Demon en Engel, mama en papa. Of andersom, papa en mama. De ene ouder is ideaal, vriendelijk en begripvol, en de tweede is een monster, slecht van aard, die je hele leven verpest. Dit verhaal speelt zich vaak af in het kantoor van een psycholoog. Tegelijkertijd waardeert de psyche van de cliënt een dergelijke combinatie in de regel duidelijk en beschermt deze op alle mogelijke manieren tegen de tussenkomst van de therapeut. Hoe en waarom, waarom vindt zo’n splitsing plaats? En dit is precies splitsing. Als resultaat van het succesvol oplossen van de ontwikkelingsproblemen en het doorstaan ​​van leeftijdsgebonden crises in de psyche, zouden in theorie realistische representaties van ouderfiguren moeten worden gevormd. Geen goede of slechte moeder, maar mijn moeder, precies zoals ze is. En in dit geval worden relaties realistisch opgebouwd, zonder idealisering of demonisering van ouders. Als de psyche van het kind met een traumatische invloed te maken krijgt, wordt een dergelijke splitsing een van de verdedigingsmechanismen. Hoe kan dit gebeuren?1. Omdat de vaderfiguur aan het kind wordt gepresenteerd en door de moeder in de psyche wordt geïntroduceerd, komt het voor dat zij zich de vader als een monster voorstelt. Het is één ding om tegen een baby te zeggen: "Mijn liefste, we wachten op papa, en degene die daar kwam is onze geliefde papa", en nog iets: "Onze papa kwam weer langs, heeft geen geld meegenomen, hij is zo een geit." Die. De basisrelatie van het kind met zijn vader hangt af van de relatie van de moeder met de vader van het kind. Decolleté kan zich zowel in de kindertijd als later vormen. “Alles zoals mijn vader – net zo koppig, slordig, dom, enz.”2. Het kind wordt betrokken bij de relatie tussen de ouders. Eén ouder deelt met het kind problemen in de relatie met een partner, gebruikt het kind om boodschappen over te brengen, enz. Aan de ene kant is de psyche van het kind overbelast met zo'n last, aan de andere kant is dit een enorme eer voor het kind; hij doet graag mee aan dit spel, gaat op in de blik en het affect van de ouder en gaat een samenzwering aan . Hij begint ook de tweede ouder te haten. Alleen de ouders kunnen zich dan verzoenen, maar het kind is perplex en blijft in deze verdeeldheid. in ieder geval wordt deze splitsing gevormd onder invloed van ouderlijke of vervangende figuren - grootouders, school, leeftijdsgenoten, etc. kunnen ook bijdragen aan het ontstaan ​​ervan. Welke functies voor de psyche kan een dergelijke splitsing vervullen: 1. Natuurlijk is dit bescherming. Van overmatige emotionele en mentale overbelasting. Er is een ideale moeder en een slechte vader, je hoeft alleen maar samen te smelten met moeder en vader te haten en alles komt (relatief) goed. De psyche kiest het minste kwaad, de kant van het goede. Het is heel moeilijk voor een kind om ouders ruzie te zien maken, het veroorzaakt afgrijzen door onzekerheid, en met zo'n splitsing in zwart en wit verdwijnt de onzekerheid. Bewuste processen van identificatie met ouderfiguren worden scherper en begrijpelijker. Ik zal net als mama zijn, maar ik zal niet zoals papa zijn. Of omgekeerd.3. Het kind voelt zich beschermd en krachtig. Hij regelt de relatie tussen de ouders, of wordt door een van hen gekozen, nauw. Dit is dus een volledig werkende beschermende strategie voor de psyche van het kind in het geval van complicaties in de ouderlijke relaties. Het probleem is dat de psyche, als gevolg van rigiditeit, een dergelijke splitsing in de volwassenheid blijft behouden. Welke gevolgen kan een dergelijke splitsing hebben: 1. Onbewuste identificatieprocessen worden verwarrend en complex. In plaats van zich op een bepaalde manier met zijn moeder en op een bepaalde manier met zijn vader te identificeren en zich zijn activiteit en passiviteit toe te eigenen, begint het kind ‘ongewenste’ eigenschappen af ​​te splitsen, en de verdeeldheid in de psyche wordt erger. Niet alleen de beelden van mama en papa zijn verdeeld, maar ook de identiteit van hun kind, dat al volwassen is geworden. Dit heeft invloed op alle gebieden van het leven, inclusief de keuze van een partner.2. Moeilijke oplossing van het oedipale conflict, onvermijdelijk in het geval van een dergelijke splitsing. Hoe kies je mannen die op vader lijken, als het beeld van de vader een monster is? Of hoe kun je op je moeder lijken als je moeder een demon is? Problemen met identiteit in het algemeen. Omdat de belangrijkste processen van het representeren van ouderfiguren en de zelfidentificatie met hen sterk verstoord zijn, bouwt de psyche een gedeeltelijke, diffuse identiteit op. Wat kan ze doen? 2023.