Van de auteur: Tien jaar geleden werd het in een verkorte versie gepubliceerd in het tijdschrift "Home". Ik zou willen opmerken dat ik probeerde in eenvoudige woorden te schrijven over tamelijk complexe ervaringen. Ik weet dat er andere beschrijvingen en periodiseringen zijn van de ervaring van trauma. Deze beschrijving komt overeen met het idee van de stadia en methoden om elke menselijke ervaring te integreren in zijn eigen 'ik', persoonlijkheid, ontwikkeling, opvoeding. Hoe tegenspoed te overleven Er is geen afgrond zonder bodem, hoe hoog ook. Maar bergen hebben toppen. Verdriet, problemen, moeilijke ervaringen. Het is onmogelijk om te leven zonder ze te ontmoeten. Zelfs in de vroege kinderjaren ervaart ieder van ons de eerste bittere emoties, waarbij hij bij elke mislukking uitbarst, zoals een kapot speelgoed of een straf van de ouders. En hoewel het verdriet van een kind bodemloos is, wordt het gemakkelijk vergeten en vervangen door levensvreugde en de interesse om nieuwe dingen te leren. Een persoon heeft een moeilijkere ervaring in zijn jeugd, wanneer volwassen problemen hem plotseling overkomen. Dan lijkt alles het einde van de wereld te zijn: ongelukkige liefde, niet inschrijven voor een universiteit, ongewenste zwangerschap. Ze zeggen dat bijna iedereen vóór de leeftijd van 22 jaar minstens één keer zelfmoordgedachten had. Op dat moment vraagt ​​hij zich af - het zou komen door wat... Jeugdig optimisme en jeugdige kracht krijgen al snel voorrang op tranen en melancholie. Een volwassen persoonlijkheid kan niet door allerlei kleine dingen uit het zadel worden geslagen. Het besef is gekomen dat alles van voorbijgaande aard is, dat het leven werkelijk van grote waarde is en dat je het niet moet weggooien. Iemand heeft een plichtsbesef ontwikkeld jegens zijn eigen kinderen, ouders en andere mensen, en is tot het diepe inzicht gekomen dat het vervullen van deze moeilijke plicht ons grootste geluk is. We staan ​​stevig op onze voeten, bij elkaar gehouden door vele verantwoordelijkheden, gehechtheden en de liefde van dierbaren. En toch, hoe kwetsbaar is ons vitale welzijn en alles wat de basis en de betekenis van ons bestaan ​​vormt. Verraad, echtscheiding, problemen met een geliefde of andere trieste gebeurtenissen - ze ruïneren iemands leven, beroven hem van vrede, nemen kracht en gezondheid weg. Wat gebeurt er met iemand die een psychologisch trauma ervaart? Is het mogelijk om op de een of andere manier de ‘psychologie van problemen’ te systematiseren, generaliseren en soortgelijke punten te vinden? Laten we een tijdje afstand nemen van pijnlijke gevoelens en als genezers worden die moeten genezen, en niet moeten bezwijken voor onze emoties. Geloof me, een afstandelijke, logische beschouwing van deze moeilijke periode in iemands leven zal je niet alleen helpen je eigen problemen te overwinnen of de juiste woorden te vinden voor degenen die steun nodig hebben, maar zal ook veel verklaren over het karakter en de daden van anderen. mensen. Problemen kunnen anders zijn, maar het is altijd een moeilijke ervaring. Laten we eerst eens definiëren wat we bedoelen met het concept van “verdriet”, “problemen”. Uiteraard is het belangrijkste hier niet wat voor soort gebeurtenis heeft plaatsgevonden, maar hoe ernstig het is voor de persoon. Dus voor de een is een nieuwe scheiding bijna entertainment, terwijl voor de ander dezelfde gebeurtenis een levensramp is. Een onverdiende belediging, een koude houding van dierbaren, de noodzaak om met pensioen te gaan - alles kan een moeilijke ervaring worden. Het ongeluk van Akaki Akakievich uit Gogols ‘The Overcoat’ gaat net zo diep als de tragedie van Anna Karenina. Of bijvoorbeeld een gebeurtenis die zo ver verwijderd is van de alledaagse problemen als de ineenstorting van de Sovjet-Unie - deze bleek belangrijk te zijn in de levens van veel mensen. Omdat ze zich niet langer burgers van een groot en machtig land voelden, voelden ze zo'n verlies dat dit in het land resulteerde in een scherpe toename van het aantal neurosen. Onder verdriet of tegenslag verstaan ​​we een gebeurtenis die een belangrijke bestaanssfeer van een persoon heeft vernietigd of ernstige schade heeft toegebracht. Om ons beter voor te stellen wat een “belangrijke bestaanssfeer” is, moeten we bedenken dat ieder van ons een individu is met een bepaald uiterlijk, karakter, hij maakt deel uit van een familie, lid van een groep, een vriend van iemand, een burger van zijn stad, staat en