Hoe vaak horen we de zin: je begrijpt me niet! En we stellen onszelf de vraag: hoe is dit gebeurd, omdat deze persoon gisteren anders was, een goede partner, of mij anders leek? – Dat is precies het punt, het leek...!! Niet alles wat lijkt is de realiteit!! Om te begrijpen hoe we in de “schijnbare” situatie terechtkomen, is het de moeite waard om het mechanisme van perceptie van de omringende wereld te begrijpen. Zoals Fritz Perls, de grondlegger van de Gestalttherapie (een van de populaire trends in de psychotherapie), schreef, zijn er drie niveaus van perceptie van de werkelijkheid. Het externe niveau is het contact met de buitenwereld door middel van horen, zien, aanraken en ruiken. Het interne niveau van perceptie zijn onze emoties, gevoelens. Er is ook een middenzone: onze gedachten, interpretaties en fantasieën, dat wil zeggen wat er in onze geest gebeurt. En het probleem is dat een moderne volwassene de wereld vaak alleen waarneemt door het prisma van deze specifieke middenzone, terwijl hij de signalen die via andere waarnemingskanalen komen niet opmerkt. Het gebeurt ongeveer zo: een persoon hoort iemands woorden, en als reactie daarop worden er automatisch gedachten in zijn hoofd geboren: "Ja, ik begrijp het, dat betekent dat... Ja, dat is omdat..." en dan het gesprek is opgebouwd rond deze “omdat wat” en “het is duidelijk”. De aandacht wordt geconcentreerd rond de eigen conclusies en reacties op wat wordt gehoord, de realiteit, dat wil zeggen wat er met de gesprekspartner gebeurt, wordt niet langer waargenomen, alsof het uit het bewustzijn 'zweeft' en de eigen gedachten op het interne podium verschijnen voorbeeld uit het leven: de directeur van bedrijf X is gewend te onderhandelen over een gelijkwaardige positie - alleen met bestuurders. De directeur van het bedrijf, Y, geeft er echter de voorkeur aan om zaken aan zijn manager te delegeren, misschien in de overtuiging dat dit in de ogen van de tegenpartij zijn imago ten goede zal komen en de stevigheid zal vergroten, misschien in de overtuiging dat de toewijzing van een speciale manager een teken is van respect voor de cliënt. Maar de directeur van bedrijf X geeft herhaaldelijk aan dat hij de details van de transactie niet met de manager wil bespreken, maar rechtstreeks met de directeur van bedrijf Y, aangezien het in zijn wereldbeeld, volgens de zakelijke etiquette, wordt aanbevolen om te onderhandelen over de dezelfde officiële lijn. Daarom is hij perplex en beschouwt hij de overdracht van de onderhandelingen met hem naar gewone managers als gebrek aan respect voor zichzelf, zonder te beseffen dat bedrijf X zijn eigen regels heeft. Tegelijkertijd staat ook de directeur van bedrijf U perplex en ervaart de onwil van de tegenpartij om op zijn eigen manier met de manager te onderhandelen: als ontevredenheid over zijn bedrijf. “Hij is ontevreden over mijn medewerker, hij vindt het niet leuk bij ons! De fantasie blijft verder tot rust komen: "Hij houdt niet van mijn gezelschap, wat betekent dat ik niet!" En niemand weet een ander te vragen: wat gebeurt er precies met hem? En waar kunnen we tot een deal komen?! - Of: “Dit bedrijf wil niet met ons samenwerken - omdat ze zeiden dat hun budget al gesloten is! – zegt de manager: “Wat heeft het voor zin om ze te bellen?!.” - Ja dat is zo. De begroting is gesloten. Maar wie zei dat het bedrijf niet wil meewerken? De begroting voor dit kwartaal is gesloten, je bent te laat, maar er liggen nog zoveel budgetten en plannen in het verschiet - en dus kansen. Een banaal, maar zeer bekend plot. En dergelijke verhalen in relaties gebeuren niet alleen op het werk, ze beginnen thuis, in het gezinsleven en worden op het werk gekloond. Op het eerste gezicht zijn mensen in dialoog, maar in werkelijkheid zijn er twee monologen en hoort iedereen alleen zichzelf, zonder geïnteresseerd te zijn in wat er daadwerkelijk met zijn partner gebeurt? Het onvermogen om onderscheid te maken tussen wat we feitelijk zien en horen en wat we denken, de vervanging van zien door denken is helaas een veel voorkomend verhaal dat aanleiding geeft tot misverstanden en uiteindelijk tot conflicten. Wij luisteren maar horen niet, wij kijken maar zien niet. Maar de hele tijd denken we ‘over’, waarbij we onze eigen gedachten en fantasieën voor de echte wereld verwarren, de echte wereld vervangen door een fantasiewereld en anderen harde beoordelingen geven. Waarom gebeurt dit? We zijn eraan gewend de wereld van menselijke relaties te meten aan de hand van lineaire oorzaak-en-gevolgrelaties, en dit kan een sociaal probleem