Toekomstig psycholoog Aaron Temkin Beck werd in juli 1921 geboren in de Amerikaanse stad Providence. Drie jaar voor zijn geboorte stierf zijn oudere zus aan de griep, wat een grote klap was voor zijn moeder, dus Aarons jeugd bracht hij door in een sfeer van ernstige depressie. Beck zelf was een verlegen en teruggetrokken kind, vaak ziek en in ziekenhuizen. Op een dag liep hij een ernstige verwonding aan zijn hand op, en de behandeling leidde ertoe dat hij werd achtervolgd door fobieën, een paniekerige angst om nieuwe verwondingen op te lopen en de angst voor bloedingen. Het was duidelijk dat deze omstandigheid zijn beroepskeuze vooraf bepaalde. In 1946 ging hij naar de Yale University School of Medicine, waar hij zich specialiseerde in neurologie, maar ging toen naar de psychiatrie en begon psychoanalyse te studeren. Aanvankelijk was Beck er zeker van dat dat psychoanalyse was het enige systeem dat iemand kan helpen met psychische problemen om te gaan. Eind jaren vijftig kwam hij echter tot de conclusie dat de Freudiaanse psychoanalyse niet zo effectief was. In het bijzonder geloofden psychoanalytici dat depressie het gevolg was van naar binnen gekeerde woede. De psycholoog merkte echter op dat depressieve patiënten zich niet boos voelden, maar zichzelf eenvoudigweg als mislukkingen beschouwden (hier kunnen we inderdaad een zeer vereenvoudigd begrip van agressie zien in het concept Beck ontdekte dat het juist deze aannames waren, en de ‘automatische gedachten’ die daarmee gepaard gingen, zoals ‘Ik heb altijd pech’, ‘Ik ben altijd ongezellig geweest’, die de oorzaak van alle problemen vormden. Vanaf hier besloot hij dat de transformatie van het denken patiënten moest helpen hun ziekte te corrigeren. Hij begon patiënten aan te moedigen zich in hun dagelijks leven te concentreren op negatieve overtuigingen in plaats van op conflicten uit hun kindertijd, en moedigde mensen ook aan om hun aannames ter discussie te stellen, deze in het echte leven te testen en bewijsmateriaal te verzamelen dat een positief alternatief ondersteunde omstandigheden van patiënten. Dit is hoe cognitieve psychotherapie werd geboren. ABC-formule De ontdekking van het feit dat de toestand van depressieve patiënten wordt bepaald door hun denken, bracht Aaron Beck tot het idee dat, ten eerste, onze emotionele en gedragsmatige reacties worden bepaald door ons denken, en ten tweede: dat zijn precies Andere psychische stoornissen kunnen op dezelfde manier worden geïnterpreteerd. Dit is hoe de ABC-formule van cognitieve therapie werd geboren. In principe hebben we dit al besproken in het vorige hoofdstuk over rationeel-emotieve therapie van Albert Ellis, maar nog steeds kent deze formule in de cognitieve gedragstherapie enkele verschillen. Net als in REBT betekent “A” in de ABC-formule een activerende gebeurtenis, d.w.z. elke interne of externe gebeurtenis die een reeks mentale en gedragsreacties in gang zet. Het lachen van iemand anders kan bijvoorbeeld een trigger worden voor de gedachte: 'Iemand lacht me uit.' Tachycardie in het lichaam kan leiden tot de gedachte ‘Ik ga dood’ en een paniekaanval veroorzaken. Mijn eigen gedachte dat ik boos ben op mijn vriend kan leiden tot een andere gedachte: “Ik ben een walgelijk persoon omdat ik zulke gevoelens heb.” In fase “B” beginnen al enkele verschillen met het REBT-model, aangezien Beck hier het concept van automatische gedachten introduceert. Tegelijkertijd moet je begrijpen dat automatische gedachten geen gewone gedachten zijn, maar gedachten die onmiddellijk opkomen, niet het resultaat zijn van reflectie en verlopen zonder oordeel en zonder reflectie (interessant genoeg doen vertegenwoordigers van CGT hun best om het bestaan ​​ervan te ontkennen). het onbewuste, maar tegelijkertijd zeggen ze dat het lijkt alsof we gedachten hebben die aanvankelijk onbewust zijn, maar als we dat willen, kunnen we er aandacht aan besteden. In feite wordt onbewustheid hier herkend, maar niet hetzelfde als in In andere humanistische richtingen worden bewustzijn en het onbewuste, simpel gezegd, bepaald door de richting van onze aandacht. Latere richtingen van CGT herkennen het onbewuste actiever en introduceren dit bijvoorbeeld een categorie als