etc. Dater is een persoon die tegelijkertijd op veel gebieden bestaat. Op sommige gebieden kan hij uitstekend zijn, terwijl hij op andere gebieden onder het gemiddelde ligt. Op het werk gaat alles bijvoorbeeld prima, maar het gezinsleven is erg slecht. Of vice versa. Omdat het voor een persoon van vitaal belang is om het hoogst mogelijke gevoel van eigenwaarde te hebben, kiest en hecht hij vroeg of laat het grootste belang aan die levenssferen die hem de mogelijkheid bieden tot zelfrealisatie en die geen tegenstrijdigheden bevatten die moeilijk voor hem zijn. oplossen. Daarom beschouwt de één werk als het belangrijkste in het leven, leeft een ander meer voor zijn gezin, en de derde is nergens in geïnteresseerd behalve in zijn persoonlijke plot. Daarnaast zijn er gebieden waar zonder de juiste aandacht geen menselijk leven mogelijk is. Om bijvoorbeeld voedsel en kleding te hebben en in het algemeen een normaal lid van de samenleving te zijn, moet een persoon geld verdienen - daarom blijft dit gebied voor de meeste mensen altijd belangrijk. Hetzelfde kan gezegd worden over seks, communicatie en het behouden van de gezondheid. Sommigen genieten echter van het 'proces zelf' en vervullen zichzelf - dat wil zeggen dat ze graag kapitaal willen vergroten of zich bezighouden met gezondheidspraktijken. Dan wordt dit deel van hun leven het belangrijkste. De meeste mensen hebben verschillende belangrijke bestaansgebieden: meestal familie, kinderen, maar ook vrienden, werk, financiële en sociale status, enzovoort. Bovendien zijn er in ons leven categorieën die we bij een normale gang van zaken als vanzelfsprekend beschouwen. Dit is in de eerste plaats gezondheid, maar ook vrede in het land, beschikbaarheid van huisvesting en veiligheid. Dat wil zeggen, we bewonderen op de een of andere manier het prachtige feit niet dat drinkwater uit de kranen stroomt, de radiatoren verwarmd zijn, er niet op straat wordt geschoten en dat er thuis vrede op ons wacht! Zolang deze belangrijkste gebieden van ons leven geen inspanning vergen, merken we ze niet op. Maar problemen daarin, als ze zich voordoen, laten iemand snel zien hoe onbeduidend al zijn ambities, beweringen en dergelijke zijn, wat gisteren nog het belangrijkste leek! . Het is duidelijk dat wanneer een fundamenteel onderdeel van het leven om welke reden dan ook wordt vernietigd, iemand verdriet ervaart. Het maakt niet uit wat dit onderdeel precies is: een geliefde hond of een solide rekening bij een buitenlandse bank. In beide gevallen schaadt het iemands psyche en gezondheid. Dit omvat ook het geval waarin een persoon bitter lijdt onder de regelmatige verergering van oude problemen. Dit gebeurt als een persoon ooit gedwongen werd levensomstandigheden te accepteren die voor hem onbevredigend waren, om compromissen te sluiten. In plaats van bijvoorbeeld de prins van de bruidegom die een twintigjarige bruid lijkt te zijn, ziet de vrouw na een tijdje naast zich een onverantwoordelijke feestvierder, maar hij is al de vader van haar kinderen. Of een student die droomde van een carrière wordt 10 jaar later huisvrouw. Ik denk dat iedereen zijn eigen voorbeeld kan geven. Deze compromissen ontstaan ​​als gevolg van de vernietiging van een gebied dat belangrijk is voor een persoon. Het feit dat het iemand blijft kwellen, betekent dat hij zich nog in een bepaald stadium van zijn ervaring bevindt. In dit geval is het erg handig om te bepalen wat deze fase is en om zeker te weten of de persoon in een van deze fases vastzit. En ten slotte worden we allemaal gedwongen om simpelweg verschillende mijlpalen in ons leven te ervaren. Mensen worden oud, verliezen hun aantrekkelijkheid, hun kinderen, worden volwassen, verlaten het huis of halen, integendeel, een vreemde in huis, enzovoort. Dergelijke moeilijkheden vergen ook doorzettingsvermogen van ons en het overleven ervan is niet eenvoudiger dan welke andere trieste gebeurtenis dan ook. Vaak bederft het onvermogen om met zulke problemen om te gaan iemands karakter, waardoor hij vrede en vreugde in het leven krijgt. De eerste periode is de periode van ontkenning. "..Hoe kan dit... Hoe kan dit gebeuren... Is het nu echt onmogelijk om terug te keren, om alles te repareren... Nou ja, waarom moet alles precies zo zijn, waarom zou dat niet kunnen? het zou anders zijn God, wat zou het dan geweldig zijn, hoe goed, zo blijkt, mijn leven was, hoe stom, zo blijkt, ik begreep dit niet. Heer, geef me minstens een dag terug van