Van de auteur: Dit artikel zou nuttig zijn om te lezen voor mensen die bang zijn om zich tot psychologen en psychotherapeuten te wenden, maar ook voor degenen die geïnteresseerd zijn in “hoe het allemaal werkt Wanneer en waarom heb je een psychotherapeut nodig? De meeste potentiële patiënten wenden zich tot een psychotherapeut in perioden van problemen, verliezen en lijden. Maar het verlangen om van lijden of ongemak af te komen, botst bijna altijd met de onwil om iemand om hulp te vragen. In de meeste gevallen is naar een psychotherapeut gaan bijna het laatste waar ze hun toevlucht toe nemen. Deze stand van zaken wordt geassocieerd met schaamte, trots en wantrouwen. Wanneer iemand zich tot een psychotherapeut wendt, zal hij gedwongen worden zeer intieme dingen over zichzelf te vertellen, en dit is niet voor iedereen gemakkelijk. Trots dwingt je om het tot het laatste moment ‘zelf af te handelen’, en wantrouwen kan gepaard gaan met eerdere rampzalige ervaringen waarbij openhartigheid ernstige gevolgen met zich meebracht. Al deze punten zullen tijdens het werkproces in aanmerking worden genomen en besproken. De patiënt heeft het recht om zoveel en zoveel te vertellen als hij nodig acht, en in geval van wantrouwen of sterke antipathie jegens de psychotherapeut kan hij zich tot een andere specialist wenden. Vaak spreekt de toekomstige patiënt de wens uit om hem te behoeden voor lokaal ongemak of lijden en “niet al het andere aanraken” Helaas, dit is onmogelijk. De psyche functioneert normaal en integer. Om één deel van het probleem te behandelen, moet je met veel andere gebieden omgaan die misschien niet direct verband houden met het probleem. Dat is de reden waarom het proces van psychotherapie een heel lang proces is. De behandeling zelf is ook traag. Haast en het nastreven van een snel resultaat leiden niet tot het gewenste resultaat. Tijdens het werk begrijpt de patiënt in een goed geval dat de therapie hem een ​​nieuwe, gezondere basis geeft om zijn leven op te bouwen. We kunnen zeggen dat het doel van therapie is om iemand in staat te stellen de optimale balans te vinden tussen zijn mogelijkheden en de beperkingen van de werkelijkheid. Op basis van dit nieuwe evenwicht worden alle andere taken op een optimale manier opgelost en worden taken die in principe niet kunnen worden opgelost, opgegeven. Psychotherapie is een ‘medicijn’ dat geleidelijk werkt en niet alleen zichtbare problemen behandelt. Maar toch ziet het eerste verzoek er in de regel ongeveer zo uit: "Help me om te gaan met twijfel aan mezelf (aantrekkelijk worden voor het andere geslacht, angsten kwijtraken, enz.)" - psychologisch lijden (tics), colitis, allergieën, enz.)” - psychosomatisch lijden Er zijn ook verzoeken als “Ik heb een existentiële crisis, alles heeft zijn betekenis verloren” of “Ik kan niet langer creëren” of “Ik wil het eindelijk begrijpen. wie ik ben.” Wat het verzoek ook is, dit is altijd het topje van de ijsberg, dit is slechts een reden om te beginnen. Het is belangrijk dat de psychotherapeut, net als de patiënt, niet specifiek weet hoe de psychotherapie zal verlopen, waar deze toe zal leiden en hoe de symptomen zich zullen gedragen tijdens het behandelproces. De psychotherapeut en de patiënt verenigen zich voor de duur van de psychotherapie als medewerkers die één gemeenschappelijk doel nastreven: de levenskwaliteit van de patiënt verbeteren, hem vrijer en aangepaster maken in de realiteit. Maar dit betekent niet dat de psychotherapeut de opdracht van de patiënt specifiek en binnen een bepaald tijdsbestek kan vervullen. Bijvoorbeeld: ‘zorg ervoor dat