Vandaag zou ik graag mijn gedachten willen delen over een onderwerp dat voor velen relevant is (zoals de praktijk heeft geleerd): wat is belangrijker: de kwaliteit of kwantiteit van de tijd die wordt doorgebracht met geliefden? Het idee om hierover te schrijven ontstond vandaag toen we met onze jongste zoon aan het spelen waren. Tijdens mijn training van de afgelopen 5 dagen hebben we elkaar niet gezien van 09.00 uur tot 18.00 uur - en daarom zijn we erin geslaagd elkaar echt te missen... En daarom genoten we vandaag allebei met heel ons hart van elkaars gezelschap. veel samen doen - en tijdens een wandeling door de bladeren rollen, en met deeg spelen, en met verschillende soorten speelgoed spelen, naast elkaar liggen, en op bezoek gaan... En in al deze processen waren we diep en oprecht SAMEN. Want al onze activiteiten van vandaag kwamen niet voort uit gedwongen noodzaak of uit wat “goed” is – maar uit de diepten van onze ziel en oprechte verlangens. Maar is dit altijd het geval? Vaak reageren ouders, die zich tot een psycholoog wenden over bepaalde problemen bij zichzelf, in relaties of bij hun kinderen, op het aanbod om voor zichzelf te zorgen en zichzelf te begrijpen: “Maar ik heb geen tijd voor mezelf! op dierbaren!!!” Maar als ik aandacht besteed aan de moeilijkheden waarmee ze kwamen, wordt het duidelijk dat de hoeveelheid tijd die ze om de een of andere reden aan relaties zouden besteden, eigenlijk geen resultaten oplevert op reisjes werk ik nog wel eens met kinderen) - Ik stel de kinderen een simpele vraag. Het klinkt als volgt: "Wat denk je dat beter is - als moeder de hele dag bij je is, maar zomaar, of 15 minuten per dag, maar dan echt?" In al die tijd dat ik beoefen (en ik geef al meer dan tien jaar zo’n cursus voor kinderen), heeft geen enkel kind ooit gevraagd: “Wat is het eigenlijk?” en antwoordde niet: “De hele dag zomaar.” Niemand!!! Tegelijkertijd is de vraag: “Wat is het echt?” regelmatig door ouders zelf gevraagd. En zij zijn het die dat oprecht geloven door hun tanden op elkaar te zetten en hun leven aan de voeten van hun kinderen/echtgenoten/eigen ouders of wie dan ook te leggen; door hun behoeften om die van hen te behagen te verwaarlozen en veel goeds (en vaak ongevraagd) voor hen te doen, zullen ze als gevolg daarvan hechte en hoogwaardige relaties krijgen. Maar zien hun dierbaren hen naast zich? Zij, echte, met hun echte gevoelens, oprecht en open, soms kwetsbaar? En eerlijk gezegd, zien deze mensen in een dergelijke situatie hun dierbaren met hun echte gevoelens en behoeften voor zich? Of is er geen ruimte meer voor echte relaties achter de enorme hoeveelheid ‘zo moet het zijn’, ‘zo zullen de mensen het goedkeuren’, ‘zo zal het zijn’ en ‘zo zal het goed zijn’ ? Waarschijnlijker is de tweede. Het is onwaarschijnlijk dat een vermoeide en gestresste moeder die zichzelf koppig blijft opofferen “ter wille van” het kind precies kan geven wat hij het meest nodig heeft: acceptatie en onvoorwaardelijke liefde, empathie en het vermogen om onder alle omstandigheden bij hem te zijn. en een gezond rolmodel. En dan zullen talloze speelgoed, mokken, spelletjes en zelfs de tijd die we samen doorbrengen, afkomstig uit het hoofd en niet uit het hart, hoogstwaarschijnlijk niet in staat zijn de gapende leegte binnenin te sluiten, op de plaats waar warmte had moeten zijn. de echte (hoewel verre van ideale) relatie tussen de twee echte mensen. Om het echt te laten werken, is het allereerst belangrijk om je om te draaien, jezelf onder ogen te zien en te vragen en te begrijpen: wat ben ik, de echte? Wat vaak helemaal niet eenvoudig is. Ook is het in de eerste plaats belangrijk om voor uw toestand te zorgen - u kunt het uw gezondheidstoestand noemen op fysiek, emotioneel, intellectueel en spiritueel gebied. Want alleen een gevulde kruik kan dorstige dierbaren te drinken geven. Als ik zelf leeg ben - zelfs de klok rond naast me staan, voelen mijn dierbaren alleen maar leegte... Tot slot wil ik u herinneren aan die beroemde zin van stewardessen vanuit een vliegtuig, die vaak als voorbeeld wordt aangehaald in dergelijke gevallen. Vroeger, in een tijd dat ik een ‘lange held’ was, veroorzaakten deze woorden de diepste weerstand bij mij. Nu weet ik voor mezelf precies waarom dit zo is - en niet alleen in!!!