gisteren. , zo geweldig, geweldigrealiteit. En nu weet ik niet wat ik moet doen. Alles heeft zijn betekenis verloren, ik wil niet dat de volgende dag komt. Voor mij heeft de tijd stil gestaan. Ik ben bang voor morgen. Ik wil hier niet mee leven. "Wat gebeurt er met een persoon als problemen hem uiteindelijk overvallen? In een belangrijk, belangrijkste deel van zijn leven heeft hij plotseling onoplosbare problemen. Zijn echtgenoot vertrok bijvoorbeeld, hij werd ontslagen, het werd bekend dat zijn kind begon een slecht bedrijf... of er is iets gebeurd - nog verschrikkelijker. Je weet nooit wat er gebeurt in ons moeilijke leven. Meestal kan iemand deze klap een tijdje gewoon niet accepteren, onmiddellijk na een moeilijke gebeurtenis in het leven Naast een ernstig verlies brengen problemen vaak ook een verandering met zich mee in het sociale leven van een persoon, de levensstijl die met hem verbonden is, zijn sociale kring, enzovoort nu, om een ​​nieuwe sociale rol op zich te nemen. Op dit moment wordt het zo moeilijk voor hem dat hij niet wil leven, er ontstaan ​​gedachten over zelfmoord om tegenstrijdigheden op te lossen - kan minder dan een minuut duren, of kan jaren duren. Dit kan een reactie van het lichaam zijn, soms resulterend in een psychische aandoening zoals geheugenverlies of verlies van emotionele gevoeligheid. En het komt voor dat een persoon, zoals ze zeggen, zijn hoofd in het zand steekt - een moeder wil bijvoorbeeld niet toegeven dat haar kind ernstige problemen heeft met de psyche of met drugs. Deze situatie is niet alleen beladen met verloren tijd. Onbewust beseffend dat er al problemen zijn gebeurd en dat deze zich vroeg of laat in een formidabele manifestatie zullen manifesteren, begint een persoon te leven onder de druk van constante angst, hij verliest zelfvertrouwen, zijn wil wordt onderdrukt. Verwar een echt serieus persoon niet probleem met talloze, vaak ijdele angsten, die de mens behulpzaam worden geleverd door zijn overontwikkelde verbeeldingskracht. Als er echte problemen optreden, ongeacht waar iemand ervoor wegrent, zal het nog steeds als een scherpe gigantische doorn in zijn ziel blijven zitten, lijden veroorzaken en de wond bij elke beweging openen. Dus vroeg of laat zal de situatie tot het uiterste escaleren, er zal iets gebeuren dat de “laatste druppel” zal zijn. De tweede periode is de erkenning van wat er is gebeurd. Een vergoeding. Hoe verder te leven. Het verleden krijg ik nooit meer terug. het is allemaal voorbij en het zal nooit meer gebeuren. Hoe wreed en oneerlijk is dit. Ik wil niet aan de toekomst denken. Hoe slecht ik me voel. Iemand die me helpt... Misschien moet ik iets eten... Ik moet de lucht in, misschien zal dit me op de een of andere manier afleiden... Als iemand eindelijk toegeeft dat er problemen zijn gekomen, de volgende. men begint een periode van verdriet. Het eerste dat iemand krijgt als hij de werkelijkheid in de ogen kijkt, is helaas ernstige stress. Als we alle complexe reacties die op dit moment in het menselijk lichaam plaatsvinden extreem vereenvoudigen, dan zullen de belangrijkste twee elkaar uitsluitende processen zijn. Aan de ene kant begint het lichaam, als reactie op de tegenstrijdigheden die nu in zijn leven bestaan, biologisch actieve stoffen vrij te geven, dat wil zeggen verzadigd te raken met de energie die nodig is om het probleem op te lossen. Maar noch het bewuste, noch het onderbewuste weten hoe ze op de situatie moeten reageren, dus wordt de fysiologische remming geactiveerd, waardoor het hele lichaam verlamd raakt. Dit is hoe onze fysiologie werkt; deze reacties zijn genetisch bepaald. Ze hielpen onze dierlijke voorouders het gevaar te overleven en de kracht te behouden om terug te vechten of te ontsnappen toen de situatie duidelijker werd. Dat wil zeggen, in dit geval kookt alles voor een persoon, maar hij is niet in staat tot enige actie. Het is als een kokende ketel met een verstopte klep. Niet elk hart is bestand tegen zo'n belasting. Daarom neemt het onderbewustzijn het werk op zich om de situatie te overwinnen. De mens is tenslotte het toppunt van de evolutie. We hebben veel beschermingsmechanismen die automatisch worden geactiveerd. Tranen, snikken en misschien schreeuwen en vloeken helpen bijvoorbeeld om overtollige energie te verbruiken op het eerste moment dat je met verdriet wordt geconfronteerd. OmdatHet is zeer gevaarlijk voor het lichaam om onder stressomstandigheden te blijven bestaan; er wordt niet