Van de auteur: Het artikel presenteert een methode voor psychotherapeutisch werk op korte termijn bij het oplossen van chronische huwelijksconflicten. De methode combineert verschillende psychoanalytische en cognitief-gedragsmatige benaderingen. Een stapsgewijze vijfstappengids begeleidt de therapeut bij zijn werk, helpt om snel de intrapsychische conflicten van beide echtgenoten te verwerken en leert partners te communiceren op basis van empathie. Kortetermijnobjectrelatietherapie (Donovan, 2003). is een nieuwe psychodynamisch georiënteerde methode van werken met een stel, bedacht door James Donovan, die je enerzijds in staat stelt verbanden tussen heden en verleden uit te werken, anderzijds effectief is in korte tijd tijd. Het belangrijkste therapeutische doel van dit model is het huidige huwelijksconflict op te lossen door de drijvende krachten ervan te analyseren, waarvan de wortels liggen in de kindertijd van elke echtgenoot. Deze gestructureerde methode van huwelijkstherapie combineert het schijnbaar onverenigbare: een diepgaande kijk op de psychoanalytische theorie met probleemgerichte technieken uit verschillende gebieden van de moderne huwelijkspsychotherapie. De theoretische basis van de benadering is het standpunt van R. Fairbairns theorie dat onderdrukte ervaringen voornamelijk bestaan ​​uit objectrelaties, en niet uit drijfveren en affecten, en Henry Dix’ concept van de onbewuste keuze van een partner. De ‘kern’ van de methode is het concept van Jill en David Scharff van wederzijdse huwelijksprojectieve identificatie en de rol ervan in het onbewuste leven van een stel. Deze benadering maakt gebruik van het conflictdriehoekmodel, ontleend aan de kortdurende psychodynamische therapie van David Malan. Bovendien verwijst de auteur bij het beschrijven van de methodologie van de aanpak naar de structurele gezinstherapie van Salvador Minuchin en Mile Nichols, en beveelt hij ook het gebruik van cognitief-gedragsmatige, narratieve en strategische therapietechnieken aan in de laatste fase van de therapie. De term huwelijksobjectrelatietherapie omvat in de eerste plaats individuele veranderingen, maar alleen die facetten van de persoonlijkheid van de echtgenoten die zich in het conflict manifesteren, worden uitgewerkt. Ten tweede impliceert de aanpak het veranderen van de interactie tussen echtgenoten. Tijdens de sessies wordt veel tijd besteed aan het leren van partners hoe ze met elkaar kunnen communiceren op basis van empathie. De vorming van duurzame veranderingen in de relatie tussen echtgenoten duurt 14 tot 16 sessies. De aanpak is toepasbaar in psychotherapeutisch werk met paren die in een chronisch conflict verkeren, dat zich steeds opnieuw ontvouwt volgens hetzelfde scenario en is ontworpen voor mensen met een chronisch conflict. ontwikkeld vermogen om na te denken en motivatie om relaties te onderhouden. Traumatische gebeurtenissen of misbruik in het verleden van de echtgenoten zijn geen contra-indicatie voor het ondergaan van therapie als de ego’s van beide partners voldoende geïntegreerd zijn. Bovendien merkt Donavan op dat het onwaarschijnlijk is dat deze aanpak effectief zal zijn als een van de echtgenoten een narcistische of borderline-persoonlijkheidsstoornis heeft. De structuur van het therapieproces bestaat uit vijf fasen. Een stapsgewijze handleiding begeleidt de therapeut in zijn werk. Hij volgt flexibel maar actief het verloop van de therapie. De eerste fase van het werk is gewijd aan het bestuderen van het conflictscenario, het vormen van een werkalliantie en duurt minimaal 2 sessies. In dezelfde fase diagnosticeert de therapeut de mentale toestand van de partners, beoordeelt of de methode geschikt is om met dit koppel te werken en schetst een beeld van het conflict. Het gesprek vindt op een vrije manier plaats, de therapeut observeert de interactie van het paar en helpt bij het formuleren van de verzoeken van de echtgenoten aan elkaar. Hij zoekt naar antwoorden op de vragen: welke gebeurtenissen zijn een voorafschaduwing van het begin van een ruzie? Wie initieert vaker? Welke gevoelens en op welk moment heeft elke echtgenoot? Wie zegt en doet wat om het vuur van conflicten aan te wakkeren? Tegelijkertijd besteedt de therapeut aandacht aan de verhalen van de echtgenoten over episoden uit de kindertijd, de geschiedenis van relaties met ouders, broers en zussen. Hij zoekt naar verbindingen tussen het verleden en het heden van