - klaag gewoon over je bittere, moeilijke lot. Ze deed dit de hele tijd tijdens mijn training - er was niemand meer in de groep die haar niet wilde vertellen dat ze mooi was en heel goed kon trouwen als ze dat wilde. Maar toen eindigde de training en bleef ze achter haar eigen gelijk. In de eerste plaats bewijst ze aan iedereen en aan zichzelf dat ze eenzaam is en dat ook zal blijven. Ik denk dat dit een soort laatste redmiddel voor haar was - ze had alle anderen om haar heen hier al lang geleden van overtuigd. Het is als een kind dat wanhopig verlangt naar verboden speelgoed.