Van de auteur: Angst voor je emoties is slechts een epidemie van de afgelopen decennia, of misschien wel eeuwen? Ik weet het niet. Veel mensen hebben een roeping en een intern doel om emoties onder controle te houden. Controle betekent dat ze niet los moeten laten. Of ervoor zorgen dat zij, emoties, veilig zullen zijn, dat ik ongedeerd blijf, dat de wereld niet zal instorten Ik probeerde het proces van 'vriendschap' 'met emoties te beschrijven in een visueel mechanisme. Iemand wordt voortdurend van buitenaf gepest: houd je emoties in, denk na over wat je doet, je hebt geen controle over jezelf, je neemt alles? te dicht bij je hart. Iemand heeft zelf al geleerd gewoon bang te zijn voor zijn eigen emoties: het lijkt mij dat als ik begin te huilen, ik niet kan stoppen, woede mijn ogen lijkt te verduisteren, kan ik zeggen. Ik doe dingen waar ik later spijt van krijg, ik raak zo van streek door kleinigheden dat ik de hele dag buiten actie ben, als ik geïnspireerd ben, schijn ik niets te begrijpen, ik raak verwikkeld in avonturen, dan lijkt de nuchterheid te komen - hoe kan ik zoiets doen? De vraag hoe we onze emoties kunnen beheersen, wordt door velen van ons geconfronteerd. We zijn bang voor acties die worden ondernomen onder invloed van emoties, niet van rede. Ze zijn niet doordacht, de gevolgen zijn niet duidelijk en daarom kunnen ze gevaarlijk zijn. En als er een emotie verschijnt die gevaarlijk voor ons is, willen we er gewoon vanaf. Maar de realiteit is dat als er eenmaal een ervaring vanbinnen is geboren, het onmogelijk is om de tijd terug te draaien. Je kunt het voor anderen verbergen, je kunt het dieper schuiven zodat je het niet kunt zien, je kunt overschakelen naar het positieve of met dingen bezig zijn - maar je zult niet alles spoorloos uit mijn ziel kunnen laten verdwijnen En dan komt er een schijnbaar rationele beslissing. Ik ben de meester van mijn eigen fortuin. Ik zal ze onderwerpen. Ik zorg ervoor dat ze niet in de weg staan. Verstop je, laat je afleiden, schakel over en merk het niet op. We brengen onze emoties in slavernij, wat aangeeft dat wij hier de meesters zijn. Wat zullen slaven, gevangenen of iemand anders die iets doet tegen hun wil doen? Proberen in opstand te komen om jezelf te bevrijden is de gemakkelijkste optie. Sommigen van hen krijgen zo'n dosis verontwaardiging dat ze zullen proberen hun voormalige eigenaren over te nemen. En hoewel er niet zoveel emoties zijn, slagen we erin ze onder controle te houden. Maar als het reservoir vol is, als het aantal onderdrukte ervaringen een bepaalde drempel overschrijdt, beginnen ze meer macht te krijgen dan men zich had kunnen voorstellen. Individueel waren ze zwak. Samen vormen ze kracht. Mijn favoriete metafoor vergelijkt het proces van overweldigd worden door ervaringen met een glas wodka dat ‘opgestapeld’ wordt ingeschonken. Het glas is vol, de vloeistof vormt er een halve bol bovenop, je kunt het zelfs pakken en naar je lippen brengen. Maar als je het een beetje schudt of zelfs maar één extra druppel toevoegt, zal niet alleen het deel dat zich boven het glas bevond, naar buiten stromen, maar er gebeurt nog veel meer met onze emoties. Zolang ons interne reservoir ze kan opvangen, lijkt alles in orde. Maar zodra het overstroomt, is het onmogelijk om de lawine te beheersen. En dan komt het moment waarop beslissingen, woorden en acties niet door een persoon worden genomen, maar door zijn emoties. Wat te doen om dergelijke “aanvallen” te voorkomen? Misschien is het de moeite waard om vrienden te maken, samen te werken en ervoor te zorgen dat er binnenin geen oorlog ontstaat? En tegelijkertijd, zodat mensen in de buurt niet afketsen? Er kan immers lava uitstromen op iemand die volkomen onschuldig is. Als er al een emotie is geboren, is het beleven ervan de enige taak. Ja, voor ons is het misschien niet altijd prettig, maar we willen echt vrede en rust van binnen, toch? Het is eng om gevoelens te ervaren die de persoon zelf, de mensen om hem heen of de wereld als geheel dreigen te vernietigen. Maar alleen omdat ze eng zijn, verandert hun taak niet. En totdat je ze de kans geeft om zich in de wereld te manifesteren, zullen ze je niet laten gaan, waardoor je, vreemd genoeg, vaak de volgende stappen kunt vermijden, door simpelweg te herkennen en jezelf toe te staan ​​​​te voelen. staat al binnen. Ren niet weg, verstop je niet, oefen geen druk uit, controleer niet tot het punt van vernietiging – maar zie en geef de kans om te zijn. Dit werkt als een teken van verzoening en interactie in het boek van de jungle. Herinneren? "Jij en ik - we zijn van hetzelfde bloed" De volgende zal hoogstwaarschijnlijk zijn.