bewust naar een andere uitweg gezocht. Deze uitweg is het zich wenden tot een andere sfeer van het bestaan, waarin een persoon geen hardnekkige problemen heeft. Figuurlijk gesproken blijft een mens als een ketel met een defecte bedieningsklep, maar er zijn andere manieren waarop de stoom kan ontsnappen. Sommige klusjes, vreemde gesprekken, soms gewoon een wandeling helpen je om niet bij je problemen stil te staan. Het onderbewustzijn probeert trouwens kwellende vragen uit je hoofd te duwen. Dit is een defensieve reactie. Maar vaak laten mensen zich, met hun subtiele psyche, goed geheugen en ontwikkelde verbeeldingskracht, bijna opzettelijk afleiden van wat er is gebeurd. Het is nuttig om te weten dat neurose bij een persoon niet zozeer het gevolg is van welke gebeurtenis dan ook, maar eerder van het voortdurend 'verdraaien' van zichzelf. Hoewel op dit moment het andere uiterste mogelijk is: het probleem niet oplossen, het vergeten. Dat wil zeggen, na een keer de problemen in de ogen te hebben gekeken, opnieuw ergens weg te rennen, weg te gaan, de verantwoordelijkheid te ontwijken - gewoon geen moeite doen om de situatie op te lossen. Vaak wordt het compensatiegebied bijvoorbeeld, zoals u al begrijpt, de fles. Alcohol werkt in het algemeen echt ontremmend en helpt de spanning te verlichten. En als iemand maar één keer drinkt, lijkt het niet gevaarlijk. Maar dit pad is beladen. Ten eerste kun je in sommige situaties iets stoms doen. En het allerbelangrijkste: het probleem verdwijnt niet en na een tijdje doorboort het opnieuw de ziel met dezelfde kracht. Maar nu heeft het onderbewustzijn al een manier gevonden om te reageren - met een nieuwe fles. Bovendien is de methode universeel voor alle problemen. Het blijkt een vicieuze cirkel te zijn, waaruit sommige mensen nooit kunnen ontsnappen. Psychische afhankelijkheid van alcohol en drugs is eigenlijk ernstiger dan fysieke afhankelijkheid. De derde periode is agressie. Waarom ik? Waarom heb ik dit nodig? Waarom overkwam mij dit? Hoe kan ik nu met mensen communiceren? Het lijkt mij dat iedereen naar mij kijkt en begrijpt dat ik nu niet zoals zij ben. Alles gaat goed met hen, maar ik ben gebrekkig, omdat dit mij is overkomen. Ik ben bang om met mensen te praten. Hoe konden ze mij zoiets gemeens aandoen? Hoe durven ze mij zo aan te kijken. Ik zal ze straffen. Ik zal mezelf wreken. Ik moet iets doen. Hoewel iemand al 'de nacht met problemen heeft doorgebracht', blijft de doorn stevig in de ziel zitten en zijn leven beheersen. Problemen verlagen altijd het bestaansniveau van een persoon op het voor hem belangrijkste gebied scherp. Deze toestand waarin alles slecht voor je is, terwijl voor anderen alles hetzelfde is, geeft aanleiding tot agressiviteit. Agressie kan door een persoon op zichzelf worden gericht, dat wil zeggen dat problemen door de persoon als zijn schuld worden gezien. Een persoon ontwikkelt een gevoel van minderwaardigheid, wat het geloof in zichzelf, zijn sterke punten en capaciteiten fundamenteel ondermijnt. Dit gebeurt bijvoorbeeld vaak bij verlaten vrouwen. Het is heel gevaarlijk om hierin vast te lopen. Als deze aandoening niet wordt overwonnen, kan deze uiteindelijk depressie, neurose en somatische ziekten veroorzaken. Hier is het noodzakelijk om te begrijpen dat een dergelijk schuldgevoel niets anders is dan toegeven aan de eigen angst voor het leven. Er is niets schadelijker en destructiever dan het vernederen van jezelf, je essentie, het meest nabije en dierbare dat je hebt. Analyseer wat er is gebeurd, trek de nodige conclusies voor jezelf, probeer wijzer te worden en ten goede te veranderen - dit is wat je met jezelf moet doen. Overleef, aangezien het zo is gebeurd, deze moeilijke ervaring. En je kunt en mag trots zijn op het feit dat je hebt volgehouden en jezelf niet hebt verloren in moeilijke tijden. Populaire wijsheid zegt dat ‘ze voor een geslagen man twee ongeslagen mannen geven’. Iemand met een meer ondoordringbare psyche streeft er altijd naar een redelijk hoog zelfbeeld te behouden; hij richt zijn agressiviteit op anderen. Wraak nemen, doden, ook iemand pijn doen - dit is het motief dat nu zijn aandacht in beslag neemt. Om het gevoel van zijn eigen inferioriteit te vermijden, zou het individu de hele wereld net zo ongelukkig willen maken als iedereen die hij tegenkomtvernederen, straffen! Dit is een gevaarlijke periode. In september bijvoorbeeld begon een Japanse werkloze met een mes te zwaaien in de metro en