Dit artikel is geschreven in overeenstemming met de werkprincipes in IPT. Interpersoonlijke therapie is een op bewijs gebaseerde aanpak die tot doel heeft de relaties tussen mensen te verbeteren. IPT is een aanbevolen methode voor de behandeling van depressie. IPT onderscheidt de volgende 4 werkgebieden: rouw (verlies van een dierbare of huisdier), omkering van rollen (wanneer de sociale rol van een persoon is veranderd), rolconflicten (wanneer de sociale rol van een persoon is veranderd). mensen hebben verschillende ideeën over hoe de ander zich moet gedragen), interpersoonlijk tekort (wanneer een persoon geen hechte relaties heeft en niet weet hoe hij deze moet creëren). In deze reeks berichten zullen we kijken naar wat rouw is en hoe ermee wordt gewerkt in IPT. Dit is een vertaling van het originele artikel van de auteur van de aanpak om met rouw om te gaan. Wat is verdriet? Sinds de oudheid wordt erkend dat de dood van een dierbare niet alleen pijnlijk is, maar zich ook kan ontwikkelen tot een vorm van depressie. Een eeuw geleden beschreef Freud dit onderscheid tussen rouw en melancholie (Freud, 1917). Dood betekent het verlies van een geliefde, relaties, potentiële sociale steun en het verbreken van interpersoonlijke verbindingen. Het verlies van een dierbare kan de structuur van iemands leven aantasten, waardoor interpersoonlijke leegte ontstaat. We worden geacht zulke gebeurtenissen op te merken, en het signaal van interpersoonlijk verlies manifesteert zich in de vorm van een sterke emotionele reactie. Veel voorkomende symptomen die doorgaans gepaard gaan met de dood van een dierbare lijken op depressie. Bij een normale rouwreactie voelt iemand zich verdrietig en kan hij zijn interesse in normale genoegens verliezen, moeite hebben met slapen, zijn eetlust en energie verliezen en zich afgeleid voelen, zelfs bij het uitvoeren van routinetaken. Deze symptomen verdwijnen gewoonlijk binnen enkele maanden naarmate de persoon het verlies verwerkt en terugdenkt aan gedenkwaardige ervaringen met de overledene. Deze periode van verdriet of rouw is een normaal, nuttig aanpassingsproces en moet worden aangemoedigd in plaats van gepathologiseerd. Bovendien hoeft de therapeut dit niet te ontmoedigen als de patiënt duidelijk niet zichzelf is of gewoon wil praten. Het hebben van vrienden, familie en religieuze steun na het overlijden kan geruststellend zijn, maar sommige patiënten missen deze steun of voelen zich geïsoleerd en hebben in deze periode hulp nodig. Omdat IPT patiënten met gecompliceerde rouw op het niveau van een ernstige depressie ten goede komt, is het waarschijnlijk ook gunstig voor patiënten met mildere symptomen, waaronder pijnlijk, gewoon verdriet. Verdriet is een pijnlijke emotionele ervaring, en sommige mensen vinden hun emotionele reactie te overweldigend om ermee om te gaan ermee omgaan. De dood van een dierbare (p. 44) staat bovenaan de schaal van stress als gevolg van levensgebeurtenissen (bijv. Holmes & Rahe, 1967). Omdat ze het gevoel van verdriet als gevaarlijk beschouwen, te pijnlijk om over na te denken, proberen ze zich ‘bezig te houden’ met andere dingen, waarbij ze zichzelf overstemmen in de hoop dat de gevoelens zullen verdwijnen. Ze kunnen hun gevoelens vermijden door begrafenissen te organiseren en voor andere rouwenden te zorgen in plaats van zelf te rouwen. Verdriet over verlies kan gevaarlijk aanvoelen. Als de relatie in conflict was, bijvoorbeeld als gevolg van de dood van een voormalig gewelddadige ouder, kan de patiënt zich schuldig voelen omdat hij boos is op de overledene (‘Wat ben ik toch een verschrikkelijk mens, omdat ik boos ben op de overledene, op iemand die zichzelf niet langer verdedigen!”). Deze patiënten hebben last van niet rouwen. Het vermijden van emoties leidt ertoe dat iemand probeert te leven door ze tegen te houden, afstand te nemen van het emotionele leven en veel emotionele energie te besteden. Dit uitstellen en vermijden van verdriet is kenmerkend voor rouw, een al lang erkende vorm van ernstige depressie. Minder vaak kom je een patiënt tegen die in essentie een professionele rouwer is geworden, wiens hele leven gewijd is aan het herdenken van de doden. De kinderkamer is misschien achtergelaten zoals hij jaren geleden zelfmoord pleegde, terwijl de pizza nog steeds rotte in de kartonnen doos. Dergelijke patiënten namen de rol op zich