HOE KIND JE EEN KIND GELUKKIG OPVOEDEN EN JEZELF NIET ONGELUKK WORDEN? verschijnt in het huis. Natuurlijk is het. Het langverwachte bundeltje laat je hart zwellen van geluk, en soms stopt je ademhaling helemaal van vreugde. Vaak begint een moeder het leven van een kind te leiden, haar interesses eindigen ergens in de marge. En dit is waar de angst bestaat om zelf ongelukkig te worden. Niet dat ze helemaal ongelukkig is. Het geluk van moeder blijft bestaan, maar soms verdwijnen enkele kleine vreugden die vroeger het geluk vormden, uit het leven. Er ligt een heel elegante baby in de kinderwagen. Nieuwe merkjeans, een shirt, zelfs babyslofjes en sneakers. Gymschoenen heeft hij zeker nog niet nodig, aangezien de baby nog niet eens begint te leren lopen. Maar ze creëren zeker een imago. Mama is dichtbij. Trots op de baby, maar alsof hij ergens ontevreden over is. Met wat? Het blijkt dat mijn moeder regelmatig nieuwe dingen voor zichzelf kocht. Dit was haar vermaak. En nu voelt de moeder dat ze alles voor haar zoon moet doen, omdat ze moeder is. Daarom koopt ze de helft van de spullen van Children's World. Wat is de fout van deze moeder? Ze vindt dat ze haar kind te veel verschuldigd is. Maar ze doet al alles wat nodig is voor de baby. Ze houdt van hem. Ze geeft om hem. Maar ze mag niet alleen in het belang van het kind leven, ze mag hem bijvoorbeeld niet te dure dingen kopen ten koste van zichzelf. Waarom doet de moeder dit? Om de een of andere reden moet ze anderen en zichzelf laten zien dat ze een goede moeder is. Misschien omdat haar moeder regelmatig herhaalt: "Je bent nu moeder, je moet jezelf vergeten"... En terugkomend op de titel. Wie gaat er voor mama zorgen? Allereerst zijzelf! 2. GELUK ZIT NIET IN SPEELGOED... Moderne ouders zijn kinderen van de jaren tachtig en negentig. Speelgoed was er niet in overvloed, en de winkelschappen waren leeg... Wat wil je toch inhalen, zelf genoeg spelen, je kind alles geven wat je niet had. Wat is het resultaat? Ik ken een geweldige, zorgzame moeder wier zoon meer dan tweehonderd auto's heeft. Al deze auto's staan ​​netjes in overzichtelijke rijen op planken. Kun je je voorstellen hoeveel werk het voor moeder kost om deze planken voortdurend op orde te houden? Ze veegt het stof af, wast eindeloos de auto's, rangschikt ze keer op keer zorgvuldig in de schappen... Dit kost veel tijd... Een andere moeder is erg boos dat haar zoon nauwelijks met speelgoed speelt, hoewel hij in de winkel vraagt ​​voortdurend in tranen om steeds meer nieuwe voor hem te kopen. De jongen speelt inderdaad maximaal een of twee dagen met nieuw speelgoed en vergeet het dan. Thuis wordt speelgoed opgeslagen in enorme dozen. De jongen speelt zo. Hij laat een hele doos met speelgoed of zelfs twee op de grond liggen, snuffelt er doorheen en verliest zijn interesse. Hij verveelt zich snel. 'S Avonds doet zich altijd het probleem van het schoonmaken voor en de ongelukkige moeder probeert eerst tevergeefs haar zoon te dwingen het speelgoed op te bergen, en verzamelt vervolgens het speelgoed zelf, door simpelweg alles in een doos te gieten... Weet je hoe dit is? ? Sophie Kinsella heeft een serie romans over een shopaholic. Becky koopt alles en haalt veel plezier uit het proces. Maar ze verliest haar interesse in het nieuwe ding bijna nadat ze ervoor betaald heeft. Een zeer onthullende aflevering is waarin ze haar man laat beloven al haar kleding drie keer te dragen. En als Becky haar kasten begint op te ruimen, blijkt dat ze honderden dingen heeft die nog nooit zijn gedragen. Ze weet niet eens meer wanneer en waarom ze ze heeft gekocht... Hetzelfde gebeurt met deze jongen. Hij weet niet meer welk speelgoed hij heeft, omdat het er te veel zijn. Hij speelt er niet mee omdat het moeilijk voor hem is om speelgoed uit de variëteit te kiezen. En daarom wil hij steeds meer nieuw speelgoed hebben. Een vicieuze cirkel: hysterie in winkels, dagelijkse ruzies over schoonmaken. Maar een kind heeft maar een klein aantal speelgoed nodig. Het belangrijkste is dat ze zo worden opgeborgen dat het kind altijd weet waar welk speelgoed is en het zelf kan pakken. Als een kind er tenslotte een paar wil vindenAls hij iets specifieks doet en weet dat het in een van deze tien enorme dozen zit of op het balkon, of misschien in de kast of in de garage, dan heeft hij simpelweg niet genoeg kracht om het speelgoed te vinden. Maar als een kind weet dat het speelgoed dat hij nodig heeft op een specifieke plank staat, kan zelfs