Op 22-03-2023 om 12.05 uur keken we naar de documentaire film “Holy Archipelago” in de bioscoop Khudozestvenny. Ik ben al honderd jaar niet meer naar de bioscoop geweest en was helemaal vergeten dat de zaal klein is en het scherm ook, niet bepaald breedbeeld. Er zijn vijf rijen en vier stoelen. De kamer is behoorlijk koel. Overigens komt het vervolg “Cross” in 2024 uit en we hebben kennis genomen van de reclame, aangezien we de eerste film leuk vonden. ‘De Heilige Archipel’ laat een sterke indruk op zichzelf achter, en dan zit je de hele dag ergens ver weg, nadenkend over Rusland en het lot van het Russische volk. De natuur wordt heel mooi weergegeven, een vogelperspectief op het klooster en het eiland. Het onderwerp ‘kloosterwezen’ is altijd van belang geweest voor gelovigen, wetenschappers, filosofen, architecten, iconenschilders en historici. Het is gevuld met geheimen die alleen toegankelijk zijn voor ingewijden. Hier kun je het werk van de monniken zien tijdens het gebed en in het veld, bij het hooien. Hier kun je je een deelnemer voelen en worden, een getuige, een ooggetuige, een deelnemer aan de tonsuur die binnen de muren van het klooster bij mannen wordt uitgevoerd. Hier kun je verschillende wetenschappen leren en kennis opdoen over hoe kaarsen worden gemaakt, hoe prosphora wordt bereid, hoe koeien worden verzorgd, hoe de orde wordt gehandhaafd, hoe water wordt gezegend en tanks worden gevuld vanuit de bron. De monniken lopen rond op het eiland, bewonderen de natuur, voeren de vogels, waarderen hun vrijheid en missie, de keuze om God te dienen. Hun lippen zeggen het Jezusgebed, danken de gaven en creaties van de hemelse Vader, gedenken het pad van de grote martelaren die hier hebben geleden, en eren de nagedachtenis van de doden en rusten op het eiland. Wat was interessant? Ontdek wat het Heilige Kruis symboliseert: het pad van een persoon vanaf de geboorte tot het einde, de toegang tot de eeuwigheid; verleden, heden en toekomst die worden bestuurd door de Geest; De geest die het menselijk lichaam bestuurt - de ezel, zijn wil en emoties, ambities, verlangens. Twee zakken op een ezel zijn een lading, kilo's zout, problemen die een mens in zijn leven oplost. De ezel kan langzaam bewegen, koppig zijn en weerstand bieden aan het stoppen op zijn plaats. De taak van de eigenaar was hem met een zweep te begeleiden en met de lading op de zakken te tikken. Het belangrijkste is dat een persoon zich bewust is van zijn pad op aarde en zijn dagen in vreugde leeft. De ezel kan afdwalen, en dit is ernstig en kan zichzelf in de problemen brengen. Het afstemmen van je aardse pad is geen gemakkelijke taak. Wie dit weet, zal het geluk op aarde kennen. En dit kan alleen door God bekend worden Tonsuur (tonsuur) is een symbolische en rituele handeling in historische kerken, bestaande uit het knippen van haar als teken van het behoren tot de Kerk. In de westerse traditie werd tonsuur alleen uitgevoerd bij geestelijken en monniken die een geschoren cirkel op hun hoofd droegen - tonsuur (van het Latijnse tonsura "kapsel"). In de Russische traditie was een analogon van de tonsuur de humentso. In de ascetische Byzantijnse aristocratie en Russische prinsen werd stervende tonsuur ook beoefend. Het was niet duidelijk waarom de novicen in hun lange witte gewaden, als militaire soldaten, op hun buik naar voren kropen en waarom er een schaar voor hen werd gegooid. hen, met de woorden ‘pak de schaar’. De schaar werd van de vloer gepakt en overhandigd aan de persoon die het ritueel uitvoerde, waarna hij ermee het haar knipte. Een soort ritueel-ritueel dat mij onbekend is. Ik vergeleek het met de passage van een baby door het geboortekanaal van de moeder, het is moeilijk om daardoor de wereld in te gaan. De tweede versie, de veronderstelling dat deze acties een soort overgang zijn van de wereld van de levenden naar de dood. Een andere optie was dat het een afstand doen van het aardse, wereldse leven was, een verandering in de naam en de essentie van iemands lot. De nieuwe weg is als het ware het monnikendom. Er rees een vraag in mijn hoofd: - Kruipen nonnen ook op het tapijt voordat ze een tonsuur krijgen? Waarschijnlijk wel, maar ik zal dit onderwerp bestuderen. Tot nu toe zijn deze acties mij onduidelijk. Logica kon geen juister antwoord op de vraag vinden. Vóór de tonsuur kruipt de novice over de vloer van de vestibule van de tempel naar de preekstoel, waar de abt op hem wacht. De begeleidende monniken beschermen de kruipende novice met hun gewaden tegen nieuwsgierige blikken. Het hegumen test de vastberadenheid van de persoon met een tonsuur met vragen en waarschuwingen over de moeilijkheden van het monastieke leven, waarvoor het nodig is om een ​​antwoord aan God te geven.Het Laatste Oordeel. De persoon die een tonsuur krijgt, spreekt