Hoe vernietig je een gelukkige toekomst voor je kind? Heel simpel. Je blijft in een huwelijk waarin je je ondraaglijk slecht voelt. Laat je elke avond tegen elkaar schreeuwen. Dus wat als liefde en respect allang verdwenen zijn en je leven in wederzijdse vernietiging is veranderd? Het belangrijkste is dat je niet gaat scheiden. Denk je dat het je kind geen pijn doet als papa tegen mama schreeuwt? Of hoe moeder zeurt en vader vernedert? En beantwoord dan ook de vraag: “Van wie hou je meer?” Pijn doen. Of hoor van mama: “Papa gedraagt ​​zich zo omdat hij niet van ons houdt”, en van papa: “Mama klampt zich aan ons allemaal vast en dwingt me om te vertrekken.” Het doet ook pijn. Maar het kind kan er niets aan doen. Hij kijkt simpelweg met kinderlijke ogen naar jouw relatie, waarin niets anders overblijft dan devaluatie, haat en claims. Hij kijkt toe en neemt het allemaal in vertrouwen, omdat kinderen niet weten hoe ze de acties van hun ouders moeten filteren. De relatie tussen mama en papa is de norm en de norm, ook al is er feitelijk niets normaals meer. Er gaan 15-20 jaar voorbij, uw zoon of dochter zal opgroeien. En zijn of haar bewustzijn zal grondig doordrenkt zijn van het feit dat familie altijd vloekt, ruzie maakt en borden kapotmaakt. Met een waarschijnlijkheid van 99% zal hij of zij uw gedragspatronen in relaties één op één herhalen. Weet jij wat er hierna gaat gebeuren? Als uw kind een gezin sticht, zal zijn huwelijk gedoemd zijn. Het maakt niet uit of hij als partner een persoon kiest met dezelfde trauma’s van de ‘ideale relatie tussen ouders’ of niet. Hij zal zich op dezelfde manier gedragen als jij. En uw kleinkinderen zullen opgroeien met een soortgelijk gedragsmodel voor hun ogen. Dit zal de cyclus van degeneratie van communicatie van jouw soort voortzetten. En het kan eeuwig doorgaan. Weet je zeker dat je dit wilt? Nee? Dan heb je drie opties voor wat je vervolgens moet doen. De eerste is om te scheiden. Als je begrijpt dat je huwelijk dood is en het geen zin heeft om het nieuw leven in te blazen, is het beter om uit elkaar te gaan en te proberen de psyche van het kind te behouden. Op deze manier behoed je hem voor vernietiging en schuldgevoelens, want dit is precies hoe hij zich voelt: schuldig aan wat er tussen zijn ouders gebeurt. . Het is niet nodig om zelf te lijden en iedereen om je heen te laten lijden vanwege de houding van ‘tolereer omwille van de kinderen’. Ja, echtscheiding van ouders is altijd traumatisch voor een kind. Maar hier kiest u het minste van twee kwaden en geeft u uw zoon of dochter de kans om een ​​harmonieuze relatie tussen ouders te zien, ook al is die niet met elkaar. De tweede is om te werken aan het verbeteren van de situatie met uw partner. Maar alleen als jullie er allebei klaar voor zijn en oprecht de relatie willen terugbrengen naar harmonie, liefde en wederzijds begrip. Geloof me, dit is mogelijk, zelfs als je al op het punt staat te scheiden. Tientallen pas gelukkige stellen, voor wie therapie hun laatste hoop was, fladderden mijn kantoor uit. De derde is om door te gaan met conflicten, maar niet om dit in het bijzijn van de kinderen te doen. Er zijn gezinnen waarin de communicatiestijl zelf militant is. Maar u moet begrijpen dat dit een halve maatregel is en dat het beter is om de reden te vinden waarom u alleen in dit formaat communiceert. Bedenk dat u verantwoordelijk bent voor hoe het met uw kinderen gaat. Ze zien je onbewust als een autoriteit en jij bent het die idealen in hun hoofd plant.