Het antwoord is ‘beide’. Psychotherapie voor angststoornissen werkt het beste binnen het raamwerk van een cognitief-gedragsmatige benadering. Uit de naam wordt duidelijk dat deze aanpak zowel het werken met een cognitieve component (gedachten, overtuigingen) als een gedragsmatige component omvat. Hoe werkt dit eigenlijk? De cognitieve component bestaat uit al onze gedachten, houdingen en overtuigingen over wat er in ons leven gebeurt. Wanneer we met een neurotische toestand werken, zullen we geïnteresseerd zijn in die gedachten die negatief zijn, overeenkomstige emoties veroorzaken en soms tot leed leiden. Er zijn zogenaamde kernovertuigingen, tussenliggende overtuigingen/gedachten en automatische gedachten. Op basis van diepgewortelde (mondiale overtuigingen over zichzelf of de wereld) worden tussenliggende overtuigingen gevormd (in overeenstemming met de diepgewortelde overtuiging: ik zou wel/niet moeten; ik kan/kan niet), en daaruit worden op hun beurt Er ontstaan ​​automatische gedachten (onmiddellijke evaluatieve gedachten als reactie op triggers die bekend zijn en daarom als waarheid worden geaccepteerd). Bijvoorbeeld: "Ik ben een absoluut dom persoon" - een diepgewortelde overtuiging. “Ik zou meer moeten lezen, ik moet een literatuurlijst maken en deze maand minstens 5 boeken lezen” / “Ik zou niet eens moeten proberen om naar een universiteit te gaan, dat lukt toch niet, waarom tijd verspillen” - tussenliggende gedachten (overtuigingen). ‘Ik zal deze test 100% niet halen’ is een automatische gedachte (die al dan niet bewust is) die de gedachten en emoties bepaalt die in veel gebieden van ons leven doordringen en onvermijdelijk ons ​​gedrag in verschillende situaties beïnvloeden. Laten we terugkeren naar de automatische gedachte “Ik zal 100% zakken voor deze test”: emoties: verdriet, woede op jezelf, schuldgevoel, schaamte, zelfkastijding; gedrag: ik zal niet eens proberen de vragen aandachtig te lezen om te proberen er goed doorheen te komen/ik zal niet slagen. Dit is een nogal onhandig voorbeeld om de essentie te begrijpen. Hoe zou dit eruitzien in het voorbeeld van een angststoornis? Klant A brengt haar vijfdeklassers altijd naar school tot aan de halte, voordat ze het huis verlaat, controleert ze altijd meerdere keren of ze de deur met de sleutel op slot heeft gedaan en kent ze uit haar hoofd de dienstregeling van alle bussen en minibussen die richting de school rijden en haar werkplek. Automatische gedachten: “Er kan iets gebeuren met de kinderen op weg naar de halte; dieven kunnen het appartement binnendringen; Het kan zijn dat ik te laat op mijn werk kom en ontslagen wordt.” Tussenliggende gedachten: “Ik moet de kinderen beschermen en toezicht houden omdat ik een verantwoordelijke moeder ben; Ik moet altijd controleren of de deur gesloten is, zodat we niet beroofd worden; Ik moet de verschillende routes naar mijn werk kennen, zodat ik, als mijn bus afwijkt van de dienstregeling, een andere kan nemen en niet te laat op mijn werk kom.” Diepe overtuiging: “Onze wereld is hard en gevaarlijk.” Heeft het in dit specifieke geval zin om direct te werken vanuit de diepe overtuiging dat de wereld beslist altijd wreed is als iemand hiervan 100% overtuigd is en geen ervaring heeft die het tegendeel beweert? ? Hoogstwaarschijnlijk niet, het zal erg lang duren en hoogstwaarschijnlijk nutteloos. Het sleutelwoord is ‘ervaring’. Om te begrijpen of een overtuiging verkeerd is, moet je deze in de praktijk begrijpen, zodat het werken met tussenliggende overtuigingen effectiever zal zijn. Wat is cognitieve herstructurering? Dit is een proces van het analyseren van automatische gedachten en tussenliggende overtuigingen, gericht op het blootleggen van bestaande en het zoeken naar nieuwe en vooral adaptieve gedachten. Maar hoe geloof je in nieuwe gedachten en overtuigingen? Dit is waar gedragsexperimenten in het spel komen, wanneer een persoon zijn oordeel daadwerkelijk kan bevestigen of weerleggen. Hoe lang de therapeut de cliënt ook probeert te helpen nieuwe bruikbare overtuigingen te vormen, met succes oude overtuigingen uitdaagt en een hele reeks tegenargumenten of argumenten ten gunste van nieuwe gedachten naar voren brengt, het zal nutteloos zijn totdat de cliënt dit in het echte leven onafhankelijk bevestigt. Wat kun je uit een gedragsexperiment halen? Je kunt zowel de nutteloosheid (ongegrondheid) van je oordeel (gedachten, overtuigingen) bevestigen als de duidelijke