Van de auteur: Het artikel is op de website geplaatst Grensovertredingen zijn een belangrijk punt in psychologische begeleiding. Dit is een onderwerp dat moet worden uitgewerkt en dat vaak ter sprake komt bij het analyseren van de levenssituatie van de cliënt. Dus wat zijn grenzen en hoe worden ze doorbroken? Grenzen vanuit psychologisch oogpunt zijn de grenzen van ons ‘ik’, onzichtbaar, niet visueel gemarkeerd, maar duidelijk groter dan ons fysieke lichaam; dit is een begrip van wie wel en wie niet in mijn innerlijke wereld kan worden toegelaten, wat ik voor mezelf doe en wat voor anderen. Elke persoon heeft zijn eigen idee van de grenzen van zijn ‘ik’. Grenzen kunnen moeilijk of vaag zijn. Stijve grenzen geven iemands duidelijke idee aan van waar zijn ‘ik’ begint en eindigt, en waar alle anderen zijn. Vage grenzen gaan vaak gepaard met het samengaan met andere mensen, met werk, met sociale activiteiten. Er is een enorme hoeveelheid informatie over het onderwerp: hoe je de schending van grenzen kunt weerstaan, wat je moet zeggen, welke zinnen het meest acceptabel zijn voor zo'n afwijzing. . Maar het lijkt mij dat er momenteel te weinig informatie wordt verstrekt over hoe u kunt begrijpen dat uw grenzen worden geschonden, waar is deze onzichtbare grens van schending, hoe u deze kunt opsporen en verdedigen? Veel cliënten voelen immers ongemak, woede, wrok en vermoeden niet dat hun grenzen worden overschreden. En op de vraag wat je hebt gedaan om jezelf te verdedigen, antwoorden ze, zoals in de beroemde grap: “Wat had er kunnen gebeuren?” In mijn artikel wil ik verschillende voorbeelden geven van grensschendingen uit het leven van cliënten. Dus eerst: grensoverschrijding in het ouderlijk gezin. Het meest voorkomende verschijnsel is grensoverschrijding in het ouderlijk gezin. Van kinds af aan wordt ons geleerd dat we familieleden moeten helpen, rekening moeten houden met de mening van ouderen, dat familie een prioriteit is, enz. En zo blijkt op de een of andere manier ongemerkt dat we veel dingen zo doen dat het prettig is voor moeder, opa en oma. We beschouwen de mening van het meest gezaghebbende lid van de familie als de enige juiste, en het maakt niet uit dat we daardoor van het beoogde pad zullen afdwalen en geleidelijk ons ​​leven zullen vergiftigen. De vraag rijst: “Waar is jouw ‘ik’ in dit alles? Wat denkt u werkelijk over het opvoeden van uw kind, over de gezinslevenswijze, over wat voor u en alleen voor u belangrijk is? Om de een of andere reden blijkt dat mensen, vooral als een jong gezin in het huis van hun ouders woont, niet langer kunnen scheiden waar ze in dit enorme gezin zijn en waar alle anderen zijn. Ten tweede: schending van grenzen in het huwelijk gebeurt in een kerngezin, maar vaak niet zo voor de hand liggend. Overtreding van grenzen in het huwelijk komt altijd voor, maar idealiter lijkt het op het verbinden van twee puzzels. In dit geval heerst er vrede en rust in het huis. Als de puzzels echter koppig niet samenkomen, hebben we het over een schending van de grenzen van beide echtgenoten, en hier is psychologisch onderzoek nodig. Mensen met vage grenzen laten gemakkelijk een andere persoon toe in hun innerlijke wereld, en verdrijven hem net zo gemakkelijk, nadat ze gedesillusioneerd door hem zijn geworden. Als er in een gezin dit soort grensoverschrijdingen plaatsvindt, kun je ambivalente relaties in het gezin zien, vergezeld van uitspraken als: "Ik kan niet zonder jou leven" en dan "Ik haat je hiervoor." van grenzen in psychotherapie Een cliënt met vage grenzen, zoals hierboven gezegd, laat hij gemakkelijk een psycholoog toe in zijn innerlijke wereld. In dit stadium is de cliënt uitbundig met complimenten en overlaadt hij de therapeut met geschenken. Als je dit fenomeen niet op tijd met de cliënt aanpakt, zal hij na een tijdje naar het andere uiterste gaan, en bij de eerste weerstand zal hij teleurgesteld zijn in de therapie, waarbij hij de psycholoog beschuldigt van incompetentie en hem vertrapt in de ogen van de cliënt. anderen. Ten vierde: het fenomeen van vage grenzen in de werkactiviteit. Het probleem gaat vaak gepaard met overwerk en werkverslaving: een persoon kan zijn verantwoordelijkheden niet scheiden van gerelateerde, onderling verbonden verantwoordelijkheden, maar niet van hemzelf. Meestal eindigt het allemaal met het feit dat iemand, terwijl hij onderweg het werk van iemand anders doet, zichzelf met steeds meer verantwoordelijkheden belast, en onmerkbaar groeien ze op hem af. In dit stadium is het niet zo eenvoudig om de verantwoordelijkheden van ‘anderen’ op te geven..