Ben je al 25, 30, 35, 40, 50 jaar oud? Je kijkt om je heen en het lijkt erop dat al je vrienden en klasgenoten al zoveel hebben bereikt, maar je zit vast op één gebied, of op meerdere tegelijk. En je wilt wanhopig je achterstand inhalen en jezelf bewijzen dat je niet slechter bent dan zij. Iemand staat al aan de top, iemand zit in het midden, en jij staat helemaal onderaan, en je begrijpt dat je nog niet eens begonnen bent, simpelweg omdat je een laag zelfbeeld had, giftige ouders, weinig steun, ziekte , mislukking. Maar tegelijkertijd wil je met iedereen aan de top staan, of in ieder geval halverwege. En je wilt op de een of andere manier een excuus voor jezelf vinden waarom je er nog niet bent. En om pijn te voorkomen, worden de hersenen heel creatief in het vinden van excuses. Maar verdomd met excuses, je wilt bewijzen en laten zien dat jij dit ook kunt. En je gaat op zoek naar een aantal snelkoppelingen. Dus iedereen loopt langs een zachte helling, en het duurt lang, en je besluit rechtdoor een verticaal loodlijn te gaan - wat als je geluk hebt? Of je besluit te lopen zonder de nacht door te brengen, en over een paar jaar je haalt iedereen in. Maar zonder de vaardigheden om een ​​berg te beklimmen, val je gewoon en raak je jezelf pijnlijk. Gevoelens van schuld en schaamte. En opnieuw is de uitdaging om in te halen en in te halen, en opnieuw teleurstelling in jezelf, en je zegt al tegen jezelf: "Ik wist dat ik een verliezer was, en het is niet eens de moeite waard om te proberen." de 30-jarige wil haar vrienden inhalen die al twee kinderen hebben, en hoopt daarom dat haar zwangerschap niet 9 maanden zal duren, maar op de een of andere manier zal worden versneld - in 4,5 maanden. Maar zo werkt het niet. En het bereiken van succes duurt net zo lang als nodig is. En het is belangrijk om jezelf deze keer te gunnen. Ja, misschien bereik je later wel de top, of helemaal niet, maar je komt wel van de grond. Je gevoel van eigenwaarde zal niet langer aan de plint worden gekrast. Het maakt niet eens uit waar je terechtkomt, want het leven is een reis. En we hebben plezier terwijl we gaan. En het maakt eigenlijk niet uit op welke hoogte je gaat. En waar je ook gaat, er zullen altijd mensen achter je en vóór je zijn, en met je mee. En dit is beter dan aan de voet te staan ​​van degenen die nooit hebben besloten om te gaan, of die hun hele leven op zoek zijn geweest naar een magische lift waarmee ze een aantal ‘anderen’ kunnen inhalen die helemaal niet om je geven.