Van de auteur: Link naar de originele bron: In dit artikel beantwoord ik een vraag van een deelnemer aan mijn cursus. Een video over dit onderwerp kun je hier bekijken Hallo Kristina! Kristina, in de cursus 'Hoe je fatsoenlijk geld kunt verdienen terwijl je doet waar je van houdt', zei je ooit dat het helpen van ouders zo subtiel is. Het is heel interessant om meer te leren detail dat dit vanuit psychologisch oogpunt betekent? Is het goed of fout om je ouders te helpen? Als het goed is, hoe moet je ze dan helpen om je grenzen niet te overschrijden. Ze is erg ziek. Omdat we in het buitenland zijn en mijn moeder de taal niet kent, moet ik veel met haar mee naar dokters overal ter wereld. Ik besteed hier veel van mijn persoonlijke tijd aan. Zo veel. Er is echter niemand hier die iemand anders kan helpen. We zijn alleen. Mijn vader spreekt ook de lokale taal niet. Ze verdienen niet veel, maar ze verdienen wel de kost. Qua geld heb ik mijn eigen geld. Ze hebben hun eigen geld. Maar ik woon in het huis dat ze in hun leven hebben gekocht. Mijn salaris staat mij niet toe om gescheiden te leven. Over het algemeen is in dit land het gemiddelde, normale salaris van een manager een bedrag waarvan het onmogelijk is om gescheiden van te leven. Hoewel aangenomen wordt dat ik heel goed betaald krijg in vergelijking met andere managers, zou ik u dankbaar zijn voor uw antwoord. Hallo, bedankt voor je vraag. Voor mij is het belangrijkste verschil tussen voorwaardelijk ‘juiste’ hulp voor ouders en hulp die een negatieve invloed kan hebben op je leven en succes, de interne toestand van waaruit je deze hulp biedt. het is noodzakelijk om de twee soorten hulp te scheiden. Hulp van een sterke volwassene aan zijn ouders, die na verloop van tijd natuurlijk zwakker worden en bepaalde taken echt niet meer aankunnen. En hulp is een voortzetting van gezinsvernietigende ‘spelletjes’ tussen ouders en kinderen. Dergelijke hulp ‘bindt’ ons aan diezelfde spelletjes, waardoor we ons leven niet kunnen leiden en ons gedwongen worden in een vicieuze cirkel van familiescenario’s te lopen. In hun pure vorm zijn deze twee typen natuurlijk zeldzaam. Integendeel, bij elke daad van het helpen van ouders zijn beide componenten eerder aanwezig: wat is de belangrijkste drijfveer om ouders te helpen? Hoe sterker de gevoelens zijn, hoe dichter uw hulp bij het tweede ‘verkeerde’ type ligt. U ergert zich bijvoorbeeld erg aan de noodzaak om uw tijd of geld te besteden aan het helpen van uw ouders. Je hebt het gevoel dat je gedwongen wordt. Maar aan de andere kant is er geen uitweg - als je niet doet wat van je wordt verlangd (vereist door echte ouders of door een intern plichtsbesef) - dan ontstaat er een ondraaglijk schuldgevoel en de staat van "Ik kan geen plek voor mezelf vinden" gaat gepaard met angst. Nogmaals, behoorlijk sterke en intense angst. Of een andere optie: als je je ouders helpt, heb je hele sterke positieve ervaringen. Je wilt intern nog eens naspelen hoe je ouders je honderd keer hebben bedankt. Wat keek je goed in hun ogen. Of in de ogen van andere mensen die van jouw hulp hebben gehoord. En nogmaals, deze ervaringen zijn intens en opwindend. Er kan ook voldoening zijn dat u geholpen heeft. Of irritatie omdat er iets moet gebeuren, maar het tegen je plannen ingaat. Maar deze ervaringen zijn elke dag rustiger. Het tweede criterium zijn uw verwachtingen. En hun totaliteit. De verwachtingen van de ‘juiste’ hulp zijn zeer realistisch. Als de hulp bijvoorbeeld is om moeder naar de dokter te brengen. De verwachting is dat ik mijn moeder zal helpen een doktersconsult te krijgen. Dat is het. “Verkeerde” hulp bevat altijd hyperrealistische “kinderachtige” verwachtingen. Ze worden misschien niet altijd gerealiseerd. Maar als we beter kijken, zien we achter zulke hulp vaak de hoop van een kind om ‘mama gelukkig te maken’. Mama’s ongeluk is een van de moeilijkste ervaringen.