verwondde acht mensen. Zo nam hij wraak voor zijn ontslag. Of een populair plot voor video's en tv-series: eerst heeft iemand iemand bedrogen, dan vermoordt het slachtoffer van bedrog de dader of rivaal, of beide! In deze periode van agressiviteit kan iemand ook vastlopen. Soms wordt wraak een nieuwe, compensatie voor de verloren sfeer van het bestaan ​​- dit plot wordt meestal niet gemist door een soapserie, waar er altijd een slechterik is die uit jaloezie een complot smeedt tegen de glorieuze heldin. De bloedwraak die veel voorkomt in de Kaukasus komt uit dezelfde serie. Maar in het dagelijks leven gebeurt alles meestal niet zo romantisch en tragisch. Het karakter verandert eenvoudigweg, de persoon begint bij iedereen fouten te vinden, mist de kans niet om een ​​opmerking te maken, nare dingen te zeggen of ieders humeur te verpesten. Zijn leven is ondergeschikt aan één enkel motief: om op zijn minst op de een of andere manier de levensstandaard van de mensen om hem heen te verlagen, de enige manier waarop hij zich tenminste voor een seconde een mens voelt. Om gelukkig en tevreden te zijn met het leven, moet iemand echter in een sfeer van liefde en begrip leven. Daarom gaat de ervaring van verdriet bij een normale gang van zaken naar de volgende fase. De vierde periode is repeteren, herbeleven. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren. Maar het gebeurde. Ik was zo bang, zo hard. Ik moet je alles vertellen wat ik heb meegemaakt. Misschien ben je geïnteresseerd. Nee, kijk me niet huilend aan, onderbreek me alsjeblieft niet. Nu lach je, maar ik lachte niet. Wanneer iemand al een beetje aan zijn verdriet gewend is geraakt en stoom heeft afgeblazen, begint de derde fase: de fase van doorpraten en de situatie steeds opnieuw beleven. Een persoon moet zijn verdriet met anderen vertellen en delen. Dit is noodzakelijk voor zijn herstel. Door de situatie steeds opnieuw te beleven, maakt hij het niet meer zo traumatisch. Net zoals een grap die je drie keer hoort je niet meer aan het lachen maakt, zo lijkt een meerdere keren verteld verdriet niet meer zo verschrikkelijk. Figuurlijk gesproken stompt een persoon als het ware de scherpe randen af ​​van een splinter die in zijn ziel zit. De pijn blijft, maar het is niet meer zo pijnlijk. Op dit moment heeft iemand een sympathieke gesprekspartner nodig die niet alleen zijn ervaringen met hem deelt, maar hem ook boven de afgrond van wanhoop houdt waaruit hij zojuist is voortgekomen. Bovendien lijkt iemand, door zijn ongeluk aan iemand anders te vertellen, zichzelf te ontdoen van schuld en verantwoordelijkheid voor wat hem is overkomen. Hij wil zich niet meer schamen voor zijn toestand. Hij bereidt zich voor om een ​​nieuw leven binnen te gaan zonder de last van schuldgevoelens en minderwaardigheidsgevoelens die verdriet hem zou kunnen bezorgen. De mens wordt opnieuw gelijk onder gelijken. Het vermogen om onze ervaringen met anderen te delen is voor ons zo belangrijk dat er altijd instellingen zijn geweest die daar speciaal voor zijn ontworpen. Dit is bijvoorbeeld de plicht die de kerk ons ​​heeft opgelegd om regelmatig te biechten. In de VS is er een enorme staf van psychoanalytici die in de eerste plaats gewoon naar hun patiënten luisteren. In ons land wordt deze rol meestal gespeeld door vrienden. De mate waarin iemand in staat is de ervaringen van anderen te delen en verantwoordelijkheid te nemen voor het helpen van het verdriet van iemand anders, bepaalt grotendeels zijn menselijke waarde. Degenen die hiertoe niet in staat zijn, klagen vaak dat ze niet gewaardeerd worden, niet geliefd zijn, alleen maar geld van hen willen, enzovoort. Welnu, degenen die niet weten hoe ze hun buren warmte en begrip moeten geven, worden gedwongen hun dierbaren op een andere manier te ondersteunen, bijvoorbeeld financieel. Anders heeft niemand je echt nodig... Sommige mensen zouden hierover moeten nadenken. Maar laten we doorgaan. Soms is het navertellen van de problemen zelf zo spannend dat je in deze periode kunt blijven hangen. Na een moeilijke ervaring voelde de persoon zich tenslotte eindelijk beter. Hij ziet geen vooruitzichten voor zichzelf, maar nu wordt hij omringd door sympathie en liefde. Op een gegeven moment zou het individu zijn onafhankelijkheid moeten herwinnen, maar dit gebeurt niet. Het leven vereist dat je jezelf overwint, maar er is noch de kracht, noch het verlangen om dit te doen. Daarom weigert een persoon te vechten en glijdt hij af