Het verhaal van een cliënt. “De gedachte dat ik weer op zoek moet naar geld voor een nieuw project brengt mij uit mijn evenwicht. Vicieuze cirkel. Wat ik ook doe, het is niet genoeg.’ Ze overwon de spanning en hield de tranen tegen. De kaken waren als een zware druk en hielden een kreet van wanhoop tegen. Hopeloosheid... Hoe ik verscheurd kan worden tussen wat ik liefheb en wil, en wat ik zou moeten. Moet oplossingen vinden om leningen af ​​te betalen. En dan van 's ochtends tot 's avonds hard werken om datzelfde geld te verdienen. Gevoelens van liefde en mededogen stijgen in mij op. “Grote Moeder” wil knuffelen, haar hoofd aaien en haar tranen wegvegen. En ik zit en kijk naar deze toestand. En ze begint te huilen en iets te zeggen. Haar verwarde bundel van gevoelens en emoties begint zich door haar lichaam en woorden te ontrafelen. Ik troost haar niet en zeg niet dat ze sterk is en dat alles zeker zal lukken. “Het is echt ondraaglijk als het erop lijkt dat al je acties en beslissingen niet het verwachte resultaat opleveren. Het is een ondraaglijk gevoel als je jezelf van alles de schuld geeft: van genomen beslissingen, van vertragingen. Wanneer je het onmogelijke van jezelf eist. Ik zie hoe moeilijk het is om deze last, deze verantwoordelijkheid te dragen,” - het is alsof ik haar innerlijke stemmen uitspreek, wat ze zelf nog niet kan. Ze heeft iemand nodig die haar wil zien. Ze is echt – en ongelooflijk sterk, en soms zo kwetsbaar en onbeschermd dat je alleen maar handen nodig hebt om haar op te pakken en ‘haar te wiegen’. Om te zeggen dat ik dichtbij ben, en dat kun jij gewoon zijn. We kunnen in een ‘kindertoestand’ vervallen als hulpeloosheid ons de realiteit in duwt. En dan lijken we te bevriezen, er is geen uitweg, alles is slecht en het zal nooit eindigen. Dit is een “trauma” dat de situatie opnieuw creëert terwijl deze zichzelf probeert te voltooien. Het probleem is dat ze dit niet zelf kan doen, omdat ze geen ervaring heeft. Welke? Dit is een goede vraag! Om daarheen te verhuizen, heb je eerst tijd nodig om de gevoelens die zijn ontstaan ​​te ‘LEVEN’. Daarom geven we plaats aan woede, boosheid, verdriet, hopeloosheid... En we merken wat er met het lichaam gebeurt. Van spanning, gevoelloosheid, gebrek aan gevoeligheid gaan we over naar warmte, beweging van energie, ontspanning... En nu kunnen we vanuit een nieuwe staat naar de oplossing van het probleem kijken. “Het probleem kan nooit vanaf het niveau worden opgelost waar het werd gecreëerd!” Het eerste wat we doen is de “hersenen” laten weten dat dit definitief zal eindigen. We verduidelijken details met werk, deadlines, plannen. Onze ‘opperbevelhebber – het brein’ moet het hele plaatje zien. Hij kan dit alleen doen vanuit een resourcestatus. En dit is de kunst van de therapeut (vaak persoonlijke levenservaringen en omstandigheden) om de cliënt vanuit de ‘trechter van trauma’ naar genezing en hulpbron te helpen. Dus als de hersenen begrijpen dat dit zal eindigen, kun je verdergaan met strategieën ... En hier ontmoeten we de oorzaak van uitstel of vertraging: angst en ontbrekende ervaringen. En je kunt het zo noemen: “hoe is dit? als het je lukt, is het verdomd geweldig. En het is van mij! Ik ben de eigenaar, ik ben rijk!” Dit is iets dat nog niet is gebeurd, of nog niet als ervaring in de neocortex is geregistreerd. Natuurlijk ben ik verdeeld in scheldwoorden. Als kind is het een simpele gemiste ervaring als ik iets van mezelf heb, bijvoorbeeld mijn eigen speelgoed, mijn eigen kamer, mijn eigen ruimte... Iets dat alleen aan het kind toebehoort en zijn recht wordt gerespecteerd. Weet jij wanneer kinderen hebzuchtig zijn? Dit is hetzelfde gevoel van toe-eigening en vervulling dat optreedt. Maar als ouders zeggen dat het slecht is om hebzuchtig te zijn, nemen ze dingen weg ten gunste van anderen, manipuleren ze (als je je slecht gedraagt, neem ik ze af) of zeggen ze gewoon dat we geen geld hebben en dat er niets van jou is . Dan ontstaat er een leegte. “Ik weet niet hoe ik me moet voelen als ik dit heb...” Dan kan ik heel mijn best doen om te 'doen', maar ik kan niet genieten van de ervaring van toe-eigening... Ik vroeg: 'Heb je iets dat alleen van jou is?' Er was een lange pauze. 'Ik heb een plek waar Ik hou ervan om alleen te zijn.” En daar te werken, aan een cafétafel,” antwoordde ze na een tijdje. “Vertel me er meer over,” vervolgde ik. En in dit eenvoudige proces help ik haar hersenen en lichaam een ​​nieuwe ervaring te creëren : “hoe het is om te zijn als het alleen maar van mij is”.?