betekenis ervan ontdekken.discrepantie met de werkelijkheid. “Er kan iets gebeuren met de kinderen op weg naar de bushalte, dus ik moet ze vergezellen, want Ik ben een verantwoordelijke moeder, en dat allemaal omdat onze wereld wreed en onveilig is.” Hoe kun je bepalen of de wereld echt onveilig is? Heeft dit zin, is het de moeite waard om in discussie te gaan met de diepgewortelde overtuiging van cliënt A, omdat de wereld tot op zekere hoogte echt onveilig is? Of we kunnen feitelijk de geldigheid testen van de tussenliggende overtuiging ‘Ik moet de kinderen begeleiden naar de bushalte omdat ik een verantwoordelijke moeder ben’: zal er noodzakelijkerwijs iets ergs met de kinderen gebeuren als ze niet worden begeleid? Weten ze hoe ze zich moeten gedragen als een vreemde hen benadert? Beschermt uw aanwezigheid 100% tegen negatieve incidenten? Gebeurt dit in uw omgeving vaak bij andere kinderen die alleen aan de halte komen? En zelfs als cliënt A de ‘juiste’ antwoorden geeft op alle vragen, wat aangeeft dat haar overtuigingen ongegrond zijn, zal dit voor haar pas waar worden als ze het daadwerkelijk probeert. Gedragsexperiment voor cliënt A: Breng de kinderen alleen naar de bushalte om de andere dag in de eerste week van het experiment. Zal er iets ergs met de kinderen gebeuren? Doe dit de tweede week slechts om de 2 dagen, daarna één keer per week en daarna één keer per twee weken. Dit alles zal uiteraard gepaard gaan met een toename van angst en spanning, maar de feitelijke afwezigheid van negatieve situaties bij kinderen die alleen naar de bushalte gaan, samen met cognitieve herstructurering tijdens sessies met een therapeut, zal resultaten opleveren. , omdat Naast de logische analyse van situaties krijgt de cliënt ook feitelijke ervaring, wat in totaal helpt om tot de conclusie te komen dat de tussenovertuiging feitelijk ongegrond is. Ja, de wereld is inderdaad geen erg veilige plek, maar jezelf en je dierbaren tegen alles beschermen is onrealistisch. Bovendien zijn er feiten die de veiligheid bewijzen van in ieder geval het gebied waar cliënt A woont – daar zijn geen gevallen voor geweest; de afgelopen 10 jaar is er iets ergs gebeurd met de kinderen op weg naar de bushalte. Hetzelfde voorbeeld kan op een andere, complexere manier bestaan: de overtuiging 'Ik ben een verantwoordelijke moeder' kan deel uitmaken van een tussenliggende overtuiging of een tussenliggende overtuiging zijn. een diepe. In het laatste geval is het de moeite waard om rechtstreeks met hem samen te werken en de tussenliggende overtuigingen 'Ik zou...' te herstructureren. In dit geval zal het werken met de cognitieve component zwaarder wegen dan de gedragscomponent. Als gedragsexperiment kun je cliënt A voorstellen om de frequentie van acties uit de 'Ik moet'-lijst te verminderen en om feedback te vragen aan haar familieleden - echtgenoot en kinderen, of dit haar tot een onverantwoordelijke moeder heeft gemaakt, of, integendeel,. met de cognitieve component kan het min of meer normaal zijn, cliënt A is het eens met de ongegrondheid van haar overtuigingen, vertrouwt ze niet, merkt de nutteloosheid of negatieve impact ervan op, is het volledig eens met de argumenten van de therapeut, maar ze is zo gewend aan het leven in een op een bepaalde manier dat ze zichzelf al heeft ‘getraind’ in dit gedragsmodel. Zoals u weet, slaan we wiggen met wiggen weg - de gedragscomponent zou in dit geval meer belang moeten krijgen, en gedragsexperimenten zullen situaties zijn waarin de cliënt simpelweg de frequentie en ernst van gebruikelijke gedragsvormen vermindert: de kinderen voorbereiden op school, de deur achter zich dichtdoen en vanuit het raam kijken hoe ze naar de halte lopen zonder met hen mee te gaan; dan, na een tijdje, sluit hij gewoon de deur achter hen en gaat naar de badkamer om zichzelf te wassen/een gezichtsmasker te maken/de spiegel af te vegen - wat hij maar wil terwijl de spanning toeneemt. In de psychotherapie van angststoornissen zijn dus beide componenten van belang plaatsvinden – cognitief en gedragsmatig. Alleen in totaal zullen ze een succesvol resultaat opleveren, maar in verschillende gevallen kan de nadruk op het ene of het andere onderdeel liggen. Dit kan ook worden bepaald door het stadium waarin de therapie zich momenteel bevindt: helemaal aan het begin wordt er meer tijd besteed aan cognitieve herstructurering, waarna de cliënt na een bepaald aantal sessies zelfstandig verder kan gaan.