naar het niveau van een individueel leventen koste van de energie van iemand anders. Alleen door te klagen over het leven voelt hij op zijn minst enige voldoening - dat wil zeggen, hij gebruikt verdriet net als een bedelaar die zijn handicap demonstreert. Dergelijke mensen hebben echter echt steun nodig. Voor hen moet je proberen een nieuwe, emotioneel rijke levenssfeer te creëren. Een nieuwe baan, deelname aan liefdadigheidsevenementen, het helpen van nog meer kansarme mensen - dit is waar hun energie op moet worden gericht. Als dit moeilijk te realiseren is, vraag hen dan om hulp bij datgene waar ze goed in zijn. Dit kan een aanzet zijn voor een persoon om zijn zelfrespect te vergroten en daarom in zichzelf en zijn kracht te geloven. Vijfde periode - transformatie en nieuwe geboorte Hoeveel tijd is verstreken. Is het echt zo weinig? Het lijkt mij dat er jaren zijn verstreken en dat ik honderd jaar ouder ben geworden. Ik ben helemaal vergeten dat morgen de laatste dag is waarop de korting nog geldig is. God, gaf ik echt om zulke kleine dingen? Wat was ik stom. Nee, nu wil ik daar helemaal niet heen. Ik kan haar maar beter vinden. Wat heb ik haar gemist, wat heb ik haar kalme voorzichtigheid en wijsheid gemist. Echt, om dit te kunnen begrijpen, moest dit mij overkomen... Hoe bitter is het. Je kunt niet in het verleden leven. Vroeg of laat moet iemand voldoende kracht krijgen om weer op de been te komen. De volgende periode begint wanneer het individu leert zelfstandig te leven met zijn tegenslag. Nu is de taak - in plaats van een kwetsende, vreselijke doorn, wat aanvankelijk het ongeluk was, om een ​​nieuw, nuttig deel van jezelf te creëren. In elke tegenstelling schuilt immers altijd potentieel voor verdere ontwikkeling. Je moet het probleem dus zien als een kans voor zelfverbetering. Hoewel het soms heel lastig kan zijn. Laten we een beetje filosofisch worden. Gelovigen praten over problemen - God stuurde een test. Hij doet dit waarschijnlijk niet uit boosaardigheid, maar streeft het doel na om een ​​onredelijk persoon iets te leren, hem een ​​soort spirituele kennis te geven. Als we de leer van karma nemen, worden problemen daar beschouwd als straf voor de zonden van vorige levens. En dit is ook niet alleen 'wraak', maar iemand op het goede pad leiden. Als we de beweringen van moderne spiritualiteitsleraren enorm vereenvoudigen, blijkt dat een persoon zelf, zelfs vóór de geboorte, zijn leven plant. Maar het komt niet voort uit die aardse doelen, die we vervolgens ons hele leven niet bijzonder succesvol bereiken. De ziel moet evolueren en ontwikkelen om een ​​hoger bestaansniveau te bereiken. Ze weet al welke specifieke kwaliteit van zichzelf enigszins verbeterd moet worden, en kiest voor zichzelf precies die problemen die hierbij zullen helpen. En zo leven na leven totdat de ziel de vereiste toestand bereikt. En de vleselijke verlangens die gepaard gaan met het aardse leven en de ons gegeven keuzevrijheid zijn noodzakelijk zodat er tegenstrijdigheden ontstaan, er strijd ontstaat, wat voor ontwikkeling zal het anders zijn? Het leven is echter veel complexer dan welke vergezochte plannen dan ook. Als iemand zich slecht voelt, moet hij gewoon geholpen worden, en niet speculeren over welke zonden uit vorige levens ervoor gezorgd hebben dat dit hem overkwam. Onze menselijke essentie ligt in het vermogen tot mededogen, in het oprechte verlangen om iemand in moeilijkheden te helpen. En dan, wie weet, of iemand lijdt vanwege zijn zonden of om de kans op zelfverbetering te geven aan degenen die nu naast hem staan. Trouwens, volgens hetzelfde schema dat een echt individu op het pad wordt geïnstrueerd, wordt ook een hele natie geïnstrueerd. Net zoals levercellen lijden onder de gulzigheid veroorzaakt door de hersenen, lijden onschuldige mensen onder de ambities van politici. Hun lijden roept het hele volk op zich tot andere waarden te wenden. Trouwens, de stadia van het ervaren van verdriet zijn hetzelfde voor een individu en een hele natie... En een hele natie kan vastlopen in zelfspot of klachten over het leven. In ieder geval zal het niet in tegenspraak zijn met het gezond verstand om te zeggen dat verdriet tot het einde moet worden verdragen, de nodige ervaring moet worden opgedaan en als gevolg daarvan wijzer en sterker moet worden. De opgedane ervaring uit een herinnering die kracht wegneemt, moet worden getransformeerd in een dieper begrip van het leven, wijsheid en doorzettingsvermogen. In