Hoe kom je uit verdoving, gevoelloosheid of paniek tijdens moeilijke tijden? Wat te doen als er niets gedaan kan worden? Hoe kunt u uw gezond verstand behouden? Ik denk dat de meesten, zo niet iedereen, de laatste gebeurtenissen kennen. Ze treffen zowel mannen als vrouwen, vaders en moeders, kinderen en ouders. De eerste reactie op wat er gebeurt, is voor velen ontkenning: ‘Dit overkomt mij niet’, ‘ik kan het niet geloven.’ Vervolgens volgen de emoties: angst, woede, opwinding. Elk van deze emoties is beter dan wanneer een persoon zich in een staat van verlamming, gevoelloosheid of bevriezing bevindt. Je moet er zo snel mogelijk uit komen. De eersten die breken zijn degenen die geloven dat alles snel zal eindigen. De tweede zijn degenen die geloven dat dit nooit zal eindigen. Degenen die zich concentreren op wat ze daadwerkelijk kunnen doen, op hun activiteiten, overleven. Het is net als rennen. Als er een marathon voor de boeg ligt en je bereidt je voor op een snelle race, dan is er geen finishlijn in zicht. Het leven is, onder welke omstandigheden dan ook, een marathon. Het is belangrijk om bewust te accepteren wat er gebeurt. Dit betekent dat je erover nadenkt, erover praat, dat je interactie hebt met wat er gebeurt. Hoe om te gaan met stress in moeilijke tijden? Als ik aanbevelingen geef, geef ik geen magische pillen voor alles in de wereld, maar voedsel voor je onderbewustzijn, zodat het je kan helpen precies de optie te vinden die bij je past, omdat alle mensen uniek zijn, iedereen heeft een individueel recept nodig. Stel jezelf een vraag, het onderbewustzijn zal het antwoord geven. En ik geef aanwijzingen over hoe u kunt omgaan met een aandoening die u van streek maakt. Doe je gebruikelijke dingen. Het leven mag niet stoppen. Voer uw gebruikelijke dagelijkse handelingen uit en keer terug naar uitgestelde taken. Houd jezelf in het algemeen bezig. Hoe drukker je bent, hoe minder je hersenen bezig zijn met paniek, ze schakelen over naar urgente zaken. Zoek iets dat onveranderd blijft. Helaas is werk niet voor iedereen een constante. Over het algemeen hebben we weinig stabiliteit in het leven. Maar banken eisen ondanks alle overmacht consequent betalingen op rekeningen. Er is nu geen externe ondersteuning. U kunt alleen op uzelf vertrouwen: onze kennis, capaciteiten, vaardigheden - alles wat altijd bij u is, is onze constante, onze balans en interne steun. Praat met uw dierbaren. Denk samen na, kun jij iets veranderen? Selecteer interactieopties. Als we de omstandigheden niet kunnen veranderen, kunnen we onze houding ten opzichte ervan wel veranderen. Ik heb het over gedachten en emoties. Als u over uzelf en uw dierbaren nadenkt, zaait u paniek. Emoties en gedachten verschijnen automatisch. Maar degenen die we behouden blijven in ons. Een man komt naar een specialist en roept in zijn hart uit: "Ik begrijp mijn zoon niet, die niet naar mij wil luisteren!" "Sorry, ik heb het goed gehoord", antwoordt de specialist je zoon, wie wil er niet naar je luisteren?' 'Ja, dat klopt.' Dat zei ik!!! - Ik dacht dat je, om iemand te begrijpen, naar hem moet luisteren... - Daar was een pauze. Let tijdens het praten met dierbaren op: heb je een dialoog of een monoloog? Wil je het horen of wacht je op een pauze in de toespraak om je punt over te brengen? Iedereen die zich zorgen maakt over zijn zonen, echtgenoten, vaders, dochters, schakelt bewust over naar degenen die in de buurt zijn. Je helpt degene die daar is met geloof in hem en liefde. Acties helpen niet. Zeggen ‘Ik maak me zorgen om je’ helpt een klein percentage van de mensen. Voor velen is dit extra stress. Je moet worden opgevangen, en zorgen over je moeder en vader, die zich zorgen maken, verzwakken je. Ze hebben macht nodig. Als je het gevoel hebt dat je in een hysterische toestand terechtkomt, denk dan aan degenen die in de buurt zijn en zorg voor hen. Sommigen zeggen dat als ze iemand uit hun omgeving wegnemen, ze zullen sterven of de zin van het leven zullen verliezen. Het blijkt dat ze hun dierbaren al hebben afgeschreven. Neem de tijd, ze leven en je kunt hun kansen vergroten door in ze te geloven. Ik stel dit niet als eerste punt, omdat het nergens op slaat. Een persoon is in een opgewonden toestand en ze zeggen tegen hem: "Kalmeer!" In het beste geval werkt het niet, in het slechtste geval verergert het de aandoening. Als iemand zichzelf zo'n bevel zou kunnen geven, zou hij dat met een knip van zijn vingers doen. Maar je moet echt kalmeren, want levenservaring en praktijk laten zien.