Van de auteur: De tekst van het rapport dat ik gaf op de avond van levensverhalen “Verb”. Onderwerp van de bijeenkomst: “Familie” Mijn jeugd heb ik doorgebracht in een moeilijke omgeving. Aan de ene kant had ik redelijk goede relaties met bijna al mijn dierbaren. Ondertussen hadden ze veel spanning met elkaar. De uitgebreide familie bestond uit verschillende kampen, die, zoals het mij toen leek, met elkaar in conflict waren. Als kleine jongen was ik verrast, verdrietig en bang door deze gang van zaken. Ik zag iedereen over het algemeen als goede mensen, van iedereen kon om iets gehouden worden. Waarom kunnen ze niet met elkaar overweg? Velen in de familie probeerden mij voor hun kant te winnen. En ik absorbeerde als een spons hun klachten tegen elkaar, die ze niet direct uitten, en droomde dat iedereen vrede zou sluiten. Misschien heb ik daarom later besloten om psycholoog te worden. Het was belangrijk voor mij om een ​​oplossing te vinden, een manier om mijn dierbaren te verzoenen. Later besefte ik dat ze in feite geen conflict hadden, maar vijandschap koesterden. Of stiekem, indirect, ‘achter de schermen’, elkaars intriges in kaart brengend. Of, als ze hun geduld verloren, vervielen ze in woedende mishandelingen, die soms bijna tot ruzie leidden. Helaas verborgen ze voor elkaar specifieke klachten, vermoedens en vragen die zich opstapelden en zeer negatieve beelden van elkaar creëerden. Het was al moeilijk om onderscheid te maken tussen hen waar de realiteit was en waar het fictie was. Op basis van deze fantasieën leek het familielid eenvoudigweg een gevaarlijk iemand en werd hij meer als een vijand ervaren. Nu maak ik in mijn opvatting onderscheid tussen twee termen: conflict en vijandschap. Conflict is een confrontatie tussen standpunten en ideeën. Vijandschap is een confrontatie tussen mensen. In een open conflict is er een verlangen om iets belangrijks te verduidelijken, over te brengen en te verduidelijken. Direct conflict is de weg naar dialoog. Bij vijandschap bestaat er een verlangen om de ander moreel te vernietigen; dit is de weg naar de vernietiging van relaties. In het conflict is er sprake van specificiteit, duidelijke ontevredenheid en de uitdrukking ervan. In vijandschap is alles samengevoegd, modderig, de persoon is eenvoudigweg volledig ‘zwart geverfd’. Als mensen in een stel niet openlijk in conflict zijn, verzamelen ze veel fantasieën over elkaar. Deze fantasieën schetsen het beeld van een vijand. En de partners, die één team zouden moeten zijn, beginnen te denken dat er een verrader en een vijand in de buurt zijn. In mijn werk als psycholoog kwam ik niet meteen tot dit inzicht. In eerste instantie probeerde ik mijn kinderdroom te verwezenlijken en de getrouwde stellen die naar mijn kantoor kwamen zo snel mogelijk met elkaar te verzoenen. Het bleek zoiets als de geforceerde glimlach van een manager. Er lijkt een glimlach te zijn, maar er zit veel onwaarheid in. Maar de ware relatie blijft onduidelijk! Na zo'n consult kreeg ik een onaangename nasmaak in mijn ziel; ik had het gevoel dat een belangrijk deel van het werk niet was voltooid. Ik dacht er zelfs aan om de relatietherapie te verlaten... Maar dankzij supervisie (communicatie met een ervaren collega-mentor), zoeken, lezen en reflecteren, kwam ik voor mezelf tot een verrassende ontdekking: een stel moet niet verzoend worden, maar eerder geleerd in conflict komen! Als een echtpaar het bestaande conflict of de bestaande crisis heel moedig en eerlijk heeft doorstaan, vinden ze zelf gemakkelijk, vrijwel zonder externe steun, de weg naar verzoening. Onlangs kwam er een getrouwd stel naar mijn kantoor. Het stel heeft al zo'n tien jaar een relatie. De afgelopen jaren heeft de man het erg druk gehad met het opzetten van een bedrijf, en de vrouw heeft kinderen grootgebracht; ze communiceerden weinig met elkaar over de relatie. En ze kwamen met het feit dat de belangstelling voor saamhorigheid begon te vervagen. De opwinding en het verlangen naar gemeenschappelijke vooruitzichten gingen verloren. Tijdens het werk merkten mijn collega en ik (ik accepteer koppels met een vrouwelijke collega) dat ze in de communicatie met elkaar overdreven voorzichtig waren, in feite 'elkaars vacht aaien', maar het gesprek rook naar iets ranzigs. Vervolgens nodigden we ze uit om ruzie te maken. En het bleek dat wanneer een man een claim indient, hij zijn vrouw als een lawine aanvalt en geen feedback hoort. Tegelijkertijd krijgt hij het gevoel dat hij alleen is en dat praten geen zin heeft, aangezien er toch niemand antwoordt. Vrouw tegenover