Mijn jeugdscript werd gevormd in de adolescentie. Mijn ouders scheidden toen ik 12 jaar oud was. Mijn zus en ik bleven bij onze moeder wonen. Voor mijn moeder was het een zware klap. De scheiding viel samen met de dood van haar moeder. Het leven werd op alle fronten gebombardeerd. De emotionele achtergrond thuis was erg moeilijk; een reeks verliezen kostte alle kracht van mijn moeder, een belangrijk persoon en een geliefde partner. Er hing verdriet, bitterheid, frustratie en, naar mijn mening, veel wrok in de lucht. Ondanks dit alles koos mijn moeder er niet voor om te rouwen, ze koos ervoor om te werken, haar verdriet weg te wassen en zichzelf te isoleren. Van buitenaf gezien lijkt het misschien niet de beste manier om met verlies om te gaan, maar laten we geen recht doen aan het feit dat mijn moeder het beste koos dat op dat moment voor haar beschikbaar was om de hoeveelheid rotzooi die was overkomen te verwerken. haar. Ik was 12 jaar oud en was bang. Gedurende deze periode heb ik de dood gezien van mijn grootmoeder, mijn gebroken moeder, mijn schuldige vader en mijn bange zus. Voor mijn ogen stonden de scènes van de begrafenis van de grootmoeder, de jongen op zoek naar warmte en de persoonlijke eenzaamheid voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik moest mijn gevoelens negeren, omdat er niemand was bij wie ik ze kon brengen, en over het algemeen wist ik niet eens hoe ik het moest doen. In mijn familie was mijn vader warm en sympathiseerde, maar we zagen hem in het weekend. Moeder is veranderd. Om de een of andere reden was het onmogelijk om over mijn vader te praten, vooral niet over hoe goed ik me bij hem voelde. Op sommige momenten in onze interactie kon mijn hardheid of impulsiviteit tranen veroorzaken, en dan viel er een ‘eeuwenoude’ stilte van mijn moeder. Het werd op natuurlijke wijze onderbroken toen ik mijn excuses aanbood en om vergeving vroeg, hoewel ik nog steeds niet begrijp waarom. Moeder ontdooide, en dat was genoeg. Onbewust leerde ik in deze relaties mijn aandacht te verleggen naar de ander. Toen mijn moeder zich opnieuw beledigd voelde en mij een ‘pak slaag’ gaf in de vorm van een week stilte, zei ik in mezelf: ‘Mijn vrouw zal nooit huilen.’ Vervolgens heb ik het in twee delen opgesplitst. Ik heb het deel van mezelf afgewezen dat liefde en genegenheid wil en dit eist, en daarom soms boos wordt en problemen veroorzaakt. En ik maakte verbinding met de tweede - attent, gevoelig, heldhaftig en onbaatzuchtig, die heel goed leerde de behoeften en verlangens van een ander te bepalen. Je kunt waarschijnlijk wel raden hoe mijn script mijn relaties met vrouwen beïnvloedde. Ik ervoer elke zweem van ontevredenheid van een vrouw als een bedreiging voor onze relatie. Ik kon heel goed raden wat mijn partner wilde en het doel bereiken. Dit kon niet anders dan verrukking zijn. Stel je voor, je hebt er nog niet eens aan gedacht dat je roerei als ontbijt wilt, maar ze zijn al klaar. Is dit geen wonder? Wat een geweldige partner. Je moet echter voor alles betalen. Nadat ik het deel van mezelf dat iets wil, had afgesplitst, zei ik niet meer wat ik leuk vind, wat ik nodig heb van een partner. Ik begon de strategie van mijn moeder te volgen, namelijk koude douches nemen wanneer ik maar iets wilde. Als ik dit niet ontving, begon ik de relatie zonder uitleg te verlaten. Dit was de best mogelijke oplossing. Omdat praten over wat ik wil in een relatie als de dood is, omdat het haar tranen kan veroorzaken. Tijd willen doorbrengen met iets anders dan je partner klonk alsof het geen echte liefde was. Nou ja, allerlei grappen die maar om één ding draaiden. Over jezelf praten is gevaarlijk, het kan eindigen in afwijzing of scheiding. In 2017 begon mijn psychotherapie. Echt, op lange termijn, 3 jaar. Individueel en groep. Hoe heeft ze mij veranderd? Het is eenvoudig, maar niet snel. Bij Gestalttherapie staat ervaring centraal. Dankzij hem gebeuren er veranderingen. Ik heb systematisch nieuwe ervaring opgedaan in de communicatie met een vrouwelijke psychotherapeut. Ik controleerde of mijn reacties haar beledigden, maar deze? Wat als ik me niet op mijn gemak voel? Wat als ik boos begin te worden? Ik durfde naar een therapiegroep te gaan. Daar nam ik ook risico's en toonde ik mijn gevoelens jegens de vrouwen in de groep. Ik vertelde ze wat ik leuk vond en wat ik niet leuk vond. Ik maakte ruzie met ze, hield ze tegen, beledigde ze zelfs, of beter gezegd, ik zag hoe ze beledigd waren. En iedereen bleef in leven, bovendien begonnen we sterk?