ik over een jaar trouw’. Het is heel goed mogelijk dat een patiënt met een dergelijk verzoek binnen een jaar zal trouwen, maar dit zal een gevolg zijn van de behandeling van de hele psyche van de patiënt, en niet van een deel ervan dat haar 'verhinderde' eerder te trouwen we praten over de externe kant van het probleem, dan wenden mensen zich tot een psychotherapeut voor de behandeling van depressie, angst, algemene ontevredenheid, eenzaamheid, angsten als gevolg van verlies van smaak voor het leven, creatieve crises, psychosomatische problemen of het onvermogen om een ​​belangrijk verlies te overleven - de dood van dierbaren, scheidingen, verlies van liefde, werk, enz. p. Dit externe verzoek moet worden gerespecteerd en behandeldzorgvuldig, maar het is belangrijk om te onthouden dat de oorzaken van zichtbaar lijden geworteld kunnen zijn in diepe lagen van de psyche en uiteraard geen verband houden met het gestelde verzoek. De psychotherapeut is geen goochelaar, geen kapper of chirurg, hij kan op verzoek van de patiënt niet ‘hier een beetje en hier is een klein beetje’ repareren. Voor goede psychotherapie moet je de psyche van de patiënt bestuderen en deze geleidelijk veranderen, niet in overeenstemming met een bepaald plan, maar in overeenstemming met de natuurlijke processen die door psychotherapie worden teweeggebracht. Iedere patiënt is een onbekende en een uitdaging. En dus, laten we zeggen, vond het therapeutische koppel plaats. Het therapieproces begon. Waar bestaat het uit? De essentie van de methode van psychoanalytische psychotherapie kan in twee woorden worden beschreven: 'verandering in de psyche'. Maar wat is verandering en wat is de psyche - er zullen honderden woorden nodig zijn om dit te beschrijven, en tegelijkertijd zullen er nog steeds vragen blijven bestaan. Schematisch gesproken heeft een persoon bewustzijn, bewusteloosheid en biochemische processen in het zenuwweefsel (de laatste is behandeld door een psychiater, als dat nodig is). Bewustzijn is de totaliteit van wat we begrijpen en weten. Het onbewuste is iets onzichtbaars, onbekends en onkenbaars in de ruimste zin, maar toch iets dat ons leven enorm beïnvloedt. In het onbewuste worden herinneringen, emoties, gevoelens en angsten die iemands leven organiseren ‘opgeslagen’ en leiden ze hun eigen leven. Het kan worden gepresenteerd als een puinhoop van alles - goed en slecht, er heerst een voor het bewustzijn onbegrijpelijke logica, er zit geen tijd en ruimte in. Dit is een soort primaire voedingsbodem waaruit onze percepties, gewoonten, acties en keuzes worden geboren. Om het onbewuste te begrijpen en te veranderen is het erg belangrijk om er toegang toe te hebben. Daarom is het onbewuste het onderwerp van speciale aandacht in de psychoanalyse en psychoanalytische psychotherapie. . Tegelijkertijd verdwijnt het bewustzijn immers niet naar de achtergrond; het is met zijn hulp dat we het onbewuste kennen en veranderen. Het onbewuste maakt ons bang met zijn onbekende. Veel patiënten komen onbewust in opstand tegen de erkenning van de werkelijkheid, omdat zij de aanwezigheid ervan waarnemen als een kwade en autonome kracht in hen die niet onder controle kan worden gehouden. Het onbewuste is echter niet alleen een bron van problemen, het is ook een bron van kracht en creativiteit. Ja, het blijft onbekend, hoezeer je het ook beseft, maar het leven zelf is ook onbekend, hoezeer je het ook bestudeert. Het verhelderen van je relatie met je onbewuste helpt je relatie met het leven als geheel te verbeteren. Het onbewuste spreekt niet, maar geeft aan dat het niet alleen tussenbeide