zijn geloften uit. Er wordt gebeden. Vervolgens gooit de abt de schaar drie keer en eist dat de persoon aan wie de tonsuur wordt gegeven, deze nederig oppakt. Elke keer overhandigt de persoon die een tonsuur krijgt ze nederig en kust de hand van de abt. Nadat hij voor de derde keer de schaar in ontvangst heeft genomen, geeft de abt de ingewijde een tonsuur in een kruisvorm, waarbij hij de woorden uitspreekt: “In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest”, en geeft hem een ​​nieuwe naam, waarmee hij de laatste gebeurtenis aanduidt. afstand doen van de getonsureerde persoon van de wereld. Na de tonsuur trekt de ingewijde een tuniek, paraman, soutane, riem, mantel, capuchon, sandalen aan en ontvangt een touw (rozenkrans). Hoe verschilt de tonsuur van een vrouw van die van een man? Misschien door statuten en leef- en werkomstandigheden. De wereldse naam verandert voor iedereen drie keer: de soutanenaam, de gewaadnaam (van het kleine monastieke beeld) en de schemanaam (van het grote monastieke beeld). Schemakleding: schema, kukol, schemamonk, schemanik. Een accessoire bij het gewaad van de non is de mantel, en de paraman, onzichtbaar voor nieuwsgierige blikken, ontbreekt in het gewaad van de non. In wezen verschilt monastieke tonsuur van monastieke geloften. Het was eng om historische gegevens te horen over hoeveel priesters, gelovigen en verschillende mensen hier hebben geleden, over de martelingen van martelaren, over de omstandigheden van hun werk en ‘rust’, om de plaatsen van moorden te zien, om te horen over de wrede behandeling van mensen. Wij zullen dit nooit ongedaan maken. Dit zal altijd in de herinnering van de mensen blijven. De Heilige Archipel is een plaats van vergoten bloed, lijden, gekreun, grote prestaties van onschuldige mensen, en de hele aarde daar schreeuwt erover. Onze taak is om ze te onthouden en niet te vergeten wat daar is gebeurd. En er zijn veel van dergelijke plaatsen: concentratiekampen, een plaats van huilen en verdriet, vreselijke wreedheden, waarover je van binnen huivert en verbaasd bent dat hun scheppers aardse mensen zijn. Of misschien waren het ‘niet-mensen’, maar dienaren van de duivel. Het is voldoende om naar hun foto's te kijken en hun ogen en lippen te zien, hun fysionomie, hun accentueringen en psychische stoornissen te begrijpen. Geestelijk gezonde mensen zouden na dergelijke daden niet in vrede kunnen leven, slapen of bestaan. Zelfs als ze daartoe gedwongen werden. Zelfs als ze hier bang voor waren en voor hun eigen huid, verraders, criminelen, wrede moordenaars. Wij begrijpen ze niet. Wij zullen dit nooit begrijpen. Ik denk dat een adequaat mens niet in staat zou zijn zijn geweten te overstemmen met alcohol en drugs en gezond zou blijven van lichaam – geest – geest en niet gek zou worden. Twee oude, vernietigde schepen herinneren zich alles. Ze zijn niets vergeten. Ze zaten tenslotte boordevol mensen en verdronken samen met hen. Helse omstandigheden, kou, honger, slaapomstandigheden, als ze op een ijsvloer in slaap werden gebracht, bovenop elkaar, dwangarbeid van martelaren en voor elke overtreding of weigering van gehoorzaamheid was de straf de dood in doodsangst. Veel mensen hebben vragen: - Heeft God deze aarde verlaten? Waarom is dit gebeurd? Waarom is dit gebeurd? Voor welke zonden, overtredingen van hun voorouders, werden mensen op deze manier gestraft? Of komt dit uit dezelfde reeks verhalen als over de Titanic, toen over meerdere jaren mensen werden geselecteerd om de missie te volbrengen. ‘De uitverkorenen’ zijn verdronken mensen, redders, degenen die door een wonder zijn gered. Deze informatie is voor ons verborgen. Het wordt bewaard door de doden. Wat is er vandaag? In het dorp Solovetsky is er een middelbare school. Ook op het grondgebied van de Solovetsky-archipel is het educatief centrum van de Solovetsky-eilanden georganiseerd, dat bestaat uit een zomeruniversiteit, een zomercultuur- en milieuschool, een zomerambachtsschool, een vrijwilligersbureau en een plein air-centrum. Het is heel interessant om kaarsen van was te maken. In eerste instantie dacht ik dat het een molensteen was, een wiel om meel te malen. Prachtig werk, dat doet denken aan het werk van een pastafabriek. Het wiel snijdt de pasta, de was warmt op, druppelt in de vorm en er verschijnen lonten op de kaarsen. Kaarsen zijn verpakt in 200 - 500 - 1000 stuks. Ik zag dit in de Sofrino-kerkwinkel en kocht het daar. Er zijn was- en paraffinekaarsen, die nuttiger zijn. Hoe wordt prosphora gebakken? Ze snijden cirkels uit het deeg, stempelen ze met een kruis, doorboren ze met een ijzeren stok, zoals piramidewielen, kinderspeelgoed, plaatsen ze in verschillende rijen op een bakplaat en sturen ze naar de oven om te bakken. Vervolgens wordt de afgewerkte prosphora erop geplaatst