een kind van twee of drie jaar oud worden geleerd niet alleen te nemen wat hij nodig heeft, maar ook om het ding onmiddellijk na het spelen weer op zijn plaats terug te zetten. En dan hoeft mama niet elke dag tijd te besteden aan eindeloos schoonmaken. Geluk komt niet uit speelgoed... Maar wat is het wel? Voor een kind bestaat geluk in de eerste plaats uit de mogelijkheid om met dit speelgoed te spelen, zodat het op een handige plaats staat, zodat het kind weet waar elk speelgoed is. Aan deze voorwaarden kan niet worden voldaan als er te veel speelgoed is. 3. MOET EEN MOEDER... Een zeer verantwoordelijke grootmoeder zei steeds tegen haar dochter: “Kinderen moeten absoluut vers voedsel eten”! En haar dochter, een goede maar ongelukkige moeder, kookte vier verschillende gerechten per dag. Elke dag. Omdat ze zeker wist dat het kind de soep van gisteren niet mocht eten... Wat gebeurt er met het kind als hij als lunch de soep van gisteren eet? Niks slechts. Maar moeder zal zeker een beetje gelukkiger worden, want ze krijgt een vrije minuut. En deze moeder maakte ook elke dag 's avonds het appartement schoon, waste en strijkde kleding en deed de afwas. Waarom 's nachts? Omdat ze een heel, heel goede moeder was, die, zoals we al begrepen, haar moeder gehoorzaamde. En haar moeder zei regelmatig: “Alles moet gedaan worden als het kind slaapt.” Waarom? Want als het kind wakker is, moet je met hem studeren, spelen, lezen... Zelfs tijdens rustige uren kende deze ongelukkige moeder geen vrede. Na het slapen waren zij en haar zoon meestal bezig met verschillende creatieve activiteiten. En dus bracht ze het hele rustige uur door met het uitknippen van blanco's voor applicaties, het kneden van deeg voor het modelleren, dat wil zeggen het volledig voorbereiden op de lessen. Al deze activiteiten maakten het leven van mijn moeder ernstig gecompliceerd. En de vraag rijst: moet een moeder zich volledig wijden aan de communicatie met haar kind en zijn interesses? Dit is waarschijnlijk een retorische vraag... Omdat al het bovenstaande samen met het kind kan worden gedaan, omdat kinderen alles graag 'als moeder' doen... 4. WAT IS INTERESSANT VOOR MOEDER? Doe dingen met je baby die dat wel zijn interessant voor jou. Dan zal uw kind ook geïnteresseerd zijn. Ik herinner me mijn moeder, die echt niet van beeldhouwen hield. Zodra ze de plasticine oppakte, begon ze meteen geïrriteerd te raken. De zeer stroperige consistentie van de plasticine, het feit dat het walgelijk op haar handen smeerde, maakte haar al gek. Ze was echter een zeer verantwoordelijke moeder. Elke dag deden zij en haar dochter een of ander creatief werk: tekenen, appliqueren, boetseren, knutselen, enz. Het leek haar dat een kind zeker een verscheidenheid aan activiteiten moest ondernemen. En ze heeft het moedig doorstaan. Bovendien zocht ze naar steeds meer nieuwe modellenschema's en bracht deze samen met het kind tot leven. En mijn moeder hield zelf van borduren. Maar ze had nooit genoeg tijd voor haar hobby. En het was een openbaring voor haar toen een vriendin, bij wie ze klaagde, haar adviseerde om met haar dochter te borduren in plaats van te modelleren. “Waarom doe je modellenwerk met je dochter?” vroeg een vriend. ‘Nou, met modelleren ontwikkel je de fijne motoriek, leer je hoe je met een diagram moet werken, en ontwikkelen de kleurzintuigen van het kind zich,’ antwoordde de moeder. "Maar dit alles ontwikkelt zich met behulp van borduren, en jij houdt van deze activiteit", antwoordde mijn vriend. En het was bijna een schok voor de moeder, die zichzelf probeerde te overwinnen en ter wille van haar dochter deed wat ze niet leuk vond. En ze begonnen samen te borduren. Het waren werkelijk prachtige uren die dochter en moeder samen doorbrachten. 5. WACHTEN... HOE JE HET OPBRENGT. Onbegrijpelijk. Hebben moeders tijd om te wachten? Wat is de verwachting? Moeders hebben niet genoeg tijd. Maar nee, lieve moeders. Bijna iedereen wacht bijna elke dag een uur of zelfs langer op uw kinderen, zittend in de gang van een ontwikkelingscentrum, de lobby van een zwembad, een muziekschool of op de tribunes van een ijsbaan . Dit is niet het eerste jaar dat ik aanstaande moeders observeer. Weet je wat mij opviel? De meesten van hen verzamelen zich in groepen en praten... over niets.Waarom niets? Omdat het vreemden zijn die elkaar toevallig hebben ontmoet. En ze praten meer met elkaar uit verveling dan uit interesse. Mama heeft het misschien gelezen of gebreid, maar in de haast was daar geen tijd voor. Het was nodig om het kind bijeen te brengen, hem een ​​uniform, notitieboekjes, een verandering te geven... Maar de moeder had geen tijd om aan zichzelf te denken. Geen tijd. Maar wat als je toch voor jezelf zorgt? Moet ik een boek of knutselwerkje meenemen? Of ga je zelf lekker zwemmen in het zwembad terwijl je kind aan het studeren is? Of ga je gewoon alleen een wandeling door het park maken? Iets doen wat je al lang niet meer hebt gedaan? 