Het is moeilijk om iemand te vinden die nog nooit gehoord heeft van de opwarming van de aarde, milieuvervuiling, het uitsterven van dieren en de vernietiging van de ozonlaag van de aarde. Milieukwesties staan ​​op de huidige agenda, en zo nu en dan komen we de discussie daarover tegen. Maar hoe ieder van ons op deze informatie reageert, bepaalt onze psychologische toestand en beïnvloedt het subjectieve gevoel van welzijn en tevredenheid met ons leven in de toekomst. Laten we in dit artikel proberen erachter te komen hoe we kunnen omgaan met emoties over milieuproblemen en wat we moeten doen om onze eigen geestelijke gezondheid te behouden en tegelijkertijd de planeet te helpen. Laten we beginnen met het feit dat dit een normale en natuurlijke emotie is als reactie op nieuws over de achteruitgang van het milieu is angst. Ieder mens zal in een dergelijke situatie angst voor de toekomst en de onzekerheid daarvan ontwikkelen, maar de vraag is in hoeverre deze wordt gerealiseerd. Met andere woorden, het is geweldig als je de aanwezigheid van dergelijke angst bij jezelf kunt opsporen; Als dat niet het geval is, is het veel moeilijker, omdat onderdrukte ervaringen kunnen worden omgezet in andere symptomen. Angst (in voldoende hoeveelheden) is een nuttig gevoel en kan zelfs uw assistent worden: interne energie die u ertoe aanzet de situatie te veranderen en uzelf meer veiligheid te bieden. en betere levensomstandigheden. Metaforisch gezien wordt een dergelijke reactie als volgt weergegeven. Ergens binnen gaat als reactie op slecht nieuws over het milieu een licht aan en klinkt een signaal: "Let op, alarm!" Het is belangrijk om het niet te missen en te beslissen wat je vervolgens gaat doen: een uitweg zoeken, rondrennen in paniek raken, of doen alsof je niets ziet en niets hoort. Iedereen gebruikt zijn eigen manieren om met deze angst om te gaan - dit worden coping-strategieën genoemd (van het Engelse coping - to coping). Ontkenning, onwil om deel te nemen aan het oplossen van een probleem, het bagatelliseren en negeren ervan (“doen alsof je blind en doof bent”) zijn in feite negatieve coping-strategieën. De paradox is dat ze je op dit moment helpen met lastige informatie om te gaan, maar op de lange termijn je levenstevredenheid verslechteren. Want hoeveel je ook ontkent (“dit gaat mij persoonlijk niets aan”, “het zal in ons land toch niet helpen”, “mijn acties zullen niets veranderen”, “de media verzinnen deze nachtmerries om te intimideren”) , ergens op de achtergrond zal altijd de gedachte opdoemen dat het probleem blijft bestaan, en dat je er niets aan doet. Sommigen vinden geen manier om de angst te verwerken (“van hoek naar hoek rennen”), en dan de zogenaamde eco-angst ontwikkelt zich - een variant van een neurotische angststoornis. Er lijkt zelfs een verband te bestaan ​​tussen de frequentie waarmee milieuproblemen worden genoemd en de prevalentie van deze symptomen in de ontwikkelde landen, waar ze er echt veel over praten. Samen met angst komt hulpeloosheid om de hoek kijken, en het lijkt erop dat een individueel persoon eigenlijk helemaal niets kan doen aan de dreigende catastrofe; het probleem is zo groot dat het onoplosbaar is. Paniek verhindert dat je echte kansen ziet en het vermogen om de situatie adequaat in te schatten gaat tijdelijk verloren. Vreemd genoeg is er in deze toestand sprake van een tijdelijke redding voor een psyche die overladen is met informatie. Een bijkomend probleem is dat bij een neurotische stoornis de symptomen los kunnen worden gezien van het werkelijke probleem. Angst verdoezelt soms iemands huidige levensmoeilijkheden, waardoor de aandacht wordt verlegd van persoonlijk belangrijke gebieden waar hij om de een of andere reden niet mee om kan gaan, naar iets verder weg, maar tegelijkertijd begrijpelijk – bijvoorbeeld de ecologie. Uiterlijk kan hij positieve coping-strategieën gebruiken (we zullen er hieronder in meer detail over praten) en er behoorlijk geavanceerd uitzien in dit onderwerp, maar in de rest van zijn leven (iedereen behalve hij) is een diepe mislukking met het blote oog zichtbaar. Grofweg gezegd wordt een eenvoudige en goed gestructureerde handeling in de vorm van het sorteren van afval een obsessie (dwang), waardoor de frustratie en angst worden overwonnen die gepaard gaat met het niet hebben van belangrijke zaken, zoals werk of relaties, die problemen met zich meebrengen..