de echtgenoten, maar heeft de zijne nog niet uitgesprokenhypothesen. Beschouw het model aan de hand van het voorbeeld van het 52-jarige echtpaar Andrea en Bill (Donovan, 2003). Zij is docent maatschappijleer, hij IT-consultant. Tijdens de eerste sessie zei Andrea in tranen dat Bill zich in zichzelf had teruggetrokken, bijna niet met haar had gesproken en niet had uitgelegd wat er was gebeurd. Volgens Bill, die bij de eerste ontmoeting afstandelijk was, bevredigt Andrea hem niet als partner. Beide echtgenoten beginnen om de beurt de ruzie. Bill klaagt dat Andrea niet enthousiast genoeg is over het renovatieproject van het gezin. Andrea uit haar ontevredenheid over het feit dat Bill te veel aandacht aan zijn werk besteedt. De reden voor onenigheid verandert nooit. Iedereen beschouwt zijn partner als afwijzend. Beiden zijn van mening dat ze het niet verdienen om de schuld te krijgen en rationaliseren hun gedrag. Zowel Bill als Andrea lijden omdat zij de tegenstrijdigheden als onoplosbaar beschouwen. Wanneer wanhopige pogingen om elkaar te bereiken zichzelf uitputten, gaan de echtgenoten van elkaar weg - ze gaan in verschillende kamers wonen. Bill suggereert dat een relatie met Andrea misschien nooit aan zijn behoeften zal kunnen voldoen en stelt een scheiding voor. Afgewezen, blijft Andrea alleen achter met haar paniek. Dit patroon herhaalt zich elke 3-4 maanden. Aan de ene kant bevinden Bill en Andrea zich in een complex, chronisch conflict. Aan de andere kant spelen ze voortdurend hetzelfde scenario uit, waardoor de therapeut snel de focus van het therapeutische werk kan benadrukken. De tweede fase is een belangrijke voorbereidende fase van dit therapeutische model en duurt twee sessies. Hier ligt de nadruk op een retrospectief onderzoek naar de relaties van echtgenoten met hun ouders en broers en zussen. Het echtpaar en de therapeut worden geconfronteerd met de volgende vragen: Welke invloed hadden de vroege ervaringen met objectrelaties op de interactie tussen echtgenoten? In hoeverre heeft deze ervaring de onbewuste keuze van de partner bepaald, die de mogelijkheden beperkt om plezier uit de relatie te halen en tot herhaalde, pijnlijke conflicten leidt? Op basis van de ontvangen informatie creëert de therapeut een focusdriehoek, die uit drie bestaat? hoekpunten”: 1) het conflictscenario, 2) individuele kenmerken van de echtgenoten, 3) geschiedenis van de ouderlijke families van de echtgenoten (Fig. 1). Rijst. 1. Met behulp van het focale driehoeksmodel vat en structureert de therapeut de informatie die de echtgenoten tijdens de eerste twee bijeenkomsten spontaan naar voren brengen. Het beeld van de centrale driehoek wordt duidelijker naarmate de therapeut en het echtpaar parallellen trekken tussen de hoekpunten van de driehoek. De echtgenoten werden waarschijnlijk geconfronteerd met een soortgelijk conflict in hun ouderlijk gezin. Misschien hebben een of beide echtgenoten zich met hun ouders geïdentificeerd en bepaalde karaktereigenschappen of gedragspatronen van hen geleend die het conflict vergroten. Bill's ouders spraken bijvoorbeeld zelden met hem als kind; hij kreeg geen vertrouwende, warme relatie. Van zijn vader erfde hij een onwrikbare koppigheid. Hoewel conflicten ontstaan ​​in interactie, zijn de aard en de bron ervan individueel. Echtgenoten vallen elkaar niet aan, maar in de eerste plaats de interne objecten die ze op hun partner hebben geprojecteerd. Daarom concentreert de therapeut zich in fase 3 op het analyseren van de psychologische dynamiek van elke partner afzonderlijk en op het doorwerken van hun interne objectrelaties. Om deze doelen te bereiken stelt Donovan voor om het conflictdriehoeksmodel van D. Malan te gebruiken, volgens hetwelk elke persoon verborgen verlangens en ondraaglijke gevoelens heeft die mogelijk kunnen bijdragen aan psychologische groei en intimiteit met anderen. Hij ervaart echter schuldgevoelens over zijn verlangens en de angst dat zijn verlangen nooit zal uitkomen. Wanneer de angst toeneemt, begint iemand zich er automatisch tegen te verdedigen. Hoe feller hij zichzelf verdedigt, hoe minder hoop er overblijft op de verwezenlijking van wat hij wil, en hoe meer en meer ondraaglijke gevoelens worden onderdrukt. Fig. 2 De pijlen buiten de driehoek geven de richting van psychodynamische energie aan. Het verlangen om geheime verlangens te vervullen veroorzaakt schuldgevoelens enangst (T), waardoor motieven door defensief gedrag worden onderdrukt (Z). Hoe feller iemand zichzelf verdedigt, hoe minder hoop er overblijft op de realisatie van wat hij wil en hoe dieper ondraaglijke gevoelens worden onderdrukt. Verborgen verlangens en onverdraaglijke gevoelens zijn meestal verborgen in het onbewuste, angst en verdediging zijn gedeeltelijk bewuste mechanismen, en het verband tussen angst en verdediging is meestal het duidelijkst zichtbaar. Rijst. 