dateen nieuwe fase van het ervaren van verdriet begint. Dit is de langste periode. Zoals Nietzsche zei: “Alles wat mij niet breekt, versterkt mij.” Het komt voor dat deze fase de rest van je leven voortduurt. Zo overwint een terminaal zieke persoon, na een lange pijnlijke behandeling, een periode van angst en wanhoop, eindelijk zichzelf en geniet hij in zijn laatste dagen van de vrede en liefde van dierbaren. Ze zeggen dat als iemand de dood waardig onder ogen kan zien, hij zijn familie van ziekten zal verlossen. Er kunnen vele wegen zijn om jezelf weer te vinden. Soms wordt iemand geconfronteerd met een bijna onoverkomelijk probleem, maar blijft hij het oplossen. Er zijn veel voorbeelden waarin iemand in de meest hopeloze situatie toch zijn doel bereikte. Een verlamde persoon begint bijvoorbeeld weer te lopen, de moeder annuleert met buitengewone aandacht en zorg de diagnose van de dokter, enzovoort. De biografieën van de meeste grote mensen begonnen met het overwinnen van enkele moeilijke barrières. In het echte leven berekent iemand echter soms zijn kracht verkeerd, wat teleurstelling en, nogmaals, een zeer moeilijke ervaring met zich meebrengt. Als je een heel moeilijke taak op je hebt genomen, wees dan geduldig en wees je bewust van de buitengewone moeilijkheid om het doel te bereiken. Het is ook nuttig om te weten dat het onvermogen om een ​​absoluut onrealistisch doel op te geven in feite een ziekte is. Zo kan onbeantwoorde liefde in het meest hopeloze geval een ernstige depressie of zelfs zelfmoord veroorzaken. Het komt voor dat geen enkele inspanning een persoon kan teruggeven wat verloren is gegaan, zoals in het geval van de dood van een geliefde. Of terugkeren naar het verleden heeft geen zin meer: ​​in geval van gezinsbreuk, verlies van een interessante baan, scheiding, enzovoort. Dan moeten de inspanningen van een persoon gericht zijn op het behoud van de gezondheid, persoonlijke betekenis, waardigheid en zelfrespect. Zo is een verlaten vrouw, die onmiddellijk nadat ze uit elkaar ging, zich in zichzelf terugtrok, bang was om voor iemand te verschijnen die ze kende, en al haar kracht alleen maar in het terugwinnen van haar geliefde zette, na een paar jaar is ze er trots op dat ze kon overleven, het respect van haar kinderen niet verliezen en onafhankelijkheid en zelfvertrouwen verwerven. Het komt trouwens vaak voor dat een breuk met haar man een stimulans wordt voor een vrouw om haar eigen carrière op te bouwen. Het is belangrijk om te begrijpen dat zelfs een heel moeilijke ervaring je altijd iets kan leren. Isoleer jezelf niet in je verdriet, leer met waardigheid de nieuwe rol te spelen die het leven je biedt, hoe moeilijk en vernederend het je ook lijkt. Zoek of creëer jouw plek in dit leven en verbeter alles in jezelf dat je ervan weerhoudt die plaats in te nemen. In sommige omstandigheden is het de moeite waard om een ​​nieuw levensgebied te vinden dat jouw niveau waardig is, zelfs als niemand anders het nodig heeft behalve jij. Ik ken een geval waarin een huisvrouw, om zichzelf niet te verliezen, de dochter van haar buurman gratis Engels begon te leren, en nu verdient ze met lessen meer dan haar man. Door creatief werk te verrichten of nieuwe kennis te verwerven, kan iemand zichzelf blijven, ondanks externe omstandigheden. Veel mensen wenden zich tot religie of andere spirituele praktijken tijdens een moeilijke periode in hun leven. Er bestaat natuurlijk een gevaar om gewetenloze mensen te ontmoeten, maar toch is een dergelijke behandeling meestal genezend voor een persoon. Het is religie die vaak helpt te begrijpen welke les iemand moet leren uit het ongeluk dat hem is overkomen. Welnu, wat als het niet spirituele praktijken zijn (er zijn er nu genoeg van, van yoga en zen tot de ontwikkeling van holistisch denken of de school voor snel lezen) die het individu helpen te evolueren en nieuwe levensdoelen te verwerven. Het belangrijkste is om de vrijheid van denken niet te verliezen, het vermogen om mensen lief te hebben en te vertrouwen, ongeacht de beproevingen. Iemand die verdriet heeft ervaren, moet doorzettingsvermogen, wijsheid en neerbuigendheid jegens dierbaren verwerven, en geen bitterheid en zelfspot. Alleen in dit geval kan een persoon weer vrede, vreugde en voldoening in het leven vinden. En betreed de volgende, misschien wel de beste periode van je leven. Maar ook in deze periode kun je vastlopen. Bovendien is hij degene die het meest isverraderlijk. Iemand