Stel u voor dat u er op een dag achter komt dat uw voormalige cliënt naar een andere psychotherapeut gaat. Wrok wordt geleidelijk vervangen door een gevoel van professioneel falen. En als je zo’n verhaal van een vriend zou horen, zou je hem waarschijnlijk proberen te steunen in de volgende geest: “Je bent te goed voor deze cliënt. Hij voelt dat hij zal moeten veranderen, daarom is hij bang voor jou.’ Bemoedigend? Ja. Comfort? Nee. Sommige momenten lijken ons hopeloos, wanneer we vanwege hun of onze beperkingen geen wederzijds begrip met cliënten kunnen vinden. We beginnen onszelf te verdiepen. De cliënt stopt met komen en verbreekt de verbinding. Of het is nog verdrietiger als de cliënt de therapie lijkt voort te zetten, maar al onze berichten negeert. Hij is niet bang voor veranderingen en voelt zich zelfverzekerd en veilig. En we zullen nog steeds naar zijn wedstrijden, verdedigingen en weerstanden kijken, in een poging het niet persoonlijk op te vatten. Sommigen zijn bereid om de rest van hun leven naar ons kantoor te komen, alleen maar voor goedkeuring, aandacht van het publiek of straf, enzovoort. Met hen samenwerken is meestal niet effectief en lijkt nutteloos. Maar we fantaseren dat we erfelijkheid, familiale fundamenten of uitgesproken karaktereigenschappen kunnen veranderen. Soms gebeuren er wonderen en verandert de toestand van de cliënt op de een of andere manier. Maar het is heel normaal dat het meestal sterker is dan wij. En niet elke verandering kan voor altijd blijven bestaan. Het heeft geen zin een alcohol- of drugsverslaafde ervan te overtuigen dat er een goede methode bestaat die hem begrijpelijk plezier zal ontnemen en de vooruitzichten op een ‘normale’ levensstijl zal tonen. Hoe kunnen we een weeskind helpen dat heeft geleden onder zijn eigen ouders, maar voor wie niemand kan zorgen of adopteren? Er is geen kans om een ​​leerling te helpen als zijn ouders ertegen zijn. Is het mogelijk om de waarden van de cliënt te veranderen als hij na de sessie terugkeert naar zijn verleidelijke en vicieuze wereld? Het lijkt ons dat onze pogingen in dergelijke gevallen tevergeefs zijn. Zolang iemand op zijn minst een keuze heeft, zal hij naar niemand luisteren. Maar zelfs als er geen keus is, zijn velen alleen bereid voor oppervlakkige veranderingen, in de hoop dat alles na verloop van tijd vanzelf zal lukken. We kunnen ze tijdelijk steunen, maar beseffen tegelijkertijd onze eigen onmacht. https://www.b17.ru/training.php?id=78867Igor Alferov | Balintgroepen: supervisie, webinars, checklists