Bel het ambulancepersoneel! Misschien word ik gek? Zowel vrouwen als mannen komen dagelijks met deze zorg naar ons toe. Tijdens de zelfisolatie drong er op de een of andere manier onmerkbaar een vraagteken door in mijn ontstoken hoofd. Er zijn verschillende criteria waarmee een psychiater het ‘gevoel’ van een mentale diagnose kan opvangen. In de acute fase van de ziekte kan een duidelijke diagnose worden gesteld, en hier is weinig discussie over. Maar er zijn ook subacute vormen die zelfs volledig gezonde mensen in verwarring brengen. Hier ben ik, moeder van veel kinderen, en ik merk dat ik bijna vijandigheid jegens mijn geliefden voel wanneer er hier en daar ongeoorloofde kinderbijeenkomsten plaatsvinden op het grondgebied van onze permanente verblijfplaats. In dit stadium verlies ik vaak het vermogen om een ​​dialoog te voeren en gedachten te formuleren. Weet je nog dat er van die ‘zure’ snoepjes zijn die ontploffen op de tong? In eerste instantie lijkt het cool, maar dan doet je hele mond pijn door een ontsteking. En dus deze aanvallen met protesten en eisen: “Geef me wat kleren!!,” “Zet een cartoon aan!”, “Ik wil in mijn armen gehouden worden!” En ik dan?? Misschien wil ik ook wel in mijn armen gehouden worden! Aan moeder!! ONTDEK al deze VERANTWOORDELIJKHEID. Maar na de hypertensieve crisis van mijn moeder begrijp ik plotseling dat zij ook vastgehouden wil worden. Waarschijnlijk niet voor mij, maar hij wil wel.. In een poging een diagnose voor mezelf te vermoeden, analyseer ik het volgende criterium van een psychische aandoening: VERVREEMDING. Ik realiseer mijn hartstochtelijke verlangen naar eenzaamheid van tijd tot tijd door mijn mannen actief naar de datsja te vervoeren. Als het raften geen succes is, vertrek ik alleen. Naar het balkon. En laat de hele wereld wachten... en groepsimmuniteit verwerven. De wereld zal wachten, maar op het balkon is al deze coronafobie behoorlijk bevorderlijk voor de manifestaties van mijn VERDACHTHEID en PARANOIA. En dit afstandsonderwijs en de digitalisering van de hersenen creëren een vruchtbare voedingsbodem voor ‘waanvoorstellingen’ over de overname van de wereld door de politieke elite, over complottheorieën en chipisering. O, wat zou ik nu graag willen dat dit werkelijk een delirium bleek te zijn! Omdat een derde van de wereldbevolking, zelfs in vredestijd, angst en zorgen ervaart die verband houden met de toekomst. En nu is het voor de meerderheid een duidelijk fysiek lijden geworden: zweten, duizeligheid, ongemak in het gebied van de zonnevlecht, trillen. Als ik dat wil, zal ik mezelf in het algemeen diagnosticeren met een bipolaire stoornis! En wat?? Mijn leven onderscheidt zich nu door een ONGELOOFLIJKE STIJGING VAN STEMMING en KRACHT, EN TOEGENOMEN ACTIVITEIT. Van tijd tot tijd ontstaat er VERTROUWEN in JEZELF en in de haalbaarheid van je plannen. Ik ben klaar om BERGEN TE VERPLAATSEN en VEEL VERSCHILLENDE PROJECTEN te voltooien terwijl ik op afstand werk. (Manische fase van een bipolaire affectieve stoornis) En dan beland ik plotseling in de doodlopende weg van mijn eigen vermoedens en zit ik op een hoop teleurstellingen. Werken op afstand blijft echter hetzelfde. Toegegeven, ik heb een bonus. Ik pak mezelf bij de professionele halsband genaamd #tyzhpsychologist en sleep mezelf naar buiten waar ik maar kan... (ruikt naar DEPRESSIE, mijn vriend...). van het maken van teksten voor berichten. VERLIES VAN INTERESSE IN EERDERE HOBBIES, SLAAP- EN EETLOOPSTOORNISSEN komen heel duidelijk tot uiting. Mijn spraak voldoet op dit moment aan de criteria voor de spraak van een persoon die depressief is: mijn stem wordt STIL. HET VERLANGEN OM EEN GESPREK TE HEBBEN IS VERLOREN. Ik beantwoord GEEN vragen uit mijn huishouden, ik denk al heel lang na. IK SELECTEER ZORGVULDIG WOORDEN (voor een antwoord of voor een bericht). Over het algemeen past alles! Wat een schande! En hoe kun je begrijpen of het nu echt tijd is om een ​​psychiater te pakken en te ‘aansporen’, of dat er nog hoop is op geestelijke gezondheid? Als ik, zittend op het balkon, na een tijdje de leden van mijn huishouden begin te missen. Als ik, nadat ik mijn stompe neuzen in bed heb gelegd, ze bijna wil opeten van de stijgende liefde, ondanks alle gebeurtenissen van de afgelopen dag.. Als ik, nadat ik klaar ben met vasten, in mezelf kom en levendig begin te reageren op alles wat er gebeurt, zal ik alles afmaken wat ik de dag ervoor niet heb afgemaakt en ik zal afmaken wat ik deed' Ik kan niet meer slapen... Als de hele politieke elite en hun samenzwering mij niet langer lastig vallen, zodra we weer naar school gaan (en laat dit allemaal gebeuren voordat mijn zoon zijn schoolpyjamabroek ontgroeit!). Middelen,?