die in dit stadium vastzit, begrijpt helemaal niet wat er met hem aan de hand is? Laten we niet vergeten dat de tijd is gekomen dat iemand als het ware 'wedergeboren' wordt met nieuwe, nuttige ervaringen. Maar geboorte is geen gemakkelijk werk. En velen slagen daar nooit in; ze stoppen halverwege. Dat wil zeggen, een persoon laat een deel van zijn persoonlijkheid ongemanifesteerd achter en realiseert zichzelf niet volledig. En dan vervangt deze ‘nog niet helemaal geboren’ persoon eenvoudigweg het concept van ‘zijn’ door het concept van ‘schijnen’. Hij begrijpt zelf niet of hij goed of slecht is, eerlijk of bedrieglijk, ongevoelig of medelevend. Maar hij weet hoe hij eerlijk, vriendelijk of meelevend moet overkomen. Dat wil zeggen, hij weet wat hij ‘zou moeten’ zijn, maar hij weet niet wat hij is. Hij gelooft echter oprecht dat ‘kijken’ ‘zijn’ betekent! Maar hij begint een beetje bang voor zichzelf te worden, bang om plotseling zijn ware gevoelens te ontdekken. En niet eens omdat deze gevoelens niet goed zijn, maar omdat ze hem bang maken! Hij moet zich verschuilen achter stereotypen, hypocrisie en leugens tegen zichzelf! Daarbij maakt hij echter één grote fout. Hij heeft geen idee hoe goed anderen zijn spel zien! Hij bedriegt alleen zichzelf. Zijn dierbaren, collega's, collega's - iedereen om hem heen is zich terdege bewust van de echte motieven van zijn daden! Hij denkt dat mensen hem beoordelen op zijn daden, en dat mensen hem beoordelen op basis van zijn innerlijke motivatie. Hij gelooft dat hij goede daden doet, maar de mensen om hem heen noemen hem slecht, hij is bereid om te helpen, maar ze vertrouwen hem niet, hij is klaar om zijn ervaring door te geven, maar niemand wil naar hem luisteren. Alleen de een ander kan zelfs het stipje in zijn oog duidelijk zien! De zesde periode is de periode waarin je je ervaring uitbreidt. Als dit toen niet was gebeurd, zou ik zo zijn blijven leven. En nu lijken mijn vroegere vrienden grote kinderen. Maar ik begrijp ze, ik was zelf hetzelfde Ik ben nu compleet anders. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Als ik bij de club werk, help ik nu mensen die zich in dezelfde situatie bevinden. Ik ben blij dat ik ze nu echt kan helpen. Ik spreek haar nu vaak. Na zoveel jaren van vijandschap waarderen we elkaar weer enorm. Ik ben vrij kalm en tevreden met mijn leven. Deze fase is dat iemand, na het omgaan met tegenslagen, het verwerven van kracht en wijsheid, zijn ervaring uitbreidt en anderen helpt. Zo werken moeders die hun kinderen in Afghanistan verloren hebben in het comité van soldatenmoeders om de kinderen van anderen te helpen. Gehandicapte atleten helpen anderen zoals zij om te sporten en niet geïsoleerd te raken door hun handicap. En degenen die de alcoholverslaving hebben overwonnen, organiseren een samenleving van anonieme alcoholisten voor degenen die hulp nodig hebben. Grootschalige prestaties zijn uiteraard niet nodig. Maar de kracht en wijsheid die iemand verwerft, stellen hem in staat degenen te helpen die nu zwakker zijn en steun nodig hebben. Maar ligt het menselijk geluk niet in het feit dat er veel vraag naar is? Je hoeft alleen maar te begrijpen dat het gebod ‘Heb je naaste lief als jezelf’ de basis van onze menselijke essentie weerspiegelt. We kunnen alleen gelukkig zijn door onze liefde te geven. Het heeft geen zin om dit principe te volgen door jezelf te overweldigen; het zal niet werken. Het is gewoon zo dat alles wat een mens overkomt er uiteindelijk toe leidt dat hij dit gebod, dat het verschil tussen mens en dier weerspiegelt, in zijn ziel, zijn leven, aanvaardt. Toegegeven, dit wordt bij verschillende mensen heel anders gerealiseerd. Iemand die verdriet heeft ervaren, wendt zich tot God, wijdt zijn leven aan gebeden voor het geluk van zijn naasten en het helpen van de kansarmen. En de ander bouwt aan een krachtige bedrijfsstructuur, in de organisatie waarvan hij zijn toewijding aan de principes van goedheid, rechtvaardigheid en zorg voor mensen belichaamt. Welnu, je kunt gewoon leven en een morele kern in je ziel voelen, die je, net als de sterkste steun, helpt te geloven in jezelf, in mensen, in de mogelijkheid van geluk! Het belangrijkste is dat het leven en nieuwe activiteiten niet alleen nuttig moeten zijn voor anderen, maar ook vrede en voldoening voor de persoon zelf moeten brengen. Als u zelf al ervaring heeft met het ervaren van moeilijkheden, kan dit ook voor iemand nuttig zijn. Degene die dat kon.