Angst had een fundamentele invloed op de geboorte van de psychoanalyse. Ondanks het feit dat denkers vóór Z. Freud het belang van het fenomeen angst beseften, was het Z. Freud die dit probleem in de context van de wetenschap introduceerde en het “een fundamenteel fenomeen en het centrale probleem van neurose” noemde[1]. Over het algemeen is angst als affectieve stoornis een gevoel van anticipatie op een sombere of gevaarlijke situatie die subjectief wordt verwacht of daadwerkelijk bestaat [2]. S. Freuds werk 'Inhibition, Symptom and Anxiety' (1920) is een van de meest omvangrijke, inclusief tien hoofdstukken met toevoegingen, waarin S. Freud het concept van angst probeert te definiëren als een generatie van affect, die zijn 'werkelijke plaats" in het Ego. In het artikel definieert hij angst met het Duitse woord Angst. "Angst" is een woord dat veel wordt gebruikt in de Duitse spraak, en het gebruik ervan is niet beperkt tot psychiatrische en psychologische terminologie. In het artikel beschrijft angst een echte object van de Id, ‘getransformeerd’ in gevaar door het ego, ervaart een persoon een vaag, objectloos gevoel van melancholie en gevaar. “In de eerste plaats is angst iets tastbaars, ook al is dat wel zo niet weten wat affect is en wat eronder verborgen kan zijn. Als gevoel heeft angst het duidelijke karakter van ongenoegen, maar de kwaliteit ervan houdt niet op; we kunnen niet elk ongenoegen angst noemen. spanning, pijn, verdriet), en naast deze kwaliteit van ongenoegen moet angst ook andere eigenschappen hebben.”[3]. Met 'andere eigenschappen' bedoelt de auteur de lichamelijke manifestaties van angst - zweten, tachycardie, spierspanning, enz. Afhankelijk van de bron identificeert S. Freud drie soorten angst: neurotische angst, als het gevaar voortkomt uit de id morele angst , als het gevaar het Superego bedreigt; echte angst als de persoon wordt geconfronteerd met extern gevaar. Maar wat de bronnen ook zijn, volgens S. Freud ontstaat angst automatisch wanneer de psyche wordt overladen met een toevloed van stimuli die onmogelijk te verwerken is. resulterend in een mentaal trauma. Het prototype van een dergelijke traumatische situatie is een geboortetrauma. Dit soort traumatische angst is kenmerkend voor de vroege kinderjaren vanwege de onvolwassenheid van het ego, maar kan ook op volwassen leeftijd aanwezig zijn in het geval dat S. Freud feitelijke angstneurose noemde. Hij geeft een voorbeeld van Otto Ranks theorie van 'Geboortetrauma', die stelt dat elke ervaring van angst het trauma van de geboorte en de passage van een geboren kind door het geboortekanaal en de ervaringen van affecten die met dit proces gepaard gaan, herhaalt. S. Freud bespreekt de theorie van O. Rank en heroverweegt de interpretatie van geboortetrauma. Hij is het eens met de relevantie van geboortetrauma, maar benadrukt tegelijkertijd dat geboortetrauma niet de oorzaak is van daaropvolgende neuroses, maar eerder het prototype is van alle daaropvolgende angsttoestanden; De auteur vestigt de aandacht op drie factoren waarmee rekening moet worden gehouden om rekening te houden met de theorie van geboortetrauma en het verband ervan met angst hulpeloosheid en afhankelijkheid scheppen de voorwaarden voor het ontstaan ​​van een aanvankelijk gevoel van gevaar dat gepaard gaat met de angst om een ​​voorwerp te verliezen. Het vertrek van de moeder of verzorger duidt bijvoorbeeld op het gevaar van de dood, en het kind wordt defensief door te huilen in een poging de gehechtheidsfiguur terug te geven. “De traumatische situatie van moederafwezigheid is anders dan de traumatische situatie van geboorte. Er was toen geen object dat kon verdwijnen. Angst blijft de enige reactie die plaatsvond. Sindsdien hebben herhaalde situaties van bevrediging een object gecreëerd in de persoon van de moeder, dat, in het geval van een behoefte, een intense toestroom van gevoelens veroorzaakt die de naam ‘verlangen’ verdienen [4]. Nog een reactie op het verlies van een voorwerp- verdriet dat ontstaat onder invloed van de vraag naar scheiding van het object, waarbij de gehechtheid aan het object moet worden vernietigd. Ik zou graag even willen stilstaan ​​bij het idee dat Freudiaanse angst gepaard gaat met verlies, d.w.z. de