cognitieve schema's. Maar daar hebben we het hier niet over.nog steeds over automatische gedachten.) Automatische gedachten zijn een irrationele reactie op een situatie, en daarom kan een persoon het lachen van iemand anders als spot interpreteren, en zijn eigen angstige gevoelens in het lichaam als een toestand van ziekte “C”. Tenslotte staat “C” voor onze reacties op bepaalde mentale gebeurtenissen. Het interpreteren van het lachen van iemand anders als spot kan ons bijvoorbeeld frustratie bezorgen en ervoor zorgen dat we agressief tegen hem optreden. En de interpretatie van angst in het lichaam als een pijnlijke toestand kan ertoe leiden dat we een paniekaanval krijgen. Dit schema lijkt fundamenteel anders dan wat in de psychoanalyse wordt voorgesteld, maar als we er meer in detail naar gaan kijken, zal het anders worden. Het is duidelijk dat er in feite geen fundamenteel verschil is. Er zijn geen benaderingen. Diepe overtuigingen en compenserende strategieën. Om uit te leggen waarom iemand bepaalde onaangepaste gedachten heeft, heeft Aaron Beck zijn schema niet alleen horizontaal, maar ook verticaal ingezet, door te zeggen dat bepaalde onaangepaste gedachten dat wel zijn. bepaald door onze diepste overtuigingen (ik zal meteen zeggen dat ik een schema zal bouwen op basis van moderne lezingen gegeven aan de Russische Vereniging voor Cognitieve Gedragstherapie, en daarom zal het enigszins verschillen van het schema dat Beck oorspronkelijk voorstelde. Er zullen vooral wat diepergewortelde overtuigingen zijn, en we beschouwen tussenliggende overtuigingen die identiek zijn aan cognitieve vervormingen, wat voor mij veel logischer is dan de aanvankelijke opeenstapeling van betekenisloze structuren gedachten worden vervormd door onze diepste overtuigingen. Al deze overtuigingen hebben drie vectoren: over zichzelf, over anderen en over de wereld. Tegelijkertijd identificeerde Beck tijdens zijn praktijk eerst twee categorieën van diepgewortelde overtuigingen, en voegde er vervolgens een derde aan toe. In Rusland gebruiken ze ook de vierde, maar we zullen het hebben over de drie klassieke. Waardeloosheid. De eerste groep diepgewortelde overtuigingen zijn overtuigingen over iemands waardeloosheid. Dergelijke overtuigingen klinken meestal als ‘Ik ben waardeloos’ en zijn gebaseerd op aannames over activiteiten in de stijl van ‘Als ik iets niet perfect doe of iets bereik, dan ben ik waardeloos.’ De tweede groep overtuigingen klinkt als ‘Ik ben onaantrekkelijk’ en wordt geassocieerd met relaties met mensen die gebaseerd zijn op de veronderstelling: ‘Als ik mensen niet behaag, zullen ze mij hulpeloosheid afwijzen.’ De derde groep overtuigingen klinkt als “Ik ben hulpeloos”, en is gebaseerd op de veronderstelling “Als ik niet alles onder controle heb, zal er iets vreselijks gebeuren en kan ik er niet mee omgaan.” beschreven wordt volgens de drie eerder aangegeven vectoren, bestaat dan als een overtuiging over zichzelf, over anderen en over de wereld. Het geloof in hulpeloosheid kan bijvoorbeeld worden omschreven als: ‘Ik ben hulpeloos, en anderen en de hele wereld in het algemeen zijn gevaarlijk.’ Volgens Beck kunnen we op de een of andere manier alle onaangepaste gedachten in deze categorieën onderbrengen. De gedachte 'Ik ga dood' tijdens een paniekaanval kan bijvoorbeeld worden toegeschreven aan hulpeloosheid, en de gedachte 'Ze lachen me uit' aan onaantrekkelijkheid idee van psychoanalyse over iemands verlangen om deze overtuigingen te compenseren. CBT houdt dus ook rekening met een aantal strategieën waarmee een individu deze overtuigingen probeert te compenseren. Waardeloosheid - Perfectionisme. Waardeloosheid wordt gecompenseerd door perfectionisme; het individu streeft ernaar om zichzelf hoge doelen te stellen en wil zijn productiviteit verhogen om zijn eigen waardeloosheid niet onder ogen te zien. En vanaf hier ontstaan ​​vervormingen wanneer iemand de resultaten van zijn werk devalueert, bijvoorbeeld door te verklaren dat hij het beter had kunnen doen. Een persoon streeft ernaar zijn eigen onaantrekkelijkheid te compenseren door zich te conformeren, zich voortdurend aan te passen aan andere mensen en overmatige aandacht te besteden aan de