komt, maar ook helpt. Demonisering en vergoddelijking van het onbewuste leiden tot onnodige extremen die het leven alleen maar ingewikkelder maken, maar de ontkenning ervan biedt geen troost. Een van de belangrijke componenten van psychotherapie is iemand te helpen het bestaan ​​van zijn onbewuste te erkennen en het (voor zover mogelijk) te begrijpen. en gebruik de middelen ervan. En hoe wordt het onbewuste onderzocht en herkend in het proces van psychoanalytische psychotherapie? In de eerste plaats zijn dit dromen, hun interpretatie, maar het is ook wat tussen de regels doorsijpelt in de communicatie tussen de therapeut en de patiënt: versprekingen, vergeetachtigheid, gebaren, toon van de stem en nog veel meer. De psychotherapeut ‘jaagt’ op het onbewuste van de patiënt, probeert hem te begrijpen en zijn boodschappen te ontcijferen. Het onbewuste verbergt zich niet alleen voor de psychotherapeut en de patiënt, en steekt een spaak in de wielen van de therapie, in een poging de vorige toestand te behouden; het verwijst ook naar zichzelf, laat zich zien, maar kan niet spreken. Er is een mening dat het onbewuste op precies dezelfde manier ‘wil’ begrepen worden als het ‘niet wil’ ontdekt en veranderd te worden. Naarmate een persoon zich ontwikkelt, beginnen er vanaf het moment van geboorte bepaalde processen in zijn onbewuste leg de basispsyche. Dit zijn allerlei scenario's, identiteiten, semantische patronen, hardnekkige fantasieën. Vaak liggen in deze semantische constructies de oorzaken van feitelijk menselijk lijden verborgen. Maar ze bevatten ook positiefpotentieel. In de psyche is alles zo: het wil veranderen en niet, het is de bron van problemen, maar ook de bron van vreugde en kracht. Het psychoanalytische proces verloopt op dezelfde manier: het brengt verlichting, plezier en gedeeltelijke bevrediging, maar gaat ook gepaard met frustratie, spanning, het overwinnen van het gebruikelijke en vereist discipline. Uiterlijk lijkt het proces van psychotherapie op een gesprek, maar dit is geen gewoon gesprek, het is opgebouwd volgens speciale wetten. Ten eerste is dit gesprek beperkt in tijd, het duurt 50 minuten. Deze beperking heeft een bijzondere betekenis, naast de utilitaire betekenis (om het werk van de psychotherapie zo te organiseren dat het mogelijk is bezoeken aan mijlpaalpatiënten te plannen). 50 minuten is een bepaald deel van de gedeelde tijd, dit is de ‘dosis’ tijd die twee mensen elkaar afspreken. Je zou kunnen zeggen dat dit een voorbeeld is van onze beperkingen. We kunnen niet eeuwig leven, we kunnen niet volledig bij een ander horen en we kunnen er niet omheen dat de ander soms weg wil terwijl wij graag bij hem willen blijven. Op dezelfde manier heeft een analytische sessie een begin en een einde, of we dat nu leuk vinden of niet. De afspraak om de sessietijd te beperken symboliseert en implementeert het realiteitsprincipe, maakt het mogelijk om de grenzen tussen twee mensen en hun leven te voelen. Elke patiënt heeft op de een of andere manier te maken met enig ongemak dat deze regel met zich meebrengt (vast sessieduur). Het bespreken van deze ongemakken leidt tot begrip van voorheen verborgen belangrijke betekenissen en tot het loslaten van onderdrukte gevoelens. Ten tweede zal dit gesprek niet de gebruikelijke adviezen en beoordelingen bevatten voor de communicatie met vrienden. Advies is een manier om ervaringen te delen, een ander te laten zien wat hij misschien niet ziet, een demonstratie van hoe de luisteraar zich zou gedragen in de situatie van de spreker. Er is niets mis met advies op dagelijks niveau. Advies heeft