Als iemand jong is, verwacht hij de verwezenlijking van zijn, soms zeer gedurfde dromen. Sommige jonge mensen merken op dat zij misschien wel de allereerste generatie mensen zullen worden die het ouder worden, en misschien wel de dood zelf, zullen overwinnen. Dat wil zeggen, er wacht hem iets intrigerends, aantrekkelijks en helders in zijn leven, waar iemand zeker tijd zal hebben om alles te doen. Dit kan worden vergeleken met het feit dat de prelude van het leven zich op een bepaald moment in het echte leven op betoverende wijze zal ontvouwen, en dat de dromer zelf en de wereld om hem heen doordrenkt zullen raken van de ideale realisatie van de schilderachtige welsprekendheid van zijn cyclopische verbeeldingskracht. Op een gegeven moment begint iemand onwillekeurig een discrepantie op te merken tussen de manier waarop hij leeft en de manier waarop hij zou willen leven. Dit kan worden vergeleken met een luchtspiegeling, een fantoom van een verre visie die geleidelijk oplost. Op voorwaarde dat voorheen deze zoete dromen in de toekomst als iets reëels werden beschouwd en daarom meestal haalbaar. Het gebrek aan vervulling van de ambities van een krachtige verbeeldingskracht veroorzaakt gevoelens van ontevredenheid, teleurstelling, depressie en hopeloosheid. Hij of zij begint geleidelijk te begrijpen dat zijn of haar capaciteiten hun eigen specifieke grenzen hebben. De dood kan wel eens worden beschouwd als de meest radicale beperkende factor in de toekomst. De openbaring, of beter nog, de ontdekking door een persoon van zijn kwetsbaarheid, eindigheid en vergankelijkheid van het leven is een van de meest verpletterende narcistische klappen. Dit is de finale van de interne almacht, de almacht van de mens en zijn centrale plaats in deze wereld. De trigger voor de activering van dit proces kan de dood zijn van een van de familieleden of vrienden of gewoon kennissen of een andere botsing met het effect van de superioriteit van fatale onomkeerbaarheid. Deze odyssees van het denken vinden plaats tegen de achtergrond van een compromisloze uitzending door de samenleving, bijvoorbeeld in de media, van de cultus van de dynamische, succesvolle, mooie en productieve jeugd. In de regel moedigen dergelijke patronen je aan om niet aan serieuze onderwerpen te denken, maar aan het goede te denken en altijd positief te zijn. Het is beter om helemaal niet na te denken, maar bijvoorbeeld naar muziek te luisteren. Een illustratie uit de religieuze sfeer kan Siddhartha Gautama (Boeddha Shakyamuni) zijn, die op dertigjarige leeftijd voor het eerst ‘vier spektakels’ waarnam die zijn hele toekomstige leven veranderden: een oude bedelaar, een zieke man, een rottend lijk en een kluizenaar. . De crisis die ter discussie staat, met een man als voorbeeld, kan aantoonbaar als volgt worden gegraveerd. De man realiseerde zich in het gezin - hij heeft gezonde en soms talrijke nakomelingen. Hij is zowel qua carrière als financieel succesvol. Dat wil zeggen, hij heeft alle voorwaarden voor een comfortabel leven, maar de man voelt dat er iets mis is en dat er nog steeds iets ontbreekt. Hij voelt dat alles niet is waar hij in het verhevene rond zweefde, en brengt hem niet de voldoening waarvan hij droomde toen dit allemaal niet bestond. Binnen stelt hij zichzelf vragen: “Is dit alles? Zal dit allemaal uiteindelijk eindigen? En wat moeten we nu met dit alles doen?” De grootste moeilijkheid hier is dat een man niet kan begrijpen wat hij werkelijk wil. Je kunt zelfs zeggen dat iemand in zijn leven niet dat heel echte leven vindt, dat ontroering, vreugde, spontaniteit en het belangrijkste gevoel van het leven zelf hier en nu kent. En aangezien er in dit geval niets goeds is zonder een zilveren randje, is er hier een heel positief aspect: dit is een persoon die opgroeit en eindelijk begrijpt dat de infantiele eigenschappen van een lief leven in wezen leeg zijn. Bedankt voor je aandacht!