sociale omgeving, waardoor er allerlei gedachten ontstaan ​​dat iemand hem belachelijk maakt of over zijn eigen eenzaamheid - Hypercontrol. Hulpeloosheid wordt gecompenseerd door hypercontrole, wanneer het individu de bedieningshendel niet kan loslaten (dit is het geval).trouwens een van de grootste problemen met hypnose). Het is met deze compensatie dat catastroferen vaak voorkomt, in de stijl van “Ik heb geen controle over wat er met mij gebeurt, en dit betekent dat er iets vreselijks zal gebeuren.” Terwijl de compensatiemechanismen min of meer werken, blijft de persoon in werkelijkheid bestaan voelt zich echter op zijn gemak zodra het ideaalbeeld wordt geschonden, ervaart hij frustratie, en vanuit het perspectief van schematherapie, dat we later met u zullen bespreken, zou je kunnen zeggen dat hij een neurotische manier van functioneren heeft CBT, geassocieerd met diepgewortelde overtuigingen, weerspiegelt ook de ideeën van de psychoanalyse. Er wordt met name aangenomen dat diepe overtuigingen gedurende het hele leven weinig veranderen en bijna onmogelijk te veranderen zijn met behulp van psychotherapie, en trouwens dat ze grotendeels geassocieerd zijn met verschillende borderline-stoornissen. Diepe overtuigingen zijn rigide en streven naar zelfbevestiging. en maken daarom gebruik van cognitieve vervormingen, waardoor onze perceptie en gedachten worden vervormd. Cognitieve gedragstherapie onderzoekt ook hoe diepe overtuigingen verbonden zijn met onze gedachten, en het zijn cognitieve vervormingen die deze met elkaar verbinden. Tegelijkertijd verschillen de lijsten met cognitieve vervormingen in de cognitieve therapie van die in de cognitieve psychologie, en er zijn nogal wat van deze lijsten zelf, dus ik zal je de classificatie geven die mij het meest adequaat lijkt. Selectief filteren is focussen op puur negatieve aspecten van de situatie en devaluatie van de positieve. Een cliënt kan bijvoorbeeld zeggen: ‘Ik ben gepromoveerd en nu zal ik twee keer zo hard moeten werken’, zonder te merken dat hij twee keer zoveel betaald krijgt. Zwart-witdenken is de wereld uitsluitend in polaire termen bekijken : “alles of niets”, zonder de mogelijkheid om tussenopties te zien. Dus iemand denkt: ‘Of ik slaag voor het toelatingsexamen, of ik blijf voor altijd arm en werkloos’ of: ‘Ofwel maken we nooit ruzie, ofwel verbreken we relaties.’ Overgeneralisatie is het formuleren van mondiale conclusies op basis van geïsoleerde gebeurtenissen en gevallen , zonder rekening te houden met de gehele mogelijke steekproef van situaties. Een man kan bijvoorbeeld beweren dat hij geen vriendin zal kunnen vinden, simpelweg omdat zijn twee pogingen daartoe mislukten. Overdrijven is een buitensporige overdrijving van de complexiteit en omvang van een probleemsituatie. Een cliënt zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Mijn spreken in het openbaar is een absolute nachtmerrie geweest’, of ‘Mijn stoornis weerhoudt mij ervan een normaal leven te leiden.’ Negatieve voorspellingen zijn de onredelijke voorspellingen van een negatieve uitkomst zonder rekening te houden met de waarschijnlijkheden van anderen uitkomsten. Welnu, een cliënt kan bijvoorbeeld tegen de therapeut zeggen: 'Je wilt me ​​nog steeds niet helpen', of iemand kan vóór een examen of wedstrijd aannemen dat hij niet zal slagen. Catastroferen is een buitensporige overdrijving van de negatieve betekenis van iets evenement. Dus als we het in het vorige geval hadden over een mogelijke reële uitkomst, hebben we het hier eerder over waar deze uitkomst toe kan leiden. Bijvoorbeeld: ‘Als ik weer in paniek raak, ga ik dood’ of ‘Als ze me verlaat, zal ik voor altijd alleen zijn.’ Een lage frustratietolerantie is een geloof in iemands onvermogen om met negatieve toestanden om te gaan en een overdrijving van de betekenis ervan. Een cliënt kan bijvoorbeeld verklaren dat hij zijn angst of ruzie met zijn partner niet kan verdragen. Etikettering impliceert een globale beoordeling van een persoonlijkheid op basis van de individuele manifestaties ervan. Een cliënt kan bijvoorbeeld zeggen: "Nou, je bent maar een psycholoog, het enige waar jij om geeft is geld" of "Hij is een typische sukkel en kan mij niet begrijpen." een persoon, evenals de overtuiging dat anderen zijn eigen gedachten moeten kennen. Een vrouw kan bijvoorbeeld zeggen dat ze duidelijke hints aan mannen geeft, maar om de een of andere reden benaderen ze haar nog steeds niet, of een man kan zeggen dat hij weet hoeveel zijn schoonmoeder hem haat. Pijnlijke vergelijking houdt vergelijking in met andere mensen, wanneer alleenOp basis van een bepaald gebied wordt een algemene conclusie getrokken. De cliënt kan bijvoorbeeld zeggen: 'Ik ben niets waard omdat andere mensen van mijn leeftijd al gezinnen en kinderen hebben' of 'De meeste mensen die ik ken verdienen meer dan ik, wat betekent dat ik niets heb bereikt.' - onredelijke eisen stellen aan jezelf, aan anderen en aan de wereld. De vervorming wordt vaak gevormd door de houding van ouders en kan klinken als ‘Een man moet zijn schuld aan zijn thuisland betalen’ of ‘Een man moet voor zijn gezin zorgen’ of ‘Mensen hebben de verantwoordelijkheid om compassie te tonen’ een veronderstelling over de rangorde van de werkelijkheid op basis van de emotionele betekenis ervan. Bijvoorbeeld: "Ik ga naar een genezer en word beter omdat ik me bij elke sessie beter voel" of "Deze situatie zal slecht zijn omdat ik me er slecht in zal voelen." Personalisatie - de overtuiging dat dit de reden is voor het gedrag van andere mensen en zo er gebeurt, ligt precies in jou. Bijvoorbeeld: ‘Als ik me niet zo had gedragen, zou ze me niet hebben verlaten’ of ‘Als ik haar toen had geholpen, zou ze in leven zijn gebleven.’ Magisch denken is de overtuiging dat een persoon anderen en gebeurtenissen kan beïnvloeden in de wereld op een indirecte manier, in strijd met oorzaak-en-gevolgrelaties. Nou, bijvoorbeeld: "Ik denk dat ik hem hiervoor met mijn gedachten heb aangesteld" of "Ik zal je leren geld naar jezelf toe te trekken" of "Ik ben van mijn ziekten afgekomen met behulp van orgon-energie en kan er anderen mee behandelen .” Nog een keer over ABC Nu we alle componenten van de ABC-formule kennen, kunnen we deze volledig bouwen en meestal wordt deze zo getekend. In feite ziet het er echter zo uit: bepaalde situaties activeren een diep geloof in ons, wat een of andere cognitieve vervorming activeert, en dit leidt op zijn beurt tot een of andere onaangepaste gedachten. En als je je mijn formule voor diepe therapie herinnert , en denk ook een beetje na, je zult begrijpen dat de theorie van cognitieve gedragstherapie in deze vorm niet verschilt van dezelfde psychoanalyse of een andere diepe richting, vooral als we diepgewortelde overtuigingen vervangen door complexen, en cognitieve vervormingen door mentale verdediging Maar dit ging een beetje off-topic om cognitieve therapeuten een beetje met beide benen op de grond te krijgen. Nou ja, we gaan verder. Vicieuze cirkels Een interessant model van CGT is ook het model van vicieuze cirkels van neurose. Eerlijk gezegd weet ik niet of het onafhankelijk is ontwikkeld door Aaron Beck of is ontleend aan existentiële psychotherapie (of Morita-therapie), maar de essentie ervan komt neer op een beschrijving van hoe het mechanisme van zelfversterking van onze onaangepaste reacties en diepgewortelde overtuigingen werken. In wezen weerspiegelt dit model ook het zogenaamde Rosenthal-effect, dat stelt dat we er onbewust naar streven onze overtuigingen te versterken. En een van de bekendste vicieuze cirkels waar je waarschijnlijk van hebt gehoord, is de vicieuze cirkel van een paniekaanval , dat uit de volgende fasen bestaat. Ten eerste ervaar je om de een of andere reden een vrijgave van stresshormonen en ervaar je een aantal lichamelijke symptomen, zoals een verhoogde hartslag en zweten. Dan besteed je er aandacht aan, en omdat je gelooft in hulpeloosheid, begin je te catastroferen. Dit leidt tot verhoogde angst, wat leidt tot verhoogde symptomen totdat er een paniekaanval optreedt. Maar naast paniekaanvallen kunnen er nog veel meer stoornissen op deze manier worden beschreven. Depressie suggereert bijvoorbeeld dat u zich waardeloos voelt en niets kunt doen. Door deze overtuiging weiger je onmiddellijk een of andere handeling, en dit versterkt je overtuiging dat je tot niets in staat bent. In het algemeen wordt dit beschreven als alle soorten