De leraar sociale studies vroeg de kinderen om bedrijfsplannen op te stellen. Het onderwerp is ondernemerschap, laat ze creatief aan de slag met het onderwerp zakendoen binnen de school. De school is een model van de staat. En de vijfdeklassers gingen net zo ijverig als altijd met hun huiswerk aan de slag. En nu - een les, een presentatie. De omvangrijke, uitstekende studente, die haar leeftijd te boven is, legde tot in detail uit hoe ze een voedselverwerkingsfabriek zou opzetten. Een behendige roodharige jongen schetste fantastische vooruitzichten voor de transformatie van het schoolvervoersysteem: er zijn liften, roltrappen en riksja's. Een sombere, nette man, die er helemaal niet uitzag als een gekke IT-specialist, gaf een cool rapport over het systeem van automatisering, toegangscontrole, boekhouding en controle op basis van het schoolcomputernetwerk. Het levendige, opgewekte meisje sprak over de productie van schoenen voor alle leraren, schoolkinderen en zelfs te koop voor de export. En dus komt er een mager, bescheiden meisje met een open gezicht en vriendelijke ogen naar het bord 'Jullie allemaal'. ze vertelt haar klasgenoten: ‘begon je bedrijfsplannen met de woorden:’ Ik ga een lening afsluiten bij de bank. Dus ik open een bank. Een ingetogen gerommel van bewondering en jaloezie ging door de rijen: hoe ben je er niet achter gekomen? 'Mijn voorwaarden zijn als volgt', vervolgt het meisje, 'iedereen kan op zijn twintigste elk bedrag opnemen % per jaar.” “Zoals alle andere?” ‘En een miljoen is mogelijk’, hief de komisch typische Vovochka, een pestkop en tweedejaars student, dommelend op de achterbank, zijn hoofd op. Minstens honderd miljard. Maar houd er rekening mee dat dit geld aan het einde van het jaar met rente moet worden terugbetaald. Wie het niet teruggeeft, neem ik mee met zijn bezittingen. “Wat, ga je de hele zaak wegnemen?” - de dikke hetero-A-student was verontwaardigd, haar wangen bloosden. Ik neem alleen het ontbrekende deel, niet meer. Zelfs uitstekende,’ zei de IT-specialist peinzend, terwijl hij opkeek van de rekenmachine, ‘ik ben het ermee eens.’ Iedereen knikte achter hem, ‘iedereen hield van zo’n vriendelijke en genereuze bank.’ aan het begin van het jaar geef ik een berg geld uit. Maar hoeveel ik ook uitgeef, 100% van het geld dekt 100% van de schoolzaken. En aan het eind van het jaar zal ik de teruggave eisen van 120% van het uitgegeven geld. Een berg en nog een vijfde van een berg. En wat je in handen hebt is slechts een berg, de 20% die ik van bovenaf eis, bestaat niet in de natuur. Dit betekent dat ik op basis van de resultaten van het jaar 20% van de school zal innen. Over een jaar zal iemand 120% van het geld kunnen innen, en iemand 400%. Maar dit betekent dat de ander niet eens de helft zal hebben van wat nodig is om de schuld terug te betalen. Maar het is niet belangrijk. Het is belangrijk dat je mij in ieder geval, zodra je ermee instemde een lening af te sluiten, 20% van de school geeft. Volgend jaar nog eens 20%. Enzovoort. Welnu, tegen de tiende klas zal ik de enige eigenaar van de school zijn. Tegenwoordig droom je van welzijn, zaken, succes en ontwikkeling. En tegen de tiende klas worden jullie mijn slaven en zal ik beslissen wie blijft leven en wie sterft van de honger. De klas viel stil. De lerares knipperde verward met haar scheefomrande ogen. Iemands mobiele telefoon trilde ongelooflijk luid in zijn tas. ‘Wat is er toch met deze bank,’ kwam Vovochka, een tweedejaarsstudent, als eerste tot leven, ‘we redden het wel zonder de bank.’ - het vrolijke meisje uit de schoenenzaak straalde van hoop, - we zullen het redden zonder banken en geld, we zullen onze goederen en diensten voor elkaar ruilen - En hoe ga je voor het ijs betalen, - de “bankier” was oprecht verrast, - wil je de hak van je laars afbreken en teruggeven? Hoe gaat u uw werknemers betalen? Sneakers? Ze zullen dus geen tijd hebben om te werken - ze zullen dagenlang op zoek zijn naar die bakker die sneakers nodig heeft om een ​​broodje jam te kopen. Kijk, vraag het maar aan Dashka,' knikte de 'bankier' naar de uitstekende cateringstudent, 'zij stemt ermee in om betalingen in sneakers te accepteren.' 'En we zullen bonnen voor elkaar schrijven!' ‒ er is een IT-specialist gevonden ‒ Goed idee, ‒ de ‘bankier’ knikte instemmend, ‒ en over drie dagen heeft iedereen een stapel bankbiljetten als deze: ‘Ik heb Kolya een stoel gegeven’, ‘Vasya heeft me een lift gegeven. de roltrap,' 'Ik heb Anya's sneakers gepakt... En wat? Hoe kunnen we dit straks allemaal aanpakken? De klas werd weer stil. De bleke leraar draaide nerveus de armband om haar pols en keek afwezig eerst naar de moedeloze klas en vervolgens met vriendelijke ogen naar de kalme en lieve spreker. 'Dit,' stond Vovochka plotseling op en sloeg met zijn stoel dicht, 'precies Ivanova.'