Elke dag ontmoet ik cliënten in overleg met uiteenlopende vragen, verzoeken, problemen en situaties, van oppervlakkige tot diepe ervaringen of diepgewortelde herinneringen. En elk heeft zijn eigen speciale individualiteit met hoop op geluk, liefde en geloof in het goede. Soms overvalt het verlangen om het juiste pad te suggereren, richtlijnen te tonen en oplossingen te kiezen ons op het moeilijkste moment van zorgen en tranen. Op dit moment begrijp ik dat ik samen moet komen en voor mezelf moet begrijpen wie ik nu ben. Omdat de manifestatie van gevoelens en natuurlijke instincten soms de overhand neemt en de psycholoog onmiddellijk een ouder voor de cliënt kan worden of op een golf van sympathie kan opstaan ​​en zich bij de cliënt kan voegen, vertrouwt een psycholoog naar mijn mening in de eerste plaats op de persoonlijkheid van de cliënt over positieve emoties en variabiliteit in de uitweg uit de situatie. Meedoen met de cliënt kan competent zijn op het niveau van samen zoeken naar taken en manieren om problemen op te lossen, en omgekeerd, wanneer de psycholoog de controle in eigen handen neemt en begint de cliënt in de positieve richting van illusoire hoop te oriënteren, postulaten toe te passen in zijn praktijk, de persoon weg te leiden van zichzelf en van zijn individualiteit naar stigma's. Een postulaat toepassen in zijn praktijk, een psycholoog, gebruikmakend van de uitgangspositie van de theorie , begint de waarheid van oordelen te bewijzen met behulp van hulpmiddelen als een gelijkenis, spreekwoord, gezegde, volkswijsheid. Een postulaat is dus een principe, een standpunt, een basis voor het bespreken van zinvolle redeneringen en conclusies die in de mentale beelden van een persoon zijn ingebouwd. als waarheid: Vervolgens vormt iemands denken het proces van stigmatisering. Om een ​​enorme stroom aan informatie te verwerken, beginnen de hersenen door afbeeldingen en afbeeldingen na te denken en te vergelijken met eerdere ervaringen. Om dit te doen, selecteren de hersenen een stigma, kant-en-klare labels, patronen die ze eerder hebben gehoord en gezien. Tegelijkertijd worden informatiebronnen voor het menselijk brein op dezelfde manier gebruikt, of het nu gaat om daadwerkelijke gebeurtenissen, of om gebeurtenissen die te zien of te horen zijn in films, programma's, liedjes of uitvoeringen. In het denken wordt alleen een attribuut vastgelegd, waarvan niets met zekerheid bekend is. Stigma's zijn een speciaal soort relatie tussen kwaliteit en stereotype, die zich manifesteren in woorden, versterkt door de angst voor onwetendheid, gegenereerd door opvattingen en stereotypen. uitgevoerd door acties. Stigma's kunnen feitelijk zijn - geassocieerd met de ervaring van discriminatie, vernedering en gevoeld - schaamte veroorzaakt door een label of stigma, angst voor de mogelijke manifestatie van een toegeschreven tekort. Een persoon onder invloed van stigma is categorisch, reageert tegen inconsistentie met persoonlijke stereotypen, onderbouwt dogma’s met ideologie en houdt standvastig vast aan opvattingen over fysiek, individueel of sociaal stigma. Tegelijkertijd vindt stigmatisering tegenwoordig eerder plaats op het gebruikelijke (genetische) niveau, omdat Mensen met individuele kenmerken worden al eeuwenlang vervolgd, vernietigd, geïsoleerd en gebrandmerkt. De angst om in een dergelijke situatie te verkeren manifesteert zich op het gebied van psychische aandoeningen. Iemand die is opgegroeid in omstandigheden van intolerantie, voortdurende verwijten, uitingen van schuld en schaamte, is vatbaarder voor autostigmatisering. Een persoon voelt acuut de invloed van intense onaangepaste reacties op zichzelf en begint naar tekortkomingen in zichzelf te zoeken, informatie te zoeken en ideeën te bevestigen in de beschikbare sociale bronnen, conclusies in zijn gedachten te mobiliseren, zich aan statistische gegevens te houden, bijvoorbeeld na het lezen of horen van de nieuws dat depressie op de tweede plaats komt na hart- en vaatziekten, begint een persoon te zoeken naar de mogelijkheid om diagnoses bij zichzelf te bevestigen. En hoe beter hij de problemen zelf begrijpt, zich verdiept in de symptomen, hoe ijveriger hij zichzelf probeert, en schaamte ervaart wanneer hij contact opneemt met een specialist Bij stigmatisering en autostigmatisering blijft het individu afzijdig van bronnen van mogelijke steun, voelt het zich beschaamd over de mogelijke bevestiging van een psychische stoornis en1