Vandaag start ik een serie artikelen over het onderwerp #clientcase. Samen met mij en de opdrachtgever doorlopen wij het traject vanaf het eerste consult tot aan de oplevering. Er is toestemming verkregen van de opdrachtgever. Vanaf de 2e bijeenkomst zet ik de voicerecorder aan zodat de aantekeningen nauwkeuriger en specifieker worden. Dus, beste lezers, je kunt jezelf beter onderdompelen in het psychologische verhaal dat ik het meisje Katya zal noemen. Ze is 29 jaar oud, getrouwd, heeft een psychologische en pedagogische opleiding genoten en is momenteel met zwangerschapsverlof. Katya sprak mij indirect aan. Wat betekent dit? Ze voelde zich aangetrokken tot mijn werk en in elk bericht, reactie op notities, video's, artikelen leek het mij dat er haar verlangen was om met mij in contact te komen, maar tegelijkertijd behield ze enige afstandelijkheid. Ik besloot niet rond te lopen en toen ik van Katya een bericht-idee-aanbeveling ontving om een ​​​​wedstrijd in de praktijk te introduceren om nieuwe klanten aan te trekken, vroeg ik naar de wens om een ​​consultatie met mij te krijgen, of het mij leek of niet. De antwoorden die ik kreeg waren indirect: “Ik denk niet dat ik gekozen zou zijn in de competitie... Als psycholoog wil ik... ik ben geïnteresseerd. Misschien zal dit mij inspireren... Ik ben een generator van ideeën die ik niet kan implementeren... Begrijp me niet verkeerd, ik vraag er niet om...' In plaats van te zoeken naar mogelijkheden om aan haar eigen persoonlijke behoeften, het was gemakkelijker voor Katya om zich te verstoppen, om zichzelf te beschermen met psychologische basiseducatie - het is veiliger, het is niet nodig 'kaal'. Uit elk bericht bleek de onzekerheid dat ‘ik gekozen kon worden’, twijfels over de vraag of dit nodig was, en pogingen om de belangstelling te rationaliseren. Geen woord over gevoelens, over samenwerking Uiteindelijk: we bespraken weerstand en twijfels, sloten een mondelinge overeenkomst voor 10 bijeenkomsten, wekelijks 1 VERGADERING Katya arriveerde 25 minuten voor de afgesproken tijd. Later bleek dat dit een normale gewoonte in haar leven is: vroeg aanwezig zijn bij vergaderingen. Ik arriveerde 10 minuten voordat het consult begon op kantoor. Katya leek vrolijk en opgewonden. Ik trakteerde haar op thee, ging samen in de gang zitten en besprak de kantooromgeving: waar is het toilet, de kamers waar groepsvergaderingen en overleg plaatsvinden. Toen ze het kantoor binnenkwam, lette Katya op het comfort, vroeg naar de bank en merkte op: 'Ik kan gaan liggen en jij gaat op een stoel zitten. - Hoe zou je het vinden als ik op kantoor zou zitten? Wil je naast je zitten? - Oh, het maakt me niet uit hoe comfortabel je bent. - Het kan me niet schelen plek waar alles voor jou prettig is, - I Ik heb een voor mij comfortabele afstand gekozen - ongeveer 1 meter van de cliënt, op een stoel. Een kopje thee, servetten en psychologisch gereedschap werden op een kruk vlakbij gezet, en ze serveerde drinkwater in een fles aan de cliënt. Katya ging in de hoek van de bank zitten, gooide zelfverzekerd haar benen erop in de lotushouding en omhelsde het hartkussen. Er zijn veel moeilijkheden in het leven. Ze overweldigden Katya tijdens onze eerste ontmoeting. De verzoeken aan de oppervlakte waren: irritatie tegen de achtergrond van vermoeidheid, moeite met het beheersen van de emoties van het kind. Gebrek aan seksuele opwinding jegens haar man en seks omdat 'ik moet' opgewonden: het spraaktempo wordt versneld, het leek alsof ze van de bank sprong en wegrende. Ik sprong van onderwerp naar onderwerp en probeerde geen enkel detail in elk onderwerp te missen. Ze gaf toe dat ze haast had om alles binnen een uur te doen, en vergat ‘uit te ademen’. Toen haar werd gevraagd naar haar spreektempo, antwoordde ze net zo snel: ‘Er is sprake van een versneld tempo zolang ik me kan herinneren. , sinds de kindertijd." Als ik nerveus ben, zeg ik snel: 'Ik ben al sinds mijn kindertijd nerveus', keerde ze terug naar Katya, waarop ze net zo snel excuses begon te verzinnen en zei dat ze zich vrij en ontspannen voelde op kantoor. Tegelijkertijd zei ze, toen ze later de controle over het leven besprak: "Ik weet dat mijn man nu voor het kind zal zorgen, maar ik dacht er nog steeds over na." en zei snel dat ze hun afkomst niet kende en niet begrijpt waar ze vandaan komen. Tranen verschijnen vaak thuis gedurende een hele dag bij het kind, wanneer het moeilijk is om zijn geschreeuw te 'onderdrukken'. Opnieuw een ambivalente boodschap: “Ik weet niet waar de tranen vandaan komen, maar het is moeilijk voor mij,