Beste ouders, we blijven met jullie praten over onvoorwaardelijke liefde, over wat je helpt dit vermogen te ontwikkelen, wat je helpt je kind te accepteren zoals hij is. Vandaag zou ik aandacht willen besteden aan wat ons, volwassenen, ervan weerhoudt om onvoorwaardelijk lief te hebben, wat ons beetje bij beetje van dit vermogen berooft van het geheugen” Het kan een wrede grap uithalen en het ontstaan ​​van een vertrouwensrelatie tussen ouders en kinderen verhinderen. Ik sprak over hoe onze eigen bewuste en geanalyseerde jeugdervaringen onze bondgenoot kunnen worden in het proces van communicatie en opvoeding, dat de herinnering aan vroegere kinderjaren ons kan helpen zorgvuldiger met kinderen om te gaan. En vandaag zou ik het willen hebben over de andere kant van de medaille: over wanneer onze eigen ervaringen uit onze kindertijd een vijand kunnen worden voor ons en onze kinderen. We hebben al gezegd dat we herinneringen aan onze kindertijd en onze ervaringen vaak in een verre la bewaren en we denken dat het geen zin heeft om erover na te denken sinds we kinderen waren, lang geleden. Maar onze herinneringen verdwijnen niet op wonderbaarlijke wijze; ze blijven voorlopig gewoon sluimeren, en wat we besluiten te ‘vergeten’ begint ons zeker aan zichzelf te herinneren, te ‘bloeien’ als we ouders worden. We kunnen dit niet vermijden, hoeveel slimme boeken we ook lezen, hoeveel we ook kunnen doen, deze sluimerende herinneringen zullen op een dag op ons en onze kinderen ‘schieten’ Als we samen met ons opgroeiende kind onze ervaringen uit onze kindertijd opnieuw gaan beleven, gebeurt dit allemaal op emotioneel niveau. Deskundigen beginnen vaak te praten over hoe de manier waarop onze ouders met ons communiceerden een enorme impact heeft op de manier waarop wijzelf, nadat we moeder en vader zijn geworden, relaties met onze kinderen zullen opbouwen. Het is soms heel moeilijk om hierin te geloven, vooral als je jezelf als kind hebt gezworen dat je je NOOIT en ONDER IETS zo “lelijk” zou gedragen tegenover kinderen als je ouders deden. Maar in feite pakt het vaker wel dan niet anders uit. U zelf, beste lezers, heeft uzelf waarschijnlijk meer dan eens betrapt op het handelen in bepaalde situaties tegenover een kind, zoals uw ouders ooit bij u deden. Zeker, je schaamt je voor je gedrag, dan begin je jezelf de schuld te geven dat je zo onredelijk handelt, terwijl je natuurlijk latent begrijpt hoe onaangenaam het voor het kind is, maar keer op keer stap je op dezelfde hark en straf je jezelf opnieuw en opnieuw ligt dezelfde hark in het verschiet. En zo verder in een cirkel. Let op: als je ouders je als kind uitschelden, straffen en bekritiseren voor elke verwerpelijke daad, voor elke gepleegde misdaad, dan zal je eerste reactie als ouder als het kind iets verkeerds doet, vergelijkbaar zijn. Op dit moment reageer en handel je onbewust, omdat er een storm van emoties in je is opgekomen, die gepaard gaat met soortgelijke onaangename situaties - dit is hoe je ervaringen uit je kindertijd tot je 'spreken'. En geloof me, voor zo'n reactie heb je niet veel nodig, je hebt alleen maar nodig dat het kind iets 'verkeerd' doet, en nogmaals - de reactie begint! is ‘fout’, ‘wijkt af van de norm’. Het gedrag, de logica en de rationaliteit van het kind in de acties van de ouder zijn volledig afwezig, omdat op dit moment de psychologische trauma’s en complexen die hij in de kindertijd heeft opgelopen ‘uitgespeeld’ zijn. En alle acties van een ouder die erop gericht zijn een onredelijk kind op zulke vergelijkbare manieren te ‘kalmeren’, kunnen op zulke momenten onbewust alleen gericht zijn op het mentaal bewijzen aan hun eigen ouders hoe ‘goed gedaan ik ben’, ‘ik ben jouw aandacht waard’. liefje”, “Ik ben goed,” hou van mij, alsjeblieft! Dit is een vicieuze cirkel waar veel ouders in terechtkomen – ze zijn echt gekwetst, ook al ontkennen ze dat misschien koppig. Elke dag zijn ze boos op hun zorgeloze kinderen, op zichzelf, omdat ze hen op geen enkele manier kunnen beïnvloeden!