Wat er in het stadhuis van Crocus is gebeurd, is zelfs voor volwassenen moeilijk om emotioneel mee om te gaan. Wat kunnen we over kinderen zeggen? Ondanks het feit dat de kinderpsyche als adaptiever wordt beschouwd, kunnen kinderen fantaseren en dingen verzinnen die ze niet begrijpen of niet weten. Kinderen zijn ook gevoelig voor onze emotionele toestand. Sommige ouders zijn van mening dat moeilijke gesprekken angst en leed bij hun kind kunnen veroorzaken en proberen het bespreken van traumatische gebeurtenissen te vermijden. Het zijn echter noodsituaties (terroristische aanslagen, overlijdens) die zorgen baren, en niet de gesprekken daarover zelf. Bedenk dat het de taak van ouders is om kinderen een gevoel van veiligheid en geborgenheid te geven. Daarom moeten we praten. U moet eerlijk spreken, in een toegankelijke taal, rekening houdend met de leeftijd van het kind. Het is beter om kleine kinderen niet te laten weten wat er is gebeurd. Als een kind echter achter de tragedie komt, beantwoord dan al zijn vragen en veeg het niet weg. Kinderen zouden zelf over de terroristische aanslag kunnen leren van hun leeftijdsgenoten, en terloops het nieuws kunnen zien waar u naar kijkt; oudere kinderen kunnen het via internet zien. Sommigen, vooral tieners, laten hun gevoelens misschien niet zien, en u gaat er misschien van uit dat het goed gaat met het kind. En toch is het de moeite waard om te vragen wat hij weet, wat hij voelt. Nodig een gesprek uit door open vragen te stellen: 'Hoe voel je je?', 'Wat zou je willen weten, bespreken?' Sommige kinderen willen praten, andere niet. Beide reacties zijn normaal. Forceer het niet als het kind niet wil praten. Laat hem weten dat u beschikbaar bent om vragen te beantwoorden en naar hem te luisteren wanneer hij maar wil, terwijl u zijn toestand blijft volgen. Als er sprake is van een slaapstoornis, eetstoornis of ongewoon gedrag, vertel uw kind dan dat u zich hier zorgen over maakt en bied opnieuw aan om te praten. Als deze stoornissen aanhouden en de dagelijkse activiteiten verstoren, raadpleeg dan samen met uw kind een kinderarts (huisarts) of neuroloog. Wanneer een kind klaar is om te praten, is het belangrijk om in een kalme toestand te verkeren, niet zonder emoties, maar wel onder controle. Als je je emoties niet onder controle kunt houden, is dat ook mogelijk. Vind de kracht om je te verontschuldigen: ‘Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je bang te maken.’ Zorg voor een veilige ruimte voor het kind om zijn gedachten en emoties te uiten. Laat hem het gesprek leiden, luister naar zijn zorgen en angsten, reageer op emoties (“Ja, het lijkt erop dat je echt bang bent...”), beantwoord vragen. Als je de antwoorden niet weet, antwoord dan gewoon: "Ik weet het niet, maar ik ben bij je en we zijn veilig." Je kunt samen redeneren en het antwoord vinden. Geef geen onnodige informatie, ga niet mee in algemene discussies over terrorisme. Wees specifiek. Bijvoorbeeld: er was een explosie, het was een terroristische aanslag, mensen stierven, maar de meesten werden gered, ik ben bij je, we zijn veilig. Kinderen kunnen, net als volwassenen, retorische vragen stellen die geen antwoord vereisen; soms hebben ze gewoon iemand nodig die hun emoties met hen deelt. Steun alstublieft. “Ja, ik was ook bang, ik sympathiseer...” wees voorbereid op vragen over de dood als je over terrorisme praat en beantwoord deze vragen eerlijk en houd rekening met de leeftijd van het kind. Vraag naar zorgen en zorg voor geruststelling door u te concentreren op manieren om met angst om te gaan, in plaats van uw kind gerust te stellen dat zijn zorgen ongegrond zijn. Bespreek welke maatregelen er worden genomen om onze veiligheid te garanderen. Als een kind stikt van tranen, laat hem dan huilen. Vergeet dat jongens niet huilen (anders ben je al volwassen). Tranen zijn de meest adaptieve en veilige reactie op ernstige stress. Het is beter voor een kind om in liefdevolle handen te huilen, hem te knuffelen of zijn rug te aaien. Een gevoel van steun, geborgenheid en veiligheid is wat er nu van u wordt verlangd. Bij volwassen kinderen is het tijd om te praten over de regels die moeten worden gevolgd in geval van nood: in geval van paniek in een menigte, in geval van brand, enz. Laat de gedachte dat als je handelt volgens de regels die zijn aanbevolen door het Ministerie van Noodsituaties, je in leven blijft, in het hoofd van het kind spelen. Geef voorbeelden van tienergarderobemeisjes die instructies opvolgden, zichzelf redden en andere mensen het gebouw uit leidden. Natuurlijk begrijpen jij en ik dat niemand