natuurlijk onbewuste wortels, maar in de regel beschouwen we het in het dagelijks leven alleen vanuit het oogpunt van bewustzijn. Maar omdat we bij psychotherapie met het onbewuste te maken hebben, krijgt advies een heel andere betekenis. Nogmaals, voor elke patiënt zal advies iets anders betekenen. Het kan bijvoorbeeld een manier zijn om de verantwoordelijkheid voor het nemen van een belangrijke beslissing af te schuiven op de therapeut, een manier om te vechten (jij adviseert mij iets, en ik zal het tegenovergestelde doen, omdat Ik wil laten zien dat ik het zonder jou kan stellen) en andere impliciete, verborgen betekenissen. Daarom geeft de psychotherapeut geen advies, maar is hij bereid om de wens om advies te krijgen te bespreken en zelfs over het onderwerp te fantaseren - en om dat te laten gebeuren, krijgt de patiënt advies van hem. Dit is de algemene regel van psychotherapie: die zijn er niet verboden op bepaalde onderwerpen, je kunt alles bespreken, maar er worden bepaalde beperkingen opgelegd aan acties. Deze beperkingen mogen niet worden gezien als educatieve maatregelen. Elk van hen heeft een bepaalde technische betekenis, namelijk dat een verbod op acties ruimte opent voor gevoelens en gedachten. Het zijn de gevoelens en gedachten van de patiënt, zijn bewustzijn en ervaring die de belangrijkste actieve krachten in de psychotherapie zijn. In de derde plaats zegt de therapeut in dit gesprek niets over zichzelf. De ruimte en tijd van de therapie zijn bedoeld voor de patiënt, deze moet worden gevuld met zijn materiaal. Als de therapeut verschijnt als een persoon met zijn eigen problemen en opvattingen, verliest hij de anonimiteit en neutraliteit die nodig is voor het proces en wordt hij eenvoudigweg een gesprekspartner met meer kennis. Maar tegelijkertijd zal de therapeut de methode niet ten volle kunnen gebruiken om de patiënt te helpen. De neutraliteit van de therapeut stelt de patiënt in staat te gaan fantaseren, in de therapeut die karakters uit zijn innerlijke wereld te zien waar hij zelf misschien niets van weet. Op deze manier komen de verborgen fantasieën, angsten en hoop van de patiënt aan het licht. Er is nog een technisch punt dat veel vragen en zelfs verbijsteringen oproept. Dit is de regel voor het betalen van een gemiste sessie op initiatief van de patiënt (omstandigheden). De betekenis van deze regel kan op verschillende niveaus worden uitgelegd. De eerste is gewoner en concreter: als een sessie wordt gemist, wordt de therapeut deze kans ontnomenhaar ergens mee bezig houden, bijvoorbeeld een ander werkuur. Dat wil zeggen dat door het missen van een sessie de patiënt niet alleen het gezamenlijke werk annuleert, maar ook de financiële mogelijkheden van de therapeut beperkt. Als een patiënt meerdere keren per week een therapeut bezoekt, bijvoorbeeld een week op zakenreis gaat en de week daarop ziek is, veroorzaakt hij aanzienlijke financiële schade voor de therapeut (wat als er meerdere van dergelijke patiënten zijn?). Het is immers onmogelijk om deze uren met werk te bezetten. Alle sessies worden vooraf gepland, alle werkuren worden toegewezen aan specifieke patiënten. Psychotherapie is niet zoiets als een bezoek aan een arts in een kliniek. Elke patiënt heeft zijn eigen vaste uren en nieuwe patiënten worden tijdens vrije uren opgenomen. De andere grens heeft een symbolische betekenis. De patiënt en de therapeut zijn verbonden door hun gezamenlijke werk, maar hun levens kruisen elkaar niet en beïnvloeden elkaar niet. Als een patiënt een sessie annuleert en er niet voor betaalt, beïnvloedt hij daarmee het leven van