6. MOET U HET STEAM-LOGO VOORLOPEN? Heb je moeders met kinderen gezien tijdens een wandeling, in een museum of in een dierentuin? Ze hebben vaak haast om het kind alles te laten zien wat ze van plan zijn, ze haasten hem. En het kind? Als het kind voor het eerst het museum binnengaat, wordt hij verlegen en kijkt om zich heen, verbaasd door de pracht en kracht van wat hij ziet. Soms bevriest hij in de gang. Hij moet beseffen, begrijpen en voelen wat hij zag. En mama heeft haast. Het lijkt haar dat het stom is om in de gang te staan, ze moet snel de gangen in gaan en kijken, kijken, kijken. En het kind kijkt er toch naar. Ik herinner me de eerste reis van mijn jongste zoon naar het Russisch Museum. Hij was ongeveer een jaar oud en een bezoek aan het museum kostte ons precies 20 minuten. De oudste slaagde erin hem zijn favoriete zaal te laten zien: we keken naar schilderijen van Aivazovsky en "The Last Day of Pompeii" van Bryullov. En ze gingen naar buiten onder het verontwaardigde gemompel van de oudste zoon, die eiste om Kuindzhi te gaan opzoeken... En in de dierentuin? Ouders laten hun kinderen allereerst kijken naar exotische, zeldzame dieren: ijsbeer, giraffe, neushoorn, olifant. En het kind bevriest voor de kooi met het konijntje, staart naar de eenden, hoewel hij ze al vaak in het park heeft gezien... Wat gebeurt er op dit moment met de moeder? Ze begrijpt dat ze niet elke dag naar de dierentuin gaan; ze wil haar kind alle dieren laten zien. Het angstniveau van de moeder neemt toe, ze begint nerveus te worden en haast het kind. Ergens in het diepst van mijn ziel, als ik de zorgen van mijn moeder uit, zal het zoiets zijn als: “We hebben hier een uur gereden en een duur kaartje gekocht om niet naar de eenden te kijken die in de vijver naast ons huis zwemmen.” En moeder wordt weer ongelukkig...En hoe kun je in dit geval gelukkig worden? Niet makkelijk. Het is helemaal niet eenvoudig om de situatie los te laten en er filosofisch naar te kijken. Het kind is blij, hij kijkt naar wat hij wil. Waarom geniet u nu niet van de aanblik van uw gelukkige kind? 7. IS HET VERSCHRIKKELIJK OM TE STOPPEN MET WAT JE BEGON? In onze samenleving worden mensen die stoppen met onafgemaakte taken eigenlijk niet erg gewaardeerd. Maar dingen afmaken voor een volwassene en voor een kind zijn verschillende dingen. Een volwassene die een nieuw bedrijf start, kan inschatten hoeveel moeite hij voor dit bedrijf nodig zal hebben, hoe lang het zal duren. We beginnen bijvoorbeeld meestal niet 's avonds met het bakken van een taart en verwachten ook niet dat we de reparatie binnen een paar dagen kunnen doen... Kinderen kunnen de hoeveelheid werk niet inschatten, hoe arbeidsintensief het is. Zeker als het initiatief om iets te doen niet van het kind komt. Namelijk, als de moeder voorstelt dat het kind een of ander creatief werk doet, bijvoorbeeld een applicatie, dan weet tot nu toe alleen de moeder wat het eindresultaat zou moeten zijn. Stel je nu eens voor dat je iets wordt aangeboden. Maar je weet niet hoe lang het duurt om een ​​meesterwerk te maken, je weet niet wat je in het algemeen gaat doen. In dit geval is het niet verrassend als u niet kunt afmaken waar u aan bent begonnen. We mogen ook niet vergeten dat het resultaat belangrijk is voor ouders en dat het proces belangrijk is voor het kind. Het verschil tussen volwassenen en kinderen is dat ouders vooral resultaatgericht zijn. Ze willen een mooie foto krijgen die ze aan de muur kunnen hangen, aan hun grootmoeder kunnen geven, enz. Maar een klein kind is vooral geïnteresseerd in het proces. Hij weet nog steeds niet hoe hij aan resultaat moet werken. De baby maakt met zijn pink een balletje plasticine plat en krijgt er plezier van. Zijn ouders stellen voor dat hij doorgaat met werken, dat wil zeggen de volgende bal plat maakt, enz. Maar het was er niet. De baby is tevreden met zichzelf; hij heeft de voorgestelde actie met plezier uitgevoerd. Nu wil hij begrijpen wat plasticine is, omdat het een nieuw materiaal is!