Onlangs kreeg ik auteursexemplaren van een boek dat ik op bestelling schreef. Dit is een verhaal over de heilige oudste Zosima Ennatskaya, die in Bashkiria woonde. Als je over zulke mensen leest, en nog meer schrijft, stem je je, vrijwillig of onvrijwillig, af op hun 'golf', alsof je vanwege je capaciteiten bent. , je raakt vertrouwd met de heiligheid en zuiverheid van zulke asceten. Daarom kwamen we onlangs in een gesprek met een collega tot de volgende conclusie: als je je moe voelt of energieverlies hebt, is het goed om over de levens van heiligen te lezen. , over asceten. Of je kunt gewoon het boek herlezen waar je zelf aan werkte. Gisteren deed ik precies dat boek - en concentreerde me opnieuw op een positieve werkstemming. Het voorbeeld van de levens van zulke mensen inspireert en geeft kracht. Ik zal enkele details van het verhaal over Moeder Zosima met je delen. Misschien zal iets daarin met je resoneren en je vullen met spirituele vreugde. Sinds de oudheid hielden en vereerden ze de heiligen baden voor hun land en de mensen die erin leven. Maar wat interessant is, is dat de heiligen dezelfde mensen waren als alle anderen, ze ervoeren ook dezelfde gevoelens als alle anderen. En ook zij hadden hun eigen jeugdtrauma’s kunnen hebben, zoals we nu zullen zeggen. Ze hadden echter hun eigen manier om deze trauma's te overwinnen. Het belangrijkste voor hen was tenslotte niet de organisatie van hun leven, maar oprechte hulp aan mensen en het dienen van het hoogste goed. We weten allemaal wat jaloezie, afgunst en mentale pijn zijn, hoe moeilijk het is als alles in het leven niet werkt uit zoals wij willen. Ik denk dat bijna iedereen bekend is met de staat waarin het lijkt alsof alles voorbij is en God niet van ons houdt, zoals andere heiligen, dit wist, of beter gezegd, begreep op haar pad vol tegenspoed - alles wat het lot stuurt, kan zijn. keerde ons voordeel terug. Ze geloofden dat alle moeilijkheden en problemen die ons in het leven overkomen, beproevingen zijn, waarna we vriendelijker, medelevender, barmhartiger en gelukkiger kunnen worden. Ze leefde aan het einde van de 19e – 20e eeuw in het land van Ufa en Orenburg. Daarom wordt ze de heilige van twee regio's tegelijk genoemd: Bashkiria en Orenburg. Moeder Zosima werd geboren in 1820 en stierf in 1935. Ze leefde 115 jaar en tot het einde van haar leven behield ze een goed humeur en helder denken. Hoewel er weinig over haar bekend is, hoop ik echt dat het boek meer mensen de kans zal geven om over de heilige te leren. Mijn grootvader komt uit Basjkiria en ik was vooral blij om over de heilige te leren en erover te schrijven. Nu maak ik plannen om naar haar relikwieën te gaan en te blijven op de plaatsen waar ze woonde. Haar ouders waren boeren, runden een boerderij, werkten in de tuin, hielden vee... En hun dochter groeide bescheiden en hardwerkend op. En toen de tijd daar was, werd ze uitgehuwelijkt. Haar man ging echter vechten in de Russisch-Turkse oorlog en werd al snel vermoord. En haar enige zoon stierf tijdens de jacht. Zo'n ongeluk kan iedereen breken, maar een jonge weduwe niet. Ze verzamelde haar krachten en ging naar het Intercession-Ennatsky-klooster om non te worden en haar leven te wijden aan het helpen van andere mensen. Dit is hoe ze haar dagen doorbracht met het helpen van mensen in verschillende problemen en tegenslagen. Ze hielp met advies over het vermijden van verdriet en het organiseren van het leven, ze bad en mensen herstelden van fysieke en mentale kwalen, ze kon de betekenis zien van deze of gene test die op iemands pad kwam, ze troostte met liefde en mededogen. Soms brachten ze huisdieren naar haar - koeien, paarden, die in die tijd de kostwinners waren voor het hele gezin. En moeder Zosima liep verschillende keren naar Jeruzalem! Ze was toen al een kleine, droge oude vrouw, maar qua wilskracht en fysieke kracht deed ze niet onder voor de jongeren. Hoe ze in haar eentje meer dan vierduizend kilometer te voet kon lopen, is onvoorstelbaar! En de hele reis duurde ongeveer een jaar! Ik kan je veel vertellen over deze geweldige vrouw, maar voor nu stop ik ook heel erg met de illustraties voor het kunstenaarsboek. Ze zijn zo slim, vriendelijk, alsof ze straalden. Dit waren de vrouwen... In plaats van de moed te verliezen en zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden en het lot te beschouwen, wijdden ze hun leven aan het dienen van mensen. En hierin vonden ze hun geluk. En het allerbelangrijkste: 2024