3 Figuur 3 toont de conflictdriehoeken van Bill en Andrea. Hij verlangt naar echt begrip en goedkeuring (VN), maar lijdt tegelijkertijd aan een chronische angst om door anderen te worden gedevalueerd en afgewezen (T). De angst voor afwijzing zorgt ervoor dat Bill zich in zichzelf terugtrekt en degenen aanvalt waarvan hij denkt dat ze hem niet steunen (D). Andrea van haar kant wil zorg en goedkeuring krijgen voor loyaliteit en sociaal succes (SN). Maar tegelijkertijd is ze bang voor kritiek, wat een schuldgevoel veroorzaakt en de behoefte om zichzelf te rechtvaardigen (3) Voor zowel Bill als Andrea heeft de conflictdriehoek verband met interne objecten: Bill erfde de angst voor afwijzing van zijn verre ouders, Andrea's angst wordt veroorzaakt door het gezeur van een kritische vader. Bill voelt zich afgewezen en verkeerd begrepen door zijn vrouw, trekt zich in zichzelf terug en valt haar aan. Ze raakt in paniek en verzint wanhopig excuses. Bill vergeeft haar niet, Andrea kan de gevoelens van schuld en bitterheid niet kwijt. In de derde fase van de therapie, die 5-6 sessies duurt, onderzoekt de therapeut de conflictdriehoeken van elke echtgenoot. Naarmate de verbindingen tussen de hoekpunten van de conflictdriehoeken duidelijker worden, beginnen beide echtgenoten, als getuigen van dit proces, de motieven en zorgen van de partner beter te begrijpen en meer empathisch te worden voor elkaars gevoelens. Op dit punt beschikt de therapeut over voldoende informatie om met de actieve interventie- en interpretatiefase te beginnen. Fase 4 van de therapie is gewijd aan het reconstrueren van de conflictdriehoek. Nadat partners veel over zichzelf en hun alliantie met voorwerpen uit hun kindertijd hebben geleerd, kunnen ze samenwerken om het conflict op te lossen en hun vertekende percepties van hun partner achter zich te laten. Er begint een fase van actieve therapeutische interventies (confrontaties, interpretaties), gericht op het verzwakken van de rigide verdedigingsmechanismen, zodat deze niet langer een wapen in het conflict zijn. Zodra een van de partners zijn verdediging verzwakt, komt de ander hem halverwege ook tegemoet. Ze bespreken openlijk de mogelijkheden om de bevrediging van een onaanvaardbaar verlangen (VN) in een huwelijksrelatie te verkrijgen. Laten we terugkeren naar het conflict tussen Bill en Andrea. Hij trekt zich terug, bekritiseert zijn vrouw omdat ze haar verplichtingen niet is nagekomen en weigert Andrea's vermogen om mee te werken te erkennen. Hij is duidelijk boos, maar uiterlijk toont hij alleen maar teleurstelling. Geleidelijk aan helpt de therapeut hem zijn woede te accepteren, te begrijpen en te uiten. Hoewel woede het eerst verschijnt, maskeert deze vaak een ander affect. Beals woede maskeert de angst die wordt veroorzaakt door zijn eigen gevoel van kwetsbaarheid. Bill's ouders begrepen het niet, steunden hem niet en wezen hem af. Toen zijn vader Bill strafte, kwam niemand hem te hulp. Bill groeide teruggetrokken en cynisch op. Achter het scherm van zijn verdediging schuilt een sterke angst, veroorzaakt door de angst voor straf als geheime verlangens worden ontdekt. Het is geen wonder dat Bills reacties op zijn vrouw zo rigide en meedogenloos zijn. Andrea's angst concentreert zich op haar afstandelijke, veroordelende vader. Ze kan zich niet verzetten tegen starre interne objecten en projecteert deze naar buiten. Ze ontwikkelde een representatie van zichzelf als een schuldig en beledigd kind dat om vergeving smeekte. Ze speelt dit scenario van kinds af aan samen met haar man. De therapeut confronteert haar gevoelens jegens haar geïdealiseerde vader op zachte wijze en moedigt haar aan haar relatie met hem te heroverwegen. Bills aanwezigheid en deelname aan deze dialoog zijn van groot nut. De therapeut moedigt de echtgenoten aan om hun gevoelens en verlangens, hun geldigheid en waarde, te uiten. Bill krijgt meer empathie voor Andrea's interne conflict en accepteert dat zijn vrouw niet echt pijn wil doen, 2003.