de therapeut, dat wil zeggen dat het isolement wordt doorbroken en de illusie van samenleven ontstaat. Laten we zeggen dat een patiënt ziek wordt en deze ziekte wordt niet alleen een onderwerp van discussie en sympathie van de kant van de therapeut, maar beïnvloedt ook zijn leven, zijn manier van leven. Bovendien helpt deze regel – betaling voor elke gemiste sessie (behalve de vakantie van de patiënt) – patiënten in sommige gevallen om geen sessies te missen, wat uiteindelijk de kwaliteit van het proces verbetert. Laten we zeggen dat tijdens het werk onaangename momenten werden aangeroerd, de patiënt, die dit niet volledig begrijpt, wil vermijden een complex onderwerp te ontwikkelen en... zijn onbewuste beheert het zo dat plotseling "een heleboel belangrijkere dingen" ontstaan. Als gemiste sessies mogelijk niet worden betaald, wordt in dit geval de kans groter dat u ze mist, maar de betaling zet u aan het denken en komt u misschien toch naar de sessie. Dergelijke situaties gaan altijd gepaard met de ontevredenheid van de patiënt, maar deze ontevredenheid is van zeer belangrijk materiaal. voor het werk. Misschien zou het voor de therapeut gemakkelijker zijn om gemiste sessies niet in rekening te brengen; het proces zou dan rustiger en rustiger verlopen, maar veel belangrijke betekenissen zouden buiten de therapieduur blijven. Er bestaat kortdurende therapie die niet gericht is op een systemische en diepgaande verandering in de psyche van de patiënt. Dit is zoiets als een ambulance om uit de crisis te komen. Deze therapie kan enkele maanden duren. Langdurige therapie, waar ik het hierboven over heb, duurt minimaal twee jaar. Er zijn ook veel twijfels bij toekomstige patiënten over de duur van de therapie. Waarom zo lang? Is het einde in zicht? Waar zijn de garanties dat dit allemaal vruchten zal afwerpen? Hier is het nodig om uit te leggen dat we, levend in een wereld van specifieke taken en specifieke oplossingen, de eigenschappen van sommige situaties overbrengen naar andere, waarbij we alles met één enkele maatstaf meten. De psyche is geen lichaam, en de wetten van haar veranderingen verschillen niet van de wetten van de veranderingen van de dingen en het lichaam. De psyche verzet zich tegen verandering; het heeft tijd nodig om zich aan het nieuwe aan te passen. Soms zijn psychische problemen zo verhuld dat er maanden voorbijgaan voordat ze duidelijk worden. Dit is geen behandeling voor een infectie - ik deed een test, selecteerde een antibioticum en vertelde me hoe vaak per dag het moest worden ingenomen tot herstel. Hier wordt tijdens het werk de diagnose gesteld, de psyche wordt geopend en in lagen veranderd. Daarom wordt de duur van de therapie tijdens de therapie zelf bepaald. Uiteraard staat het de patiënt vrij om het behandeltraject op ieder moment te onderbreken. Maar zo'n pauze is als een blessure. Daarom wordt er een bepaalde tijd uitgetrokken voor de voltooiing, het wordt gepland en ze gaan er systematisch naartoe. Het is duidelijk dat het noch mogelijk noch noodzakelijk is om alle nuances en kenmerken van deze methode in een informatieartikel te behandelen. Tijdens het werk ontstaan ​​​​er verschillende vragen over de methode die onmogelijk te voorspellen zijn, vragen die de psychotherapeut zelf aan het denken zetten. Psychoanalyse (en psychoanalytische therapie) is een tak van kennis die voortdurende ontwikkeling en verandering met zich meebrengt. Dit is geen exacte wetenschap, maar het is ook geen mystiek of religie. Therapie helpt patiënten met een voorkeur voor rationeel denken de categorie van het onbekende te openen..