afwezigheid van iets belangrijks, noodzakelijks, goeds. Maar zoals je weet tolereert de natuur geen leegte, en de afwezigheid van iets goeds in de intrapersoonlijke ruimte staat gelijk aan de aanwezigheid van iets slechts: een aanvallend of achtervolgend object. Misschien ligt de reden voor zo'n blinde vlek in Freuds denken in zijn persoonlijke relatie met zijn moeder. Als je zijn biografie leest, kun je niet anders dan denken dat hij de idealisering van zijn moeder nooit heeft kunnen overwinnen: “de grenzeloze voldoening van een moeder wordt alleen veroorzaakt door haar relatie met haar zoon; over het geheel genomen zijn ze de meest perfecte, het meest vrij van ambivalentie van alle menselijke relaties. Een moeder kan de ambities die ze in zichzelf heeft moeten onderdrukken, doorgeven aan haar zoon, en ze kan van hem verwachten dat hij de rest van haar mannelijkheidscomplex zal bevredigen.”[5] Uit zijn woorden blijkt dat hij de onderdrukte haat en woede jegens zijn ogenschijnlijk narcistische moeder nooit heeft geaccepteerd en haar als een uitsluitend goed object heeft beschermd. De moeilijkheid om van de moeder te scheiden wordt indirect aangegeven door zijn irrationele angst voor honger en armoede, kenmerkend voor de oraal-ontvankelijke persoonlijkheid. Omdat de veiligheid van zo iemand gebaseerd is op het vertrouwen dat de moeder zal voeden, verzorgen, liefhebben en bewonderen, houden zijn angsten precies verband met de mogelijkheid dat deze liefde zal opdrogen. In een brief aan Fliess schreef S. Freud: “Over het geheel genomen – met uitzondering van één zwak punt, mijn angst voor armoede – heb ik te veel gezond verstand om te klagen.” Tegelijkertijd werd het beeld van een slechte vervolgende moeder, vele jaren eerder gepresenteerd in het werk over angst, onderzocht in de werken van K. Abraham. In het bijzonder in zijn analyse van de Italiaanse kunstenaar G. Segantini, wiens werken zeer merkbaar negatieve gevoelens jegens het moederlijke object weerspiegelen. En verder wordt de studie van kinderwoede, afgunst en hebzucht jegens de moederborst ontwikkeld in de werken van M. Klein, W. Bion. Het is belangrijk om hiermee rekening te houden bij praktisch werk; angst verhult niet altijd trauma en pijn als zodanig; het omvat ook acute en sterke gevoelens veroorzaakt door trauma, die als gevaarlijk worden ervaren voor het object. Maar laten we terugkeren naar de factoren. De volgende factor die verband houdt met angstneurose is fylogenetisch, die voortkomt uit de ontwikkeling van het libido en geen stabiele ontwikkeling kent vanaf de geboorte tot aan de volwassenheid, omdat de meeste instinctieve eisen van kinderseksualiteit worden onderdrukt omdat ze gevaarlijk zijn voor de volwassenheid. het ego. Het vertegenwoordigt het vermogen om liefde en aandacht van een geliefde aan te trekken en te ontvangen. S. Freud associeert de angst om de liefde te verliezen met castratieangst. In het geval van een onsuccesvol leven in de oedipale fase lopen latere seksuele impulsen van de puberteit, die in de natuurlijke gang van zaken ego-syntonisch zouden zijn, het risico te bezwijken voor de aantrekkingskracht van hun infantiele prototypes en ook onderdrukt te worden factor, beschouwt angst als een defect van het mentale apparaat, dat precies verband houdt met de differentiatie ervan in Id en Ego. Met het oog op het gevaar van de werkelijkheid wordt het ego gedwongen zich te verdedigen tegen bepaalde instinctieve impulsen in het Id. Maar het kan zichzelf niet zo effectief beschermen tegen innerlijke, instinctieve gevaren als tegen een deel van de werkelijkheid dat geen deel van zichzelf is. Omdat het nauw verbonden is met het id zoals het is, kan het zichzelf beschermen tegen instinctief gevaar. Door zo’n impuls echter te onderdrukken, geeft het ego een deel van zijn organisatie op, en wordt de onderdrukte instinctieve impuls ontoegankelijk voor zijn invloed. Gefrustreerde seksuele impulsen verdwijnen mogelijk niet, maar veranderen in plaats daarvan in neurotische symptomen. Freud geloofde dat de ontwikkeling van symptomen, zoals hysterische symptomen of conversiesymptomen, plaatsvindt in plaats van het bevredigen van gefrustreerde seksuele instincten. Onderdrukking is echter niet altijd het geval