Van de auteur: Dit artikel is niet voor psychologen, maar over hoe je kunt proberen een van de vele (gebruikte) methoden/benaderingen toe te passen (met voordeel voor jezelf) door psychologen in hun professionele activiteiten) in het dagelijks leven door een gewoon mens Tegenwoordig zijn oordelen als ‘de onze vechten tegen niet-gebruikers’ vrij gebruikelijk, gekleurd in vele tinten van emotionele intensiteit en politieke overtuiging. Militante apologeten van het ene of het andere kamp kruisen enthousiast de messen van hun humor (in het beste geval) en irrigeren het slagveld (het internet of familiegesprekken achter de schermen) met honderden hectobytes aan de meest uiteenlopende ‘geestafscheidingen’ (mogelijk dat kenners van de geest vergeef me) voor elk. De achtergrond van de gebeurtenissen die plaatsvinden, is voor hen helemaal niet belangrijk, omdat ze die al weten. Ze weten het zeker, nauwkeurig en ondubbelzinnig, en ze hebben niet meer nodig - want als er dan ‘meer’ verschijnt, zal er een overvloed aan informatie zijn die voor de geest moeilijk volledig en consistent in het ‘beeld van de werkelijkheid’ kan passen. En als een 'barmhartige Samaritaan' aan zo iemand 'de hele waarheid van de wereld van een lokaal conflict probeert te onthullen', dan zal dit een volkomen natuurlijke defensieve reactie bij hem veroorzaken - een weigering om nieuwe informatie waar te nemen (( in tegenspraak met het huidige begrip) in een of andere vorm, soms grof. Als de Samaritaan niet “goed”, maar “sterk” blijkt te zijn en ondanks wanhopige weerstand toch “de subcortex bereikt” met zijn onthullingen, dan zal dit de zogenaamde veroorzaken. “cognitieve dissonantie”, vergezeld van allerlei soorten “bevriezingen” en moedeloosheid van verschillende aard, die in ieder geval het microklimaat op de plaats waar zowel krijgers als Samaritanen leven niet zullen verbeteren. Wat kun je doen? “Je zult niet aardig zijn met geweld”…Maar de “Samaritaan” kan iets doen: wacht. Er is voor alles een tijd en een plaats: haast kan erger zijn dan te laat komen. Als iemand tegen iemand vloekt en hem vervloekt met de laatste woorden, dan ligt het probleem misschien niet bij deze 'iemand' en niet bij zijn verdiensten (denkbeeldig of reëel) - misschien moet de persoon zich gewoon uitspreken, vloeken en daarbij vragen de interne nerveuze spanning, waar deze ook door veroorzaakt wordt. En in onze samenleving zijn er zowel veilige als onveilige onderwerpen, en als de meerderheid één kant steunt, dan is het veilig om zich met geweld uit te spreken ter ondersteuning van die kant. Welnu, waarom zouden we niet een sociaal veilige manier gebruiken om zich uit te spreken en een deel van de interne spanning te verlichten? Als de Samaritaan dergelijke uitspraken vanuit deze positie beschouwt, zal het hem duidelijker worden dat zijn poging om de stroom van misbruik te stoppen op zichzelf destructief is en niet afhankelijk is van de essentie en betekenis van de uitspraken. En als je even wacht, hem niet onderbreekt en hem laat uitspreken (of, nog beter, aandachtig luistert), alleen dan zal het mogelijk zijn om naar een ander communicatieniveau te gaan. En wat bevindt zich op dit andere niveau? Stel je figuurlijk het volgende tafereel voor: een wispelturig kind dat van ijs houdt en om ijs vraagt, alleen dat en niets anders wil. En naast hem staat een volwassene die bijvoorbeeld een sinaasappel heeft, maar geen ijsje. Wat gebeurt er als een volwassene een sinaasappel in een toch al nerveus en gespannen kind begint te duwen? Niets goeds, en misschien zelfs erger: de volwassene zal het kind psychologisch trauma en eigenaardigheid bezorgen voor alle citrusvruchten. Wat zou een werkelijk volwassen, volwassen persoon in zo’n situatie doen? Hij zal op zijn minst proberen je te interesseren voor de verdiensten van een sinaasappel. Hij zal een alternatief aanbieden en er reclame voor maken, maar zal het kind niets dwingen. Hetzelfde geldt voor een gesprek: als je iemand met geweld iets 'duwt' dat hij op dat moment niet nodig heeft (een idee of mening). , dan zal een vervolgens beschadigde relatie dit zijn. Dit is nog niet de slechtste uitkomst. Maar als je geen haast hebt en iedereen tot het laatste woord laat spreken... En dan een korte pauze neemt en onopvallend reclame maakt voor je idee/gedachte, zonder het in een woord of een half woord weg te geven, maar de verschillen ervan te beschrijven. proef in al zijn verleidelijke nuances... En wacht (soms enkele minuten, en soms enkele dagen of zelfs maanden).