"Degene die emoties controleert, wordt een robot." Zoveel mensen zeggen het, gisteren kwam ik zo'n opmerking weer ergens tegen. Het meest interessante is dat ondanks de voor de hand liggende logische onzin van deze verklaring (perfect geanalyseerd, zo lijkt het, ongeveer 15 jaar geleden door N.I. Kozlov), veel mensen die proberen “hun emoties onder controle te houden” in werkelijkheid erg op robots gaan lijken. Wat is er mis met hun beeld van de wereld dat ze zo’n resultaat behalen? Ik zal proberen erachter te komen. Wat wordt bedoeld met controle? Nadat ik door de thematische discussies had gesurft, besefte ik dat controle meestal onderdrukking betekent. En het punt is niet alleen dat dit bijna altijd zelfbedrog is, het ophouden van alleen uiterlijke tekenen van emotie. Als we het in het wereldbeeld van de gemiddelde mens alleen maar over het stoppen hebben, zou er op de plaats van de beëindigde emotie een leegte moeten zijn. Een bepaalde toestand van ‘zonder emoties’. En wat blijft er gewoonlijk bij iemand over als hij zogenaamd geen emoties heeft? Wat overblijft is de gewone redenerende geest, gevuld met dogma’s, concepten, “zou moeten”, “goed”, “correct”... En dit is de robot. Dus ze hebben gelijk als ze zeggen dat controle over emoties leidt tot robotachtigheid? Ja, terwijl er in mijn beeld van de wereld niets anders is dan de conceptuele geest en mechanische emoties - zo is het. Bovendien blijf ik, zolang dit zo is, een robot, ongeacht of ik mijn emoties volg of onderdruk. Zowel emotionele als conceptuele reacties zijn even mechanisch. Wat is controle eigenlijk? Volgens een van de definities is controle over welk proces dan ook het vermogen om, naar eigen goeddunken,: 1) het proces te initiëren 2) het proces in stand te houden 3) het proces te stoppen Laten we deze definitie toepassen op de beheersing van emoties: controle is niet alleen het het vermogen om een ​​emotie te stoppen, maar het vermogen om op elk moment iets te ervaren wat ik verkies te ervaren. Dit betekent dat ik door het beheersen van emoties geen ‘persoon zonder emoties’ word. Ik kies eenvoudigweg welke emotie ik op dit moment zou moeten ervaren. Maar waar moet ik op vertrouwen om een ​​keuze te maken? Als ik kies op basis van de beslissingen van de conceptuele geest (inclusief concepten over ontwikkeling, praktijk, etc.), blijf ik immers opnieuw een robot. En om geen robot te zijn, is het noodzakelijk om te vertrouwen op percepties die niet mechanisch zijn, percepties die zowel levend als intelligent zijn. Het standaard psychologische model, waarin alleen emoties en rede voorkomen, geeft geen antwoord op deze vraag laat geen andere keuze dan een slaaf van emoties of een slaaf van concepten te zijn. Ondertussen is er een oplossing, en die is vrij eenvoudig. Het criterium kan het gevoel van ‘levendheid’ zijn, de rijkdom van het leven. Dit gevoel is noch een emotie, noch een gedachte, noch een sensatie. Dit is een fundamenteel kenmerk van het leven in het algemeen. En hoewel het niet duidelijk is waar het in het moderne wetenschappelijke beeld van de psyche moet worden geplaatst, voelt iedereen het op de een of andere manier, en kan hij gemakkelijk momenten identificeren waarop hij zich bijzonder levend voelt. Elke keer kiezen wat de rijkdom van het leven vergroot - dit betekent leven, alles verder van de robot in jezelf achterlatend. Interesse, een gevoel van mysterie, tederheid, verliefdheid, plezier, helderheid... Dit alles vergroot gewoonlijk de rijkdom van het leven. Woede, jaloezie, angst, medelijden, domheid, enz. - verminderen. Maar zelfs hieruit kunnen we geen regels maken, anders vervallen we in dezelfde mechaniek! Alleen het gevoel van het leven zelf kan een levend criterium zijn.