Een breuk is de dood: de dood van een relatie met een persoon, je plannen en hoop op een toekomst samen, jij in contact met hem/haar. Daarom wordt een breuk altijd met verdriet ervaren. Verdriet van verschillende intensiteit, dat niet bepaald afhankelijk is van de levensduur van de relatie. Het doet altijd pijn. Stel dat iemand lichamelijk letsel oploopt, bijvoorbeeld een gebroken arm. In eerste instantie voelt hij een scherpe pijn - het zenuwstelsel geeft een signaal af dat de integriteit van het lichaam is verbroken. Als er tijdig hulp wordt geboden, neemt de ernst van de pijn af, maar het gewonde deel van het lichaam blijft pijn doen, het verliest tijdelijk enkele functies om te genezen, rust (gipsen) en latere revalidatie zijn noodzakelijk. Parallel hiermee accepteert een persoon het feit dat hij, hoewel hij hem niet kan bewegen, leert leven met het feit dat zijn hand af en toe pijn doet. Als je de pleister verwaarloost en leeft alsof er niets is gebeurd, is het duidelijk dat het genezingsproces op zijn minst langer en pijnlijker zal zijn, en misschien zal het bot niet goed genezen uit elkaar gaan: het is erg belangrijk om jezelf met alle zorg te behandelen, en niet dezelfde resultaten en activiteit van jezelf te verwachten. Geef uzelf de tijd, omring uzelf met zorg en wees niet bang om hulp en steun te vragen aan dierbaren. En om te rouwen - dat wil zeggen, je psyche de kans geven om afscheid te nemen van wat er is gebeurd en een nieuwe realiteit te accepteren. Zoals je weet, zijn er bepaalde stadia van het ervaren van verdriet: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, acceptatie. Maar toch zijn ze niet opeenvolgend: ze kunnen elkaar vervangen, in elkaar verstrengelen, passeren en opnieuw aanvallen. Het is belangrijk om jezelf de kans te geven deze hele waterval van complexe gevoelens te voelen. De verleiding om deze sensaties te vermijden door in emotionele ongevoeligheid en gevoelloosheid te vervallen (werk/alcohol/eten) is erg groot. Het lijkt erop dat dit een uitweg is, maar op deze manier raakt de persoon gegijzeld door deze pijn, blijft hij deze voortdurend zien in contact met andere mensen of voelt hij helemaal niets meer. Dat wil zeggen: er lang in blijven hangen. Ja, het is ondenkbaar en heel slecht, soms manisch vreugdevol en wanhopig, verdrietig en kwetsend. Het voelen van al deze veranderingen lijkt in eerste instantie ondraaglijk, de intensiteit slaat je omver, maar later ben je verrast om te ontdekken dat je op de een of andere manier deze sensaties kunt weerstaan, dat je groter en sterker bent dan deze gevoelens. Ze gaan in een stormachtige stroom door je heen en je laat ze stromen, terwijl je beseft wat er gebeurt, terwijl je ze observeert. Door je open te stellen voor deze pijn, maak je kennis met iets nieuws in jezelf: het vermogen om alles te voelen en er niet meer te zijn er bang voor. Dat is eigenlijk veel groter en belangrijker dan het op het eerste gezicht lijkt. De stormachtige stroom zakt na verloop van tijd af, het bleek een bergbron te zijn die reinigt en geneest, waardoor er ruimte ontstaat voor het ontstaan ​​van iets nieuws.