Dit is een heel lang artikel. Daarom heb ik het in 3 delen opgedeeld. Ik zal het geleidelijk posten. Hier is een klein plan. Ik zal 2 van mijn punten delen die voor mij belangrijk zijn over mijn ervaring: wat mij opviel aan mijn ervaringen en hoe het mij beïnvloedde. En ik zal een beetje beschrijven hoe ik de situatie zie over wat er nu met mensen gebeurt in de context van de externe gebeurtenissen die hier plaatsvinden. Ik zal je punt voor punt alles vertellen wat ik me herinner over hoe je jezelf kunt ondersteunen als het nu moeilijk is. DEEL 1. Ik begin met een kleine lyrische uitweiding. Ik heb geen idee om mijn standpunt over de situatie kenbaar te maken. Het is geen idee om iemand in welke positie dan ook te steunen. Als ik reacties zie die dit weerspiegelen, zal ik ze onmiddellijk verwijderen. Mijn tekst gaat over een persoon, menselijke behoeften, ervaringen, moeilijkheden en methoden van zelfondersteuning. 2 kleine, heldere verhalen over mijn ervaringen. Het eerste overkwam mij in februari, toen een bijzondere operatie werd aangekondigd. Sociale netwerken veranderden in die tijd eenvoudigweg in een slagveld, een veld voor het uiten van hysterie, paniek, angst, angst, schaamte, schuldgevoel en nog veel meer. Sommigen schreven actief, anderen waren geschokt en bleven actief zwijgen. Ik was actief stil. Toen ik door mijn sociale netwerkfeed bladerde, kwam ik opnieuw een bericht tegen over hoe iemand een beroep doet op psychologen om dit en dat te doen... Ik raakte verslaafd aan dit bericht vanwege mijn professionele identiteit. Waar ben ik mee begonnen? Ik begon actief na te denken over wat voor soort "radijs" deze persoon is en hoe hij het zo kan schrijven. Ik ontdekte eerlijk gezegd ook dat ik boos, boos en enigszins beschaamd was. Toen had ik een “freeze frame”. Het werd mij duidelijk en empirisch duidelijk: oh, dit is hoe dit gebeurt, hoe de oorlog begint en oplaait! Hier. Nu ben ik, met mijn gevoelens van woede, wrok en schaamte, een kwaliteitsvolle ‘soldaat’ op het ‘slagveld’. Ik wilde niet nog meer boos, beledigd of beschaamd zijn. Ik zag duidelijk hoe en waar ik mijn route aan het opbouwen was. Daarna kon ik die ‘radijs’ met sympathie en acceptatie behandelen. Ja, die persoon heeft veel gevoelens, hij heeft zijn eigen redenen om zich zo uit te spreken. En op de een of andere manier werd ik vrijgelaten. Tot de volgende heldere aflevering. De tweede vond plaats in september. Toen ik, na de aankondiging van de mobilisatie, na enige tijd in angst raakte. Al vroeg in de ochtend besefte ik dat ik in de problemen zat. Sterk. Ik wil niets doen, ik kan het niet, het is moeilijk om me te concentreren. Het is alsof de grond onder je voeten verdwijnt, je wilt door het huis rennen op zoek naar iets dat je niet kent. Vervolgens was er een doordeweekse, zakelijke, trainings- en werkevenement. En dit is wat ik nauwkeurig bijhield terwijl ik in mijn angst was. Als ik niets doe met mijn ervaring: ik houd mezelf niet tegen, ik sta mezelf niet toe om kwalitatief bezorgd te zijn, om er doorheen te leven, ik doe geen werk met mijn angst - ik begin de draad op te pikken “context” van overal (gebeurtenissen, verhalen, nieuws, de angst van andere mensen), wat mij nog meer verplettert! Ik open het internet en er komt verschrikkelijk en verontrustend nieuws onder mijn ogen naar buiten. Ik stap in een taxi, waar de chauffeur praat over lijken, lijken en nog eens lijken. Ik communiceer met mensen, om nog maar te zwijgen van mijn angst (!) - ik begin van hen te grijpen en er doorheen te vallen. Op dit moment overkwam mij ook een “freeze frame”. Als ik niets doe met mijn oorspronkelijke bronervaring, zal het mij nog sterker, sterker en sterker blijven bedekken. Eigenlijk slaagde ik erin de angst op te lossen en werd ik weer vrijgelaten. Ik zeg niet dat ik, afgezien van deze gevallen, helemaal geen gevoelens heb over wat er gebeurt. Dat ben ik natuurlijk. Ik wilde deze twee verhalen delen als voorbeeld van hoe we ons in een ‘draaikolk’ bevinden. In een draaikolk van polaire meningen, onze eigen diepe ervaringen. Wat gebeurt er nu met ons? Laten we eens kijken naar de behoeftepiramide van Maslow. Het op een na laagste niveau van behoeften is de behoefte aan veiligheid (ik voel me veilig, ik ben niet bang). Maar wij, de meerderheid van de samenleving, voelen ons niet veilig, we voelen angst. Die. er is enige terugdraaiing naar onze “basisinstellingen”, naar de instellingen