Van de auteur: in eenvoudige taal over wie een neuropsycholoog nodig heeft en waarom Ouders komen vaak bij mij voor consultatie, van wie de kinderen basisschoolkinderen zijn, ondanks frequent en langdurig -termijnlessen met leraren, bijlesdocenten, loop achterstand op in basisvakken. Ouders stellen dezelfde vraag: WAAROM studeren we zoveel, maar het helpt niet? Waarom kent hij alle regels, maar kan hij ze niet toepassen? Aan de hand van het voorbeeld van twee verschillende kinderen zal ik proberen te laten zien hoe de neuropsychologische benadering verschilt van de klassieke training. En waarom neuropsychologische correctie precies helpt waar school niet kan helpen. Beiden zitten in de 2e klas. Beiden hebben moeite met lezen, schrijven en rekenen. Het lijkt erop dat de school één programma heeft, wat betekent dat als de leraar eenvoudigweg meer met elk van hen werkt volgens dit programma, en als de ouders thuis met hen studeren, de kinderen de zogenaamde norm zullen bereiken. Maar nee. Lezen en schrijven, maar ook tellen en problemen oplossen, lijken bij deze jongens op verschillende manieren te worden belemmerd. En de klassieke aanpak, waarbij ze aanbevelen om meer te lezen, schrijven en tellen, helpt niet helemaal. Waar leraren over klagen: Petya leest langzaam, verwart letters en wisselt van lettergreep. Tijdens het schrijven kruipt zijn lijn en soms "spiegelen" de letters (omdraaien). Het is een echt probleem met tellen - als hij nog steeds binnen tien telt, vergeet hij bij het doorlopen van de rangorde wat hij moet doen: optellen of aftrekken. Voorbeeld 12-5 = __ lost het als volgt op: 12-2 = 10, 3 over. Hij denkt na of hij moet aftrekken of optellen, terwijl hij nadenkt, vergeet hij het voorbeeld zelf. En het begint verkeerde antwoorden te geven. Hij heeft een slechte oriëntatie in de notebookcellen en vergeet waar en hoe lang hij zich moet terugtrekken. Hij kan zich de dagen van de week niet herinneren en verwart de maanden... Tegelijkertijd maakt Petya ijverig al zijn huiswerk af en studeert hij extra... Mitya leest snel, maar maakt veel fouten. Leest niet verder, mist letters. De brief bevat veel volkomen domme fouten, weglatingen en extra letters. De leraar vraagt: "Mitya, hoe moet je zhi-shi schrijven?" ‘Door ik,’ antwoordt Mitya en schrijft tegelijkertijd het woord muizen in zijn notitieboekje.’ En de leraar klaagt ook dat als Mitya woorden schrijft waarbij de letters m en l naast elkaar staan, hij er extra elementen in stopt, en het woord zeep kan op zeep lijken of op Mishina, hij zal schrijven als Mishishina. Nog een klacht van de leraar - Mitya antwoordt eerst en denkt dan na. Hij kan problemen perfect oplossen als een volwassene over hem heen staat. Maar hij kan het zelf oplossen , de man is niet dom, maar hij begint het op te lossen, maar dat is hij niet. Nadat hij de voorwaarden van het probleem goed heeft gelezen, zal hij het verkeerde nummer invoeren of de + en - tekens verwarren moeilijkheden waarmee deze kinderen te maken krijgen. Wat heeft de neuropsychologie ermee te maken? Tijdens een neuropsychologische diagnose stelt een specialist de neuropsychologische factor vast die hieraan ten grondslag ligt. Alle symptomen van Petya wijzen erop dat zijn ruimtelijke factor verstoord is Dat wil zeggen, we nemen aan dat hij een disfunctie heeft van het pariëtale-temporo-occipitale gebied, en vooral van de rechter hemisfeer. Omdat alle moeilijkheden die hij beschreef op de een of andere manier verband houden met de ruimte. En het spiegelen van letters, en de moeilijkheid om door de categorie te bewegen, en het onvermogen om door de kalender te navigeren, en verwarring in notebookcellen - al deze verschillende symptomen hebben één wortel: een schending van de ruimtelijke oriëntatie van Mitya is aangetast. Dat wil zeggen, hij heeft onvoldoende vorming van de frontale kwabben van de hersenen. Zulke kinderen zijn precies wat we slim noemen, maar onoplettend, verstrooid, niet verzameld... Ze vervelen zich snel in alles, verliezen snel hun interesse in alles. Ze zijn vaak helemaal niet geïnteresseerd in studeren en hebben geen enkele motivatie. De taak om een ​​​​verhaal uit afbeeldingen samen te stellen, veroorzaakt grote moeilijkheden. Kan geen verhaal beginnen, begrijpt de volgorde niet. En al zijn ogenschijnlijk verschillende leerproblemen hebben één gemeenschappelijke factor: de factor zelfregulering, het programmeren van de eigen leerstoornis.