Vandaag zullen we het hebben over eigenwaarde: wat het is, wat het schendt en hoe je het probleem van eigenwaarde kunt oplossen. Denk na over het woord zelf: 'eigenwaarde', dat wil zeggen dat we onszelf lijken te evalueren: wat we waard zijn, wat we kunnen, wat we kunnen doen. Dit is kennis over jezelf. Waarom hangt ‘de evaluatie zelf’ dan zo sterk af van de mening van anderen? Van wie is onze zelfevaluatie afhankelijk? Sommige mensen geloven dat ze een laag zelfbeeld hebben, anderen dat het hoog is, hoewel iemand in het geval van een zogenaamd “hoog” zelfbeeld dit meestal van anderen leert als hij hoort: “Je denkt te hoog aan jezelf." Het zijn allemaal teksten. Zelfwaardering kan adequaat en inadequaat zijn. Adequaat is wanneer uw kennis over uzelf overeenkomt met de werkelijkheid. U denkt bijvoorbeeld dat u heel goed kunt fietsen, snel kunt hoofdrekenen en een behulpzaam persoon bent. Aaaand - aandacht! – de mensen om je heen moeten het met je eens zijn!!! Jouw kennis over jezelf moet overeenkomen met de werkelijkheid. Maar in feite - de mening van anderen. En vertel me nu eens: waar is het gevoel van eigenwaarde? Het blijkt dat ons gevoel van eigenwaarde het resultaat is van iemands mening over ons. En nu – aandacht – de vraag: van wie? Ik denk dat je het al kunt raden. Is het waar? Een opgeblazen gevoel van eigenwaarde ontstaat wanneer ouders een kind prijzen, zelfs als het een of andere rotzooi heeft gedaan, maar wat een verspilling!!! Een kind dat met of zonder reden wordt geprezen, ontwikkelt een beeld van zichzelf dat hij super speciaal is. Wat hij ook deed is een meesterwerk! Aan de ene kant denkt hij van wel, oké. Maar hij eist dat iedereen dat denkt. Maar iedereen is het daar niet mee eens. En er ontstaan ​​problemen in relaties. Het tegenovergestelde verhaal is een laag zelfbeeld: "Ik ben een onbeduidende worm die tot niets in staat is, niets kan doen, alles wat ik doe is rotzooi en stel me niet gerust!" Het heeft geen zin om het tegendeel te bewijzen. Als iemand prijst, liegt hij zeker. Deze houding ten opzichte van zichzelf ontstaat wanneer ouders bijvoorbeeld devalueren, bekritiseren en altijd ontevreden zijn: “Alleen de domste persoon ter wereld zou de tweede plaats kunnen behalen op de stadsolympiade in de natuurkunde.” Onze ouders, grootouders of andere naaste mensen die aan onze opvoeding hebben deelgenomen, vormen de basis voor onze houding ten opzichte van onszelf. In eerste instantie horen we daadwerkelijk hun uitspraken met alle bijbehorende zaken: toon van stem, gezichtsuitdrukking, scheldwoorden. Dan klinken deze zinnen in ons - de zogenaamde 'innerlijke ouder' vergeet niet ons eraan te herinneren waar onze handen groeien of, omgekeerd, dat 'deze schapen' eenvoudigweg niet volwassen genoeg zijn geworden om de diepte van onze gedachten en het genie te begrijpen van de voorgestelde oplossing. Welnu, we horen geen gedetailleerde interne dialoog, er is een gegeven: “Ik ben een non-entiteit” of “Ik ben een geschenk aan de hele mensheid.” Alle gebeurtenissen worden waargenomen door het prisma van de houding ten opzichte van zichzelf en versterken deze. Als er iets gebeurt met een persoon met een laag zelfbeeld, beschouwt hij het als een ongeluk. Als het niet lukte, dan was dat te verwachten; bij hem kon het ook niet anders. Als het gevoel van eigenwaarde naar de top stijgt, dan is het een mislukking, omdat iemand tussenbeide kwam, de sterren niet goed op één lijn stonden, de wereld samenzweert tegen hem. Als het lukte, dan zou het ook zo moeten zijn, want hij is een genie. En anderen zijn gewoon jaloers of houden vast aan zijn succes. En het feit dat het diploma voor hem was geschreven, had hij zelf beter kunnen doen, maar daar was geen tijd voor. En er bestaat een soort beest dat ‘voldoende eigenwaarde’ wordt genoemd. Dit is een speciaal spel. Het zorgt ervoor dat ik flexibel kan zijn. Waar nodig ben ik een bescheiden persoon met diepe ogen, en ergens ben ik een assertief en moedig genie. Maar als je een fout maakt met je reactie, dan stort je gevoel van eigenwaarde in de afgrond. Een tijdje totdat ik hersteld ben. Spellen met eigenwaarde zijn eindeloos en hopeloos, omdat we daarin altijd afhankelijk zijn van de mening van anderen. Je zult altijd proberen aan jezelf, je ouders, aan Vasya te bewijzen dat alles goed met je gaat of dat je beter bent dan iemand anders. En er zal altijd iemand zijn die het tegendeel zal bewijzen. Zelfwaardering manifesteert een houding ten opzichte van zichzelf, een nucleaire houding ten opzichte van zichzelf. Hierdoor weet je niet wat je bent, maar hoe je over jezelf denkt. Als het je vertraagt, triggert of in een verdoving brengt, dan is het tijd om te veranderen. Voor +79689377788