Van de auteur: Mensen zijn bang om zich tot een psycholoog te wenden, uit angst voor een daaropvolgende verslaving. Echt werken met een psycholoog impliceert in het begin een soort symbiose, maar geleidelijk, naarmate je sterker en zelfverzekerder wordt, zal dit zeker verdwijnen. Dit proces is heel individueel. Als cliënten voor hun eigen leven vertrekken... Opnieuw vroeg ik me af waarom ik dit beroep uitoefen. Gisteren en vandaag krijg ik online, in persoonlijke correspondentie en van cliënten erkenning, de bevestiging dat mijn persoonlijke ervaring, professionele stijl en niveau van empathie terug te vinden zijn in het werk van een kinder- en gezinspsycholoog. Je begrijpt, niets toevalligs. Op mijn eigen verzoek werd ik vanaf mijn vierde jaar oppas voor mijn eigen zus, en later vanaf mijn zevende voor mijn neef en zusje. Ik werd blijkbaar geprezen en voelde me nodig. Alles volgt de wetten van het genre. Op school was ik de belangrijkste specialist in het aanpassen van nieuwkomers aan de klas. Zeer succesvol merk ik op: onder C-leerlingen is de toename in academische prestaties “4” en “5”!!! Het belangrijkste was de zaak. Ik was ongeveer twaalf jaar oud. Op een dag stond er bij een bushalte een groep leerlingen van een speciale school voor kinderen met speciale behoeften. Deze school lag niet ver van mijn huis, en mijn ouders zeiden vaak dat als ik een slechte leerling was, ik daar zou studeren. Het was heel eng!!! Dus apart van de hele groep stond een jongen in een geruite regeringsjas, een hoed met oorkleppen aan één kant, zijn bril werd bij de slapen bij elkaar gehouden met blauwe tape, de achterkant van zijn laars was gescheurd. , en hij werd niet toegelaten tot de groep... Toen ik vanaf de zijkant toekeek, voelde ik het diepe verdriet en de pijn van dit kind. Het schokte mij. 'S Avonds vertelde ik mijn moeder over wat ik zag, over mijn ervaringen en de beslissing die ik nam: 'Als ik groot ben, verdien ik veel geld, ik neem ze allemaal, verander ze, niet iedereen, er zijn idioten .” Het was dit woord eer dat van toepassing was in die jaren waarin je anders-zijn door iemand werd ontdekt. Ik begreep toen dat als je goed voor ze zorgt, alles anders zal zijn. Ik weet dit zelfs nu nog: om een ​​adequate ontwikkeling te garanderen, is het noodzakelijk om rekening te houden met de kenmerken van het kind en het meest noodzakelijke te bieden voor de ontwikkeling van zijn potentieel!!! Volwassenen moeten ook toestemming krijgen en hun remmingen wegnemen. Zij waren ooit ook kinderen... wier behoeften niet werden opgemerkt, genegeerd of, erger nog, verboden. Voelde ik mij superieur? Ja! Sommigen denken misschien van wel, maar dit is geen superioriteit! Ik voelde ‘KRACHT’, de kracht dat ik het aankon! En ik heb het ervoor!!! Afschrijving! Dus door pijn leerde ik balans! Het duurde niet lang voordat ik besefte dat mensen, nadat ze zich hadden aangepast, zouden opgroeien en zouden vertrekken))), zonder dank te zeggen. Ik doe dit nog steeds, nu werk ik met volwassenen, hun kinderen... en ik liet het los, met een lichte droefheid over het einde van de reis samen, en ik verwacht geen dank meer. Sommigen gaan meteen weg, ze hebben iets anders nodig: training, zodat alleen ik met hun kind kan werken, maar zij niet, en dat is hun recht. Maar hoeveel vreugde, zonder triomf en vreugde, krijg ik als ik loslaat, omdat ik iets heb gedaan waarin ik mijn doel voel, waar ze me niet langer nodig hebben... De ander onthullen, kracht geven - en hij zal het zeker aankunnen! !!! Mijn volwassen cliënten, ouders, en dit is vandaag ook aan jullie opgedragen! Bedankt!