Schreeuw jij ook tegen je man, vrouw, kinderen, ondergeschikten? Dat wil zeggen, degenen die vanwege hun status waarschijnlijk tot een bepaald moment niets tegen je zullen kunnen verzetten. En dan zijn er drie opties: de persoon zal vertrekken, of zal toegeven (zal blijven, maar zal dat wel zijn gebroken), of zal terugschreeuwen. En het maakt niet uit wie het is: een kind, een echtgenoot... Een kreet is een teken van je hulpeloosheid: wanneer alle methoden in je arsenaal zijn uitgeput en de situatie niet is opgelost. En toen koos je, in plaats van het arsenaal aan interactiemethoden uit te breiden, schreeuwen) als de meest bekende en acceptabele manier om iemand anders te beïnvloeden. Een schreeuw is een witte vlag, je hebt het opgegeven en schreeuwt uit hulpeloosheid. Als je constant schreeuwt, is er een hele grote vraag over de hulpbron die je als geheel hebt, of beter gezegd, over de afwezigheid ervan. een persoon schreeuwt, schreeuwen werkt niet, en de persoon schreeuwt nog meer. Waar is de logica? Een leraar, N.N. Vasiliev, die ik zeer respecteer, maakte een heel subtiele opmerking: “Als een persoon niet kan schreeuwen als hij erbij is belangrijke of onbekende mensen op straat bijvoorbeeld, dan kan hij thuis ook niet schreeuwen.” Het is alleen zo dat om de een of andere reden tegen iemand schreeuwen een gewoon en volkomen acceptabel gedrag voor hem is geworden. Hij beschouwt iemand als een “vuilnisbelt, sorry (maar het is waar), waar je al je vuil in kunt gieten: wrok, teleurstelling, woede, irritatie, enz. Hoe waardevol zijn deze mensen dan voor jou? één artikel Het is moeilijk om alles te vertellen, het is moeilijk om alles in één consult op te lossen. Dit gaat over codependente relaties (wanneer iedereen gemeenschappelijke emoties heeft: "Ik ben boos en uiteindelijk wordt iedereen boos"), en over het feit dat dat zo is. in ons land is schreeuwen helaas een veel voorkomende vorm van communicatie tussen mensen, en over het totale gebrek aan begrip van waar ik eindig als een afzonderlijke, volwaardige persoon, en een andere afzonderlijke en volwaardige persoon begint... Hier heb je nodig om erachter te komen wat de trigger wordt voor een dergelijke reactie. En dit gaat opnieuw over negatieve ervaringen uit het verleden, dat vallen en mislukkingen ooit te belangrijk voor ons waren en in de vorm van neurale verbindingen bleven In een vergelijkbare situatie worden eerder gevormde paden eenvoudigweg geactiveerd - gewone automatische acties. En alleen van de persoon zelf hangt het af of hij zal blijven schreeuwen, zelfs in het besef dat het niet effectief is en relaties vernietigt, of dat hij zichzelf nog steeds zal toestaan. om het gebruikelijke te veranderen in een nieuwe en effectieve, zal zijn eigen waarde en betekenis zien, en de waarde van degenen die nog steeds dichtbij zijn...