Vandaag dacht ik na over het onderwerp grieven uit de kindertijd en hoe deze het leven van volwassenen beïnvloeden en hoe je van deze grieven af ​​kunt komen. Op de een of andere manier, in lange therapeutische relaties met cliënten, geen enkel uur wordt besteed aan vroegere en huidige relaties met ouders. En het maakt niet uit of ze dichtbij of ver weg wonen, of überhaupt wonen. Ze zijn voor altijd bij ons - in de diepten van onze psyche. Door de jaren heen ben ik steeds minder verrast door verhalen over woede en wrok jegens moeders onder 60-jarige vrouwen. Dit is hoe we zijn gestructureerd: onze psyche en ons onbewuste onthouden alles en slaan alles op. En vanaf het hoogtepunt van de vlucht van het leven zou het tijd zijn om opnieuw te evalueren, te vergeven, te vergeten en in vreugde en vrede te leven, maar dat werkt niet. Waarom? De grootheden van de psychotherapie beweren dat we allemaal uit onze kindertijd komen Dat wil zeggen dat alles wat we hebben geleerd en dat grote indruk op ons heeft gemaakt in de eerste jaren van ons leven, de basis legt voor ons zelfgevoel en ons wereldbeeld. En de sleutelrol in dit proces is weggelegd voor belangrijke mensen uit de kindertijd, in de regel mama en papa. Als de herinneringen goed zijn, is het hart van een volwassene gevuld met dankbaarheid en liefde voor zijn ouders, en zo niet, dan zijn de gevoelens meestal gemengd: woede, verontwaardiging, woede en liefde, dankbaarheid. En deze mengeling van gevoelens veroorzaakt innerlijke conflicten. Het is als een cocktail van onverenigbare ingrediënten: augurken met melk en mierikswortel. Uhm? Ja. En een persoon voedt zichzelf hier elke dag mee, in de zekerheid dat er geen uitweg is. Hoe zich te ontdoen van klachten. Wat te doen? Giet eerst de inhoud van de cocktail in verschillende glazen. Hier heb ik haat, en hier heb ik dankbaarheid en liefde. En geef mezelf het recht, sta mezelf toe, sta mezelf toe negatieve emoties te voelen. Dit is goed. En luister niet naar de stem van binnen die roept: “Je kunt niet boos zijn op mama.” U kunt nu een vel papier nemen en alle woede, woede, verontwaardiging, enz. opschrijven, waarbij u zich specifieke voorbeelden en gevallen herinnert. Zweer, wees verontwaardigd, dreig op papier. Afhankelijk van hoe lang je dit allemaal hebt bewaard, geef jezelf de tijd. Wees de zwaarste aanklager. Het belangrijkste is dat je, als je klaar bent, niet vergeet je ‘meesterwerken’ te verscheuren en weg te gooien. Keer terug naar deze oefening totdat je voelt dat het gemakkelijker is geworden. En het zal zeker gemakkelijker worden en je zult geleidelijk van je klachten afkomen. Neem nu je paspoort, ja, open het op de eerste pagina en kijk naar je leeftijd. Wat staat daar geschreven? Meer dan 14? Dus alleen jij draagt ​​100% verantwoordelijkheid voor je leven. Wil je dat niet? Ik weet. Het is gemakkelijker om de schuld te geven. Maar we zullen wel moeten - dit is de enige manier om ons leven met vreugde en vrede te vullen en eindelijk het tweede deel van de cocktail van liefde en dankbaarheid te drinken, en eindelijk van de grieven uit onze kindertijd af te komen. En ook, als we dat niet doen. Als we dit niet doen, zullen we dit scenario zeker doorgeven aan onze kinderen. Waarvoor? Je kunt tenslotte je persoonlijke meesterwerk schrijven, een unieke vitaminecocktail creëren, en op een dag, eeuwen later, zal iemand glimlachen en zeggen: "Dit is allemaal mijn betovergrootmoeder." Geef hem een ​​kans voor deze woorden. Met liefde, Lilia Sheleg http://liliasheleg.com/