We zijn gewend te zeggen dat de cliënt verantwoordelijk is voor zijn psychotherapie. Maar zelfs als er andere objectieve omstandigheden zijn, zijn wij tot op zekere hoogte ook verantwoordelijk voor de uitkomst van de behandeling. U moet de moed en de vastberadenheid hebben om uw fouten, verkeerde ideeën, slecht getimede en slecht uitgevoerde interventies te uiten. Ieder van ons stelt periodiek de verkeerde diagnose, haast zich of vertraagt ​​​​integendeel de vooruitgang en maakt een onvergeeflijke fout. Uit onderzoek blijkt dat een derde van de cliënten na het eerste consult vertrekt, en de helft na het tweede gesprek. En weinig psychotherapeuten kennen de ware redenen hiervoor. Andere cliënten, die geen positieve veranderingen zien, gaan gemiddeld nog tien sessies door voordat ze besluiten dat psychotherapie voor hen geen nut heeft. 10-20% van de cliënten zal zich slechter voelen, vooral degenen die last hebben van verdriet, traumatische stress en dissociatieve stoornissen. Om onszelf te ondersteunen, bedenken we excuses: alle verantwoordelijkheid delegeren aan de cliënt: ‘Hij is niet gemotiveerd’ rationalisatie: ‘Soms worden dingen eerst erger voordat er verbetering komt’ steun van collega’s: ‘Dit is weerstand’ overal succes in zien: ‘Dat deed hij wel’ niet terug omdat hij zijn probleem voor één keer heeft opgelost” reken er niet op veel: “Als hij blijft lopen, dan krijgt hij een bepaald voordeel” beschuldigt de cliënt van ontkenning: “Hij is veel beter, hij begrijpt het alleen niet” verwijzen naar onoverkomelijke externe omstandigheden: "Ik ben machteloos als de cliënt zo'n moeilijke levenssituatie heeft" om de cliënt als onvoorbereid op verandering te beschouwen: "Er moet tijd verstrijken voordat hij begrijpt dat het tijd is om ergens over te beslissen." Het komt voor dat wij een cliënt niet kunnen helpen. En dit toegeven is heel moeilijk. Jeffrey A. Kottler geeft ons enkele voorbeelden van echt slechte psychotherapie om ons te ondersteunen. “De psychotherapeut van de Amerikaanse actrice Judy Garland hield gewoonlijk twee sessies per dag met haar en schreef haar de beste medicijnen voor die haar moesten verlichten van slapeloosheid en eenzaamheid, en die haar niveaus van depressie en angst zouden verminderen. (Ze stierf aan een overdosis drugs.) De therapeut van Brian Wilson, de oprichter, songwriter en producer van de populaire groep The Beach Boys, die hem een ​​jaar lang overal volgde, stond erop dat alle nummers die Brian in die periode schreef een bedankje bevatten. je merkt op dat de therapeut co-auteur was van deze liedjes, en Brian om een ​​miljoen dollar vroeg voor behandeling. Mijn ‘favoriete held’ is de therapeut van Marilyn Monroe, die misschien wel de man is die haar heeft vermoord door haar een dodelijke dosis barbituraat voor te schrijven. (Hij was de laatste persoon die haar levend zag.) Bovendien dwong hij Marilyn Monroe, die aan een depressie leed, om op zijn wenken te staan ​​en haar te voorzien van onbeperkte hoeveelheden Nembutal, Seconal en chloraalhydraat. Hij eiste ook dat ze een huis voor hem zou kopen, niet ver van waar ze woonde, en legde uit dat hij op elk moment bereid moest zijn om haar snel te hulp te komen. De fouten in deze voorbeelden liggen voor de hand, maar er bestaat geen overeenstemming over wat precies zulke negatieve resultaten veroorzaakt. En het scala aan meningen is erg breed. Er wordt gelet op hoe de cliënt zich buiten kantoor gedraagt, of hij begrip ziet bij de specialist en hoe zijn toestand verandert. Maar voor anderen is het belangrijk of de psychotherapeut de situatie onder controle heeft, hoe hij compassie en empathie toont, hoe flexibel en vrij hij is in relaties, de nauwkeurigheid van de diagnose en de mate van zijn eigen arrogantie en zelfwaardering. Tegelijkertijd waren velen zeer toegeeflijk over hun fouten en erkenden ze niet als slechte psychotherapie en tekenen van onvoldoende kwalificaties, als ze wijzigingen in hun daden aanbrachten, rekening houdend met eerder gemaakte fouten. Sommige deskundigen beoordelen de effectiviteit op basis van de gevoelens van de cliënt, anderen vertrouwen op hun eigen mening. Kan het als een succes worden beschouwd als de cliënt tevreden is terwijl er duidelijk geen verandering is, of als de cliënt ontevreden is, maar zijn omgeving zegt dat zijn toestand aanzienlijk is verbeterd? Daarom