De titel van de titel weerspiegelt de meest waarschijnlijke fasen in de levens van mensen die seksueel geweld hebben meegemaakt. Waarschuwing: er zullen gewelddadige scènes zijn. Ik wilde een neutraler woord vinden. maar je kunt geen woorden uit een lied wissen, dit is de vertaling. Ik wil mijn ervaring delen met mijn werk bij het Toronto Rape Crisis Centre. Dit was in 2006. Op dat moment had ik nog geen psychologische opleiding, het was voldoende om een ​​opleiding in het centrum te volgen (enkele maanden), verschillende boeken te lezen, een test te halen - verschillende consultaties te houden in aanwezigheid van curatoren. We hebben geleerd heel voorzichtig, gevoelig en attent te zijn. Ze waarschuwden als ze iets vreemds zeiden, bijvoorbeeld pizza bestellen - hoogstwaarschijnlijk is dit een teken dat er hulp nodig is en dat de persoon aan de andere kant van de lijn niet openlijk kan praten. We kregen allerlei soorten vrouwendiensten, klinieken waar alleen vrouwen worden geaccepteerd, vrouwelijke advocaten - alle diensten waar je vrouwen kunt bellen om zich veilig te voelen - ik heb toen veel verschillende boeken gelezen - uit bundels met memoires van Hollywood-sterren over de geweld tegen hen, in de krant die de seksuele mishandeling in Toronto beschrijft. Ik was erg onder de indruk van het verhaal toen er ooit ongeveer 300 gevallen van pedofilie werden ontdekt in de Ierse wijk (in Canada). Het begon allemaal met het feit dat één vrouw het moederschap werd ontnomen en haar drie kinderen naar een pleeggezin werden gestuurd. Een pleegvader ging ooit met twee jongens naar het zwembad. Toen hij zich daar omkleedde en zijn ondergoed uittrok om een ​​zwembroek aan te trekken, vielen de jongens zijn geslachtsdelen aan. De adoptievader was geschokt. Hij bracht de jongens naar een psycholoog en nam contact op met de politie. En er begon een grootschalig onderzoek met deze kinderen. De verdachten werden verhoord. Ze spraken erover dat seks met baby's alledaags is. En dit werd hen in hun kindertijd aangedaan; het was natuurlijk voor hen. Mijn haar stond overeind van het lezen ervan. Ik beëindig voorlopig de griezelige verhalen uit boeken. Om de een of andere reden wist ik zeker dat er in beschaafde landen niet wordt verkracht. De verhalen aan de telefoon verbaasden mij. Zowel vreemden als kennissen, sommigen gesoldeerd, sommigen bedreigd; Er waren ook vervolgingen door mensen in uniform, terwijl vrouwen bang waren om aanvragen in te dienen. Sommigen werden gekweld door herinneringen, zoals hun vader hen jarenlang had aangedaan. De telefoontjes van de mannen zetten mijn gedachten op zijn kop. Het bleek dat dit ook met hen gebeurt. Dit is wat mij toen opviel uit psychologische bronnen - volgens Amerikaanse statistieken negentig procent - degenen die als tieners waren verkracht, werden onderworpen aan incest. Bij incest is niet noodzakelijkerwijs sprake van penetratie; er kan sprake zijn van aanraking, het tonen van geslachtsdelen, er kan sprake zijn van een zogenaamd incestueus veld, wanneer een van de ouders zijn of haar seksualiteit onderdrukt en het kind dat uitspeelt; een volwassene kan opgewonden raken, maar houdt zichzelf binnen de grenzen van het fatsoen. Ouders konden met hun kinderen over hun seksleven praten. In het volwassen leven gaat het scenario verder met huiselijk geweld (misbruikrelaties). Het lot is ongeveer als volgt: seksuele uitbuiting in de kindertijd, verkrachting door tieners, huiselijk geweld in het gezin. Vaak wordt er niet over gesproken in het gezin, en hoogstwaarschijnlijk ook in het gezin De cyclus van geweld gaat van generatie op generatie over. Om er op de een of andere manier mee om te gaan, kiezen mensen die seksueel geweld hebben overleefd verschillende wegen: ofwel veranderen ze hun oriëntatie naar homoseksueel, ofwel houden ze zich bezig met promiscuïteit, of omgekeerd: ze worden non en veranderen van stad of land; worden fervente feministen. De gegevens, wederom uit Amerikaanse en Canadese bronnen, ik herinner me de bronnen zelf helaas niet. Op dat moment had ik geen diepgaande psychologische kennis, ik wist niet hoe ik problemen moest delen en me tot collega's kon wenden voor hulp, aangezien dat zo was. belangrijk om te laten zien dat ik het aankan. De overvloed aan tragische verhalen overstroomde mijn container van sympathie, en de horror en waanzin die ik samenleefde, ik raakte opgebrand na zes maanden oefenen. Vandaag kan ik behulpzaam, voorzichtig en liefdevol zijn in dit onderwerp. Kom langs voor een adviesgesprek, schrijf een persoonlijk bericht. We zullen leren grenzen te stellen, ‘nee’ te zeggen, mogelijkheden voor compensatie te zoeken, schaamte te tonen.