Van de auteur: Een beetje over infantilisme en puerilisme. Het infantilisme zit ‘vast’ in de ontwikkelingsfase van de kindertijd. Wij zijn geïnteresseerd in psychologisch infantilisme. Wat zijn de belangrijkste kinderkenmerken? Gebrek aan verantwoordelijkheid als begrip van causaliteit. Dit omvat: geen rekening houden met de belangen van andere mensen (namelijk, rekening houdend met, een persoon kan rekening houden en besluiten een grendel te plaatsen, het zal niet infantiel zijn, omdat hij zelf heeft besloten, dit betekent geen rekening houden met, d.w.z. het ontbreken van een bewuste analyse van de gevolgen van zijn daden), moeite of onvermogen om te plannen en vooruit te denken (wat ik vandaag deed zal mij morgen beïnvloeden), voornamelijk emotionele reactie als gevolg van een onderontwikkeld bewustzijn. Infantilisme kan totaal zijn, maar ook gedeeltelijk. Wat betekent het? Laten we conventioneel onze activiteitengebieden in vier groepen verdelen (overgenomen uit de positieve psychotherapie): activiteit (werk), contacten (relaties), lichaam en betekenissfeer (ook wel ideeën, fantasieën, ‘innerlijke wereld’ genoemd). Als een persoon op alle gebieden de kenmerken van kinderlijke reacties vertoont, spreken we van totaal infantilisme; al spreken we op sommige gebieden van gedeeltelijk infantilisme. Normaal gesproken wordt totaal infantilisme geassocieerd met psychische aandoeningen, maar soms gedraagt ​​het zich als een extreme mate van pedagogische verwaarlozing (toen ik psychiater was, zag ik kinderen met de diagnose mentale retardatie die adequaat reageerden op banale normale pedagogische diensten). Soms wordt een kind onbewust of bewust opgevoed tot een infantiel kind dat ‘niet uit het nest is gevlogen’. In de regel kan totaal infantilisme alleen worden behandeld door volledige overgave, wat ouders zelden doen (“hij zal verloren zijn zonder ons”). Een opvallende episode uit de praktijk vond ik het verhaal van één patiënt, een 72-jarige vrouw, die klaagde over haar alcoholische zoon. Ze vertelde de volgende episode uit haar leven: haar kind zat in de woonkamer voetbal te kijken en zijn moeder was soep aan het bereiden in de keuken. En zo is de soep klaar en roept het kleine meisje vanuit de woonkamer: ‘Moeder, waar is de soep? Ik wil eten." En dus zet ze de soep op een dienblad en brengt die naar hem toe, en haar armen zijn al zwak en zelfs diabetische neuropathie. En haar handen kunnen het blad met soep niet vasthouden, ze laat het op de grond vallen, het bord valt uiteen, de soep ligt op de grond. Het kleine meisje begint tegen haar moeder te schreeuwen en zegt: "Oude dame, ze heeft mijn soep verpest." En wat denk je dat onze moeder aan het doen is?... Ze begint zich te verontschuldigen, gaat terug naar de keuken voor een nieuw bord en ruimt dan de gemorste soep van de vloer op. Het meest trieste is dat ik niet eens verrast was door het verhaal. Niet zo'n zeldzaam geval. Trouwens, de belangrijkste vraag van de patiënt was niet: "Waarom verdraag ik dit allemaal?", Maar: "Vertel me hoe ik mijn zoon kan helpen van alcoholisme af te komen?" Met gedeeltelijk infantilisme is alles natuurlijk niet zo somber. Het ziet er ongeveer zo uit: een 30-jarige man, hoofd van een bedrijf, uiterlijk knap, sterk, maar als hij een meisje ziet, begint hij te zweten, stotteren en trillen. Alsof ik ergens vastzat (dat zou Freud waarschijnlijk zeggen). Het komt vaak voor dat manieren van reageren vastlopen. Lichamelijke reacties, emoties, diepgewortelde overtuigingen, cognitieve vervormingen, enz.. En als het extreem moeilijk is om totaal infantilisme te bestrijden (persoonlijk neem ik het al heel lang met slechts één voorwaarde: de ouder gooit deze persoon in de gevangenis) de straat op en is het ermee eens dat het kind in extreme gevallen in een greppel sterft), dan is met een deel alles eenvoudiger. En hoe “partijdiger” het infantilisme is, hoe eenvoudiger het is. Ik hoor en lees trouwens vaak dat veel mensen zich afvragen waarom succesvolle mensen de hulp van een psychotherapeut nodig hebben. Moeten ze succesvol zijn? Meestal redeneren infantielen op deze manier, ten koste van jeugdig maximalisme. Een volwassene begrijpt dat zelfs als hij een professor is, een academicus en God weet welke kwalificaties en capaciteiten, hij nog steeds een specialist zal bellen om de wasmachine te repareren. Puerilisme is een methode van psychologische verdediging in de vorm van terugtrekking in de kindertijd. In wezen is dit een reactieve hysterische psychose. Een dergelijke psychose doet zich voor als een manier om zichzelf te beschermen tegen prikkels die voor een bepaalde persoon extreem zijn. Hoe infantilisme en puerilisme met elkaar verband houden, is een open vraag. In feite is infantilisme een eigenschap van een gezonde psyche, terwijl puerilisme al een grensniveau is (hysterische.