worden genoemd. AlleHet schoolsysteem is gebouwd op de ontwikkeling van alleen de ‘logische’ linkerhersenhelft. Daarom evalueren we menselijke relaties, net als in de Newtoniaanse natuurkunde, volgens het principe: “Dit komt allemaal omdat...”, waarbij we vergeten dat kwantumfysici aan het begin van de 20e eeuw de diversiteit van de wereld bewezen. Daarom zijn we gewend menselijke relaties te meten aan de hand van eenvoudige oorzaak-en-gevolg-relaties – en dit is altijd een zoektocht naar iemand die de schuld kan krijgen, altijd een rigide benadering waarbij de wereld in twee delen wordt verdeeld: ‘dit is wit, en dit is zwart’. ”, “dit is goed, en dit is slecht”, en verder: “Ik heb gelijk, en jij hebt ongelijk.” Maar het mentale leven van een persoon en zijn relaties met anderen worden gevormd onder invloed van vele factoren: zijn jeugd, levensverhalen, sociale stereotypen, fysiologie; Een eenvoudig voorbeeld: een jonge, ongehuwde man zal tevreden zijn met salaris X, actief zijn op het werk en vaak glimlachen, terwijl een ander, die al twee kinderen heeft, somber zal zijn. De manager kan verschillende stemmingen van medewerkers toeschrijven aan karaktereigenschappen. In een onderneming wordt het gedrag, zijn activiteit of passiviteit van een persoon bepaald door de bedrijfscultuur en de consequentie daarvan: het psychologische klimaat dat wordt gecreëerd door zowel werknemers als managers. In het gezinsleven zijn beide echtgenoten in gelijke mate scheppers van relaties. En het probleem van misverstanden is dat de ene persoon de redenen voor zijn actie niet aan de ander uitlegde, en dat laatstgenoemde, zonder te vragen wat er feitelijk met de persoon gebeurde, een onjuiste keten van oorzaak-en-gevolgrelaties opbouwde. Helaas hebben we meer aandacht voor onze gedachten dan voor de gevoelens van anderen. Vraag jezelf af hoe vaak je geïnteresseerd bent in de toestand van iemand anders, hoe vaak vraag je je af: “Wat gebeurt er met mijn vriend? Een kind? Een werknemer? Partner? Hoe voelt hij zich als hij met mij communiceert? Hoe vaak zeg je over anderen: “Ik weet alles van hem! Ik weet precies wat hij denkt, wat hij zal doen” - Mensen houden er inderdaad van om het gedrag van anderen uit te leggen en te voorspellen, maar hier is de paradox: ze zijn erg slecht in het voorspellen van hun eigen leven en daden! Jezelf kennen blijkt veel moeilijker te zijn dan een ander kennen... Een andere reden voor menselijke problemen in interpersoonlijke relaties is dat we zelf een wereld van evaluatieve cultuur hebben gecreëerd, waarvan de wortels teruggaan tot het Sovjettijdperk, waar er altijd zijn extremen en confrontaties geweest: “rood” en “wit” ", goed - slecht. In zo'n wereld, waar er geen halftonen zijn, is er geen plaats om het anders-zijn van een ander te accepteren. Dit is de tweede reden voor misverstanden, ruzies en conflicten. Luister naar voorbijgangers op straat, wat, of beter gezegd, hoe ze praten. 'Je bent zo en zo! “En jij bent zelf ook zo.” We geven iemand een oordeel: ‘Ik ga graag naar de film, maar jij niet.’ Dat betekent dat je niets van kunst begrijpt.” Of hier is een ander echt geval: de ene manager vraagt ​​de andere om zijn mening over een product dat om de een of andere reden niet zo goed verkoopt. De vriend zegt dat de kwaliteit van het product over het algemeen beter zou kunnen zijn. Als antwoord hoort hij het volgende: “Dus je houdt niet van het product van ons bedrijf – wat ben jij een intolerant persoon! (beoordeling) Nou, we produceren geen heel goed product, maar dit zijn de omstandigheden van ons leven, we moeten ook op de een of andere manier leven! En je bent onaardig als je zegt dat je ons nieuwe product niet leuk vindt (een beoordeling op basis van een directe relatie) en dit betekent dat je ons bedrijf niet leuk vindt. (fantasie) Maar jij hebt daar ooit gewerkt. Ik begrijp het, dat betekent dat je niet tevreden was met haar. (fantasie) Je kunt dit niet doen - je moet mensen vergeven!” (beoordeling op basis van fantasie) In de regel veroorzaken beoordelingen gericht aan een ander een reactie die overeenkomt met de beoordeling. ‘Ik ben zo, maar zo ben ik niet’, wat in essentie betekent: ‘Ik wil mezelf zijn en ik wil dat jij mij dwingt om zoals jij te zijn.’ (Ik hou niet van jouw producten, en ik heb het recht om dit te zeggen) Maar we beoordelen anderen volgens onze eigen normen, ons “coördinatensysteem”, dat “leeft” in ons individuele bewustzijn, zonder zelfs maar te beseffen dat de ander dat heeft gedaan. een andere. Er is een goede over dit onderwerp).