diepgewortelde overtuigingen: waardeloosheid gecompenseerd door perfectionisme soortgelijk. Je bent ervan overtuigd dat je nergens toe in staat bent, en daarom stel je, om deze overtuiging te compenseren, opgeblazen doelen en eisen, die je uiteraard niet bereikt. Bovendien bereik je het niet subjectief, want zelfs als je het doel objectief bereikt, zul je het hoogstwaarschijnlijk nog steeds devalueren.Dit leidt tot versterking van het idee van je hulpeloosheid, tot pogingen om nog hogere doelen te stellen en daarin teleurgesteld te zijn. In het geval van onaantrekkelijkheid probeert het individu meestal te bewijzen dat hij aantrekkelijk is en iedereen tevreden te stellen, en daardoor door zijn buitensporige assertiviteit vernietigt hij zelf het sociale contact en zorgt ervoor dat niemand hem nodig heeft. Welnu, in geval van hulpeloosheid begint het individu te proberen alles onder controle te houden, en aangezien het onmogelijk is om alles onder controle te houden, gaat er vroeg of laat iets uit. Door zijn controle raakt hij opnieuw overtuigd van zijn hulpeloosheid. Proces en setting CBTCognitieve gedragspsychotherapie onderscheidt zich door haar formalisering en volgt daarom telkens hetzelfde algoritme, bestaande uit verschillende fasen. In de eerste fase controleert de therapeut de huidige toestand van de cliënt en nodigt hem uit om de gebeurtenissen van de afgelopen week te delen, wat enerzijds helpt een nieuwe agenda uit te stippelen en anderzijds problemen te identificeren die kunnen optreden. zijn ontstaan ​​bij het maken van huiswerk. In de tweede fase worden de conclusies van de vorige sessie of al het eerdere werk herhaald. De successen van de klant worden gevierd. Hierdoor wordt de continuïteit van de kennis gewaarborgd en wordt de klantloyaliteit versterkt.Agenda. Vervolgens wordt de agenda bepaald en meestal kan dit samen met de therapeut gebeuren, hetzij op basis van de huidige levensomstandigheden, hetzij op basis van de beïnvloedingsdoelen die in eerdere sessies zijn geïdentificeerd. Bespreking van het probleem. Vervolgens begint de werkfase zelf. Hierbij wordt het probleem van de cliënt besproken, of worden hem nieuwe technieken gedemonstreerd, die hij later ook zelfstandig zal uitvoeren. In de vijfde fase krijgt de cliënt nieuw huiswerk op basis van wat er tijdens de sessie is gedaan. De sessie eindigt met een korte samenvatting van wat er in de sessie is gedaan. Dit hele proces duurt ongeveer 40 minuten, terwijl de sessie zelf en de uitvoering van de technieken daarin ongeveer 15-20 minuten duren. In dit geval treedt de therapeut op als coach of leraar die de cliënt de hulpmiddelen en technieken aanreikt die hij nodig heeft. Natuurlijk is er hier geen sprake van diep contact, zoals bij andere vormen van therapie, maar in essentie is CGT een symptoomgerichte benadering, waarbij de therapeut vertrekt vanuit het symptoom, en niet vanuit het begrip van de cliënt over dit symptoom. Afhankelijk van het symptoom gebruikt CBT verschillende protocollen. Zo vindt u behandelprotocollen voor slapeloosheid, depressie, paniekstoornis, borderline-stoornis, enz., die een vaste reeks stappen vormen van individuele diagnostische methoden en therapeutische technieken. In het geval van angstfobische stoornissen zal bijvoorbeeld de techniek van exposure-therapie worden gebruikt, in het geval van depressie zal een dagboek met successen en prestaties worden gebruikt, en in het geval van stress en slapeloosheid zal de techniek van progressieve ontspanning worden gebruikt. In deze zin heeft CGT een groot voordeel ten opzichte van andere soorten therapie, zoals dezelfde psychoanalyse, waarbij, ondanks grote classificaties en theorieën, de techniek voor elke stoornis, probleem of intern conflict ongeveer dezelfde blijft CGT is ook een op technologie gerichte aanpak; er bestaat een groot aantal technieken uit, en tegenwoordig zijn er zoveel dat waarschijnlijk geen cognitieve therapeut ze voor je kan opsommen, laat staan ​​ze correct uitvoeren. Het is ook onwaarschijnlijk dat ik je de hele lijst met moderne technieken kan geven, evenals de hele lijst met klassieke technieken van Aaron Beck, dus we zullen alleen de belangrijkste bespreken. De eerste techniek is om de cliënt een model van cognitieve psychotherapie bij te brengen, waarbij hij de cliënt voortdurend leert hoe gedachten bepaalde gevoelens kunnen veroorzaken en dit ook demonstreert. Eigenlijk is deze fase nodig om de loyaliteit van de klant te vergroten, want als hij niet in het ABC-schema gelooft, zoals ik bijvoorbeeld persoonlijk niet geloof, zal het ondanks al zijn voordelen niet werken.wetenschappelijke aard. De tweede groep technieken is gericht op het identificeren van automatische gedachten. En het eerste dat de klant hier wordt aangeboden, is het bijhouden van een ABC-dagboek, dat in Russische vertaling de misleidende naam SMER draagt. In dit dagboek schrijft de cliënt situaties - gedachten - reacties op in overeenstemming met het ABC-schema, waardoor hij leert zelfstandig zijn gedachten te identificeren en zijn verzoek te specificeren Helpt de cliënt voortdurend zijn ontoereikende cognities te identificeren en demonstreert vervolgens hoe deze in een dagboek kunnen worden opgeschreven. Omdat de cliënt de gedachte die hem stoort vaak niet kan identificeren, gebruikt de therapeut bovendien aanvullende technieken om deze te identificeren. Hij gebruikt bijvoorbeeld een invultechniek, waarbij hij alleen de gebeurtenis- en reactiekolommen in het dagboek invult, waardoor er een leegte ontstaat in de gedachtenkolom, zodat de cliënt kan nadenken over wat daar neergezet kan worden. De therapeut kan vragen: 'En zodat iemand anders in jouw plaats of in je vriend zou kunnen denken?' en zo de gedachte onthullen. Hij kan aanbieden een problematische situatie na te spelen, zodat het voor de cliënt gemakkelijker is om de voor hem problematische gedachte te reproduceren. Bovendien wordt de differentiatietechniek gebruikt wanneer een kolom aan de tabel wordt toegevoegd met een opdeling in feiten of mening. Op deze manier leert de cliënt feitelijke beschrijvingen van gebeurtenissen te onderscheiden van hun vertekende interpretatie. Als de cliënt leert zijn gedachten te identificeren, zijn hij en de therapeut dus al bezig met het invullen van complexere tabletten. Zo wordt gebruik gemaakt van een stressdagboek, waarin de cliënt geen specifieke, maar algemene situaties en reacties noteert. Zo'n dagboek maakt het mogelijk om diepere vervormingen en overtuigingen te identificeren, die later ook in het uitgebreide ABC-dagboek worden opgenomen. Tegelijkertijd heeft de therapeut ook een eigen dagboek, waarin hij de zogenaamde conceptualisatie van de cliënt uitvoert. dat wil zeggen, hij schrijft ook zijn overtuigingen, gedachten, reacties op, en tijdens het therapieproces ontwikkelt en verandert de Vallende Pijl dit schema onder invloed van nieuwe informatie. Een andere techniek gericht op het identificeren van gedachten en, in grotere mate, diepgewortelde overtuigingen is de vallende pijltechniek. Velen hebben erover gehoord, maar in feite is het niet geformaliseerd en is het dezelfde verdiepende dialoog die psychoanalytici bijvoorbeeld met cliënten voeren. Een klant kan bijvoorbeeld zijn ontoereikende voorstel zeggen: "Ik zal zeker niet slagen voor het examen." Dan vragen we: “Wat gaat er precies gebeuren?” De cliënt antwoordt: “Als ik het examen niet haal, zal ik nooit een baan vinden.” We vragen opnieuw: “Wat betekent dit voor u?” - “Nou, dit zal betekenen dat ik mijn ouders in de steek laat en dat zij mij in de steek zullen laten.” "En dan wat?" - "Dan zal ik helemaal alleen zijn en heeft niemand mij nodig." Dat wil zeggen, als gevolg van dergelijke vragen hebben we al een reeks gedachten ontvangen, die elk afzonderlijk in het dagboek zijn geschreven. Bovendien moeten we niet denken dat deze techniek ons ​​onmiddellijk naar diepgewortelde overtuigingen zal leiden, en dat het onderzoek zelf voor onbepaalde tijd kan doorgaan, dus selecteren we precies die zinnen waarop de cliënt het meest emotioneel reageert. Vervolgens komen technieken om gedachten uit te dagen en hier hebben we het allereerst over de socratische dialoog, die in feite niets gemeen heeft met de dialogen die Socrates zelf voerde, behalve het idee dat we met onze vragen iemand naar de gedachte leiden wat we nodig hebben De techniek van de socratische dialoog komt erop neer dat de therapeut zich eerst afvraagt ​​waarom de gegeven gedachte van de cliënt onjuist is, en nadat hij zichzelf het antwoord heeft gegeven, met een passende vraag voor de cliënt komt. Een cliënt geeft bijvoorbeeld aan dat tijdens zijn toespraak iemand in het publiek lachte, wat betekent dat ze hem uitlachen. Daarom vraagt ​​de therapeut zich eerst af: “Waarom zou deze gedachte verkeerd kunnen zijn?” en concludeert bijvoorbeeld: ‘De persoon had niet om de cliënt kunnen lachen, maar om iets anders.’ Daarom kun je de cliënt vragen: ‘Zouden er andere redenen kunnen zijn voor het lachen van die persoon?’ of “Zou het kunnen dat hijlachte niet om jou, maar om een ​​grap die hem tijdens een toespraak op sociale netwerken werd gestuurd. Geleidelijk aan leert de cliënt zelf zijn gedachten op deze manier uit te dagen en breidt hij zijn ABC-dagboek uit, nu duidt het niet alleen op irrationele gedachten en overtuigingen. , maar ook rationele antwoorden daarop. Hier is een bord getekend, waarop in verschillende kolommen de argumenten ‘voor’ en ‘tegen’ een bepaalde gedachte of overtuiging zijn aangegeven, waaraan soms ook gewicht wordt toegekend. Het idee is om de cliënt te laten zien dat zijn disfunctionele oordeel hem eenvoudigweg niet ten goede komt. Bij deze techniek wordt de cliënt gevraagd zijn gedachten te testen. Als hij bijvoorbeeld denkt dat iedereen hem zal uitlachen bij een optreden, kunnen we hem uitnodigen voor een optreden. In de meeste gevallen worden bepaalde gedachten weerlegd, of worden de gevolgen ervan weerlegd, omdat het individu meestal niet bang is voor de feiten, maar voor de uitkomsten ervan. Een persoon kan bijvoorbeeld bang zijn dat hij zou sterven van schaamte als ze hem uitlachten tijdens een optreden, maar toen ze hem daadwerkelijk uitlachten, besefte hij dat het niets betekende en kalmeerde hij de vaardigheidstraining. Meestal hebben we het over sociale vaardigheden, wanneer de cliënt wordt geleerd zijn gevoelens correct te uiten of zijn grenzen te verdedigen. De cliënt krijgt bijvoorbeeld de volgende weigeringsformule voorgeschoteld: als je iets niet leuk vindt, moet je het specifieke gedrag aangeven dat niet bij je past, je gevoelens daarover en de gewenste reactie. Dus in plaats van het kind meteen op het hoofd te slaan, kan de vader tegen hem zeggen: “Je maakt ‘s nachts veel lawaai, ik irriteer me hieraan, het zou fijn zijn als je zou stoppen.” Dergelijke communicatie klinkt meestal niet alleen plausibeler, maar bereikt ook vaker haar doel. Bovendien kan de cliënt, naast de sociale vaardigheden, de vaardigheden leren van ontspanning, omgaan met stress en vele andere. Rollen omdraaien. Bij CGT worden, net als bij REBT, rollenspellen gebruikt, waarbij de therapeut en de cliënt van plaats wisselen en de cliënt de therapeut ervan probeert te overtuigen dat zijn eigen gedachten en overtuigingen onjuist zijn, waardoor hij zichzelf overtuigt. Decatastrofisering. Daarnaast wordt voor catastrofale aannames de decatastrofisatietechniek gebruikt. Deze techniek gaat ervan uit dat we een reeks gebeurtenissen ontwikkelen waarbij het individu stopt bij het catastroferen. Een meisje verklaart bijvoorbeeld dat als ze haar mening tegenover een man verdedigt, hij haar zal verlaten. Dan vragen wij: “Wat gebeurt er daarna?” - "Dan zal ik me slecht voelen en zal ik huilen" - "Wat zal er daarna gebeuren?" - "Nou, ik zal met rust gelaten worden, ik zal eenzaam zijn" - "Nou, een maand, twee, een jaar zal voorbijgaan, wat is het volgende?" - "Nou, ik denk dat ik tegen die tijd wel een nieuw iemand heb gevonden .” De cliënt begrijpt dus dat de situatie niet zo catastrofaal is en dat deze niet eindigt met een breuk met de man. Herkaderen houdt in dat de ontoereikende gedachte van de cliënt wordt vervangen door een meer rationele en adaptieve gedachte, die specifiek gedrag impliceert. Als een cliënt bijvoorbeeld zegt: ‘Hij zal nooit een gezin kunnen stichten’, kun je dit herformuleren in de volgende gedachte: ‘Als ik het niet probeer, zal het mij zeker niet lukken, maar als ik het probeer, Maak kennis, dan heb ik tenminste een kans.” Deconcentratie. De techniek gaat ervan uit dat we de cliënt uitnodigen zijn eigen probleem te accepteren en zijn aandacht vervolgens eenvoudigweg op iets anders te richten. Nou, dit is bijvoorbeeld hoe een cliënt zijn angst kan accepteren: “Ja, ik heb angst, en hoogstwaarschijnlijk zal er binnenkort een paniekaanval beginnen, maar er kan niets aan gedaan worden, dus ik word gewoon afgeleid door mijn eigen zaken.” Een voorbeeld van zo’n techniek is eigenlijk het tegen jezelf aftellen tijdens een paniekaanval. Terug naar het verleden. CBT maakt ook gebruik van de ‘Terug naar het verleden’-techniek, waarbij we de cliënt uitnodigen een bepaalde situatie te beschrijven vanuit het perspectief van een objectieve waarnemer. Als de cliënt bijvoorbeeld zelf gelooft dat hij zichzelf belachelijk heeft gemaakt toen hij op het ijs uitgleed, dan kan hij het vanuit het perspectief van een derde persoon koeler waarnemen: 'Nou ja, het was grappig, maar meer niet. Vaak deze techniekgebruikt bij het werken met trauma. Als een meisje zich bijvoorbeeld schuldig voelt omdat ze door haar vader is verleid, kan een waarnemer van buitenaf opmerken dat het de vader was die zijn dochter heeft verleid en dat het niet haar schuld was. Een andere techniek die wordt gebruikt om met trauma te werken, is het ABC Traumadagboek. Dit is in feite hetzelfde ABC-dagboek, alleen hier worden belangrijke gebeurtenissen uit het leven en de conclusies die het individu daaruit heeft getrokken, vastgelegd, en vervolgens worden rationele reacties op deze conclusies opgeschreven. Om met onaangepaste gedachten te werken, wordt ook de ‘Stop!’-techniek gebruikt, waarbij de cliënt, wanneer dergelijke gedachten opkomen, hem luid moet zeggen: ‘Stop!’ en ze moeten verdwijnen. (Dit is waarschijnlijk de meest ineffectieve CGT-techniek, maar ondanks alle verklaarde wetenschappelijkheid blijven ze deze techniek om de een of andere reden systematisch onderwijzen.) Eigenlijk zullen we desensibilisatie en blootstelling combineren in één groep technieken, aangezien we er al veel over hebben gesproken. De essentie komt neer op het feit dat een persoon een object tegenkomt dat hem bang maakt en de emoties die daarmee gepaard gaan opnieuw beleeft, zodat deze, volgens de wet van de verbale reflex, tot uitsterven komen. Ik heb een andere groep technieken gecombineerd onder de naam coaching en in feite heeft het betrekking op planning en elk ander werk met doelen. Binnen het kader van CGT wordt de cliënt dus geholpen zijn doelen te verduidelijken en deze duidelijk te plannen, waarbij deadlines en opties voor zijn gedrag worden gesteld. Als bepaalde doelen niet worden bereikt, helpt de therapeut de cliënt adequatere doelen en doelstellingen te stellen. Ik combineerde nog een reeks technieken in één groep en noemde het stellen van grenzen. Dit omvat alles wat te maken heeft met het beperken van bepaald gedrag en de blootstelling ervan. Dit geldt bijvoorbeeld voor het beperken van het aantal calorieën dat per week wordt gegeten; het aantal keren dat de cliënt hulp zoekt om zijn eenzaamheid te compenseren; de hoeveelheid tijd waarna een OCS-patiënt zijn rituelen begint uit te voeren. In het geval van zwart-witdenken wordt vaak de cognitieve continuümtechniek gebruikt, waarbij de cliënt wordt gevraagd een bepaalde situatie te beoordelen op een schaal van één tot honderd, waardoor men polaire en catastrofale beoordelingen kan vermijden de fundamentele CGT-technieken, maar je moet begrijpen dat deze en hun aanpassingen tegenwoordig vele malen meer bestaan. Je moet ook begrijpen dat REBT en CGT tegenwoordig in wezen hetzelfde zijn wat betreft hun technieken en alleen verschillen in de principes van het uitvoeren van therapie, en daarom zijn de technieken die we in het hoofdstuk over REBT hebben besproken hier van toepassing. Conclusie Tot slot zie ik nee Ik heb geen zin om te praten over de effectiviteit van deze richting van psychotherapie, omdat iedereen weet dat deze als de meest wetenschappelijk onderbouwde wordt beschouwd. Ik ben sceptisch over CGT, omdat het in veel opzichten rechtstreeks methoden uit andere gebieden leent, terwijl veel vertegenwoordigers van CGT dit met vertrouwen zullen vertellen. u dat deze aanwijzingen niet werken. En moderne CBT verandert, wat mij betreft, in een soort bijna-hypnose met een miljