Zelfrealisatie is waar ons succes in het leven omheen is gebouwd. Dit succes is niet altijd (hoewel heel vaak) direct gekoppeld aan goede verdiensten. Maar we kunnen zeker zeggen dat we, nu we onszelf hebben gerealiseerd, ons gelukkig, nodig en zelfverzekerd voelen. Een van de redenen waarom volwassenen zichzelf niet kunnen vinden, is overbescherming in de kindertijd, waardoor ze niet eerst van hun ouders konden scheiden. Begin dan een volledig eigen leven te leiden. Hoe het werkt. Overbescherming onderdrukt de wil van het kind, waardoor hij van zijn onafhankelijkheid wordt beroofd. Nog beangstigender is dat het hem ervan weerhoudt zijn eigen doelen in het leven te stellen. Ik zou twee belangrijke interne patronen willen benadrukken die zich in dergelijke omstandigheden vormen en zelfrealisatie verhinderen: 1. ‘Ik weet niet hoe ik het moet willen.’ Van kinds af aan raakt een persoon gewend aan het feit dat zijn verlangens niet waar zijn, gebrekkig zijn en er niet toe doen. Degene die de doelen stelt, is degene die ouder is. Het enige dat hij alleen kan doen, is goedkeuring krijgen door de doelen te bereiken die zijn moeder en vader hebben gesteld. Op volwassen leeftijd leidt deze gewoonte tot een gebrek aan initiatief en een gebrek aan levensrichtlijnen. Over het algemeen kan de situatie worden beschreven met de formule ‘go with the flow’.2. “Ik geloof niet in mezelf.” Mama en papa zorgen niet voor niets voor ons, maar omdat de wereld om ons heen eng, wreed en oneerlijk is. Bovendien streven ze ernaar om letterlijk bij alles te helpen - in plaats daarvan doen ze het huiswerk van het kind en beschermen ze hem tegen pestkoppen op school interessant dat een van de typische redenen waarom ouders kiezen voor een overbezorgd opvoedingsmodel hun eigen gebrek aan voldoening is. Met de hulp van kinderen willen ze bereiken wat ze zelf niet konden. Het kleine mensje dat volledig onder hun controle staat, wordt een soort uitlaatklep die hen helpt zich niet ongelukkig te voelen. Daarom is er een groot risico dat mensen die zijn opgegroeid in overbezorgde gezinnen en geen voldoening hebben in het leven, het ouderlijke scenario zullen herhalen en hetzelfde communicatiemodel met hun kinderen zullen kiezen. Scheiding als wondermiddel hierboven beschreven is de scheiding van ouders. In overbezorgde gezinnen is dit voor alle deelnemers het moeilijkst. Maar zonder haar is het onmogelijk om aan andere problemen te gaan werken. Ook al zit mama niet meer fysiek boven ons en geeft ze instructies, ze blijft nog steeds in ons hoofd zitten. en daarmee een gevoel van schuld, schaamte en wrok. We geven onszelf de schuld dat we proberen zelfstandig te leven (en onze moeder heeft zoveel moeite in ons gestoken), we schamen ons zodra we iets doen dat niet werd goedgekeurd in het gezin (en daarmee ook een gevoel van schuld, schaamte en wrok). dit zijn onwankelbare regels, zelfs als ze niet door ons persoonlijk worden geaccepteerd), en we zijn beledigd als de mensen om ons heen niet akkoord gaan met het leven volgens dezelfde regels die door overbezorgde ouders voor ons zijn opgesteld. Psychotherapie helpt bij het omgaan met scheiding en verhuizen aan het werken aan andere problemen die veroorzaakt worden door overbezorgdheid in de kindertijd. Het is vooral belangrijk voor degenen die nu hun eigen kinderen opvoeden en het risico lopen het ouderlijke scenario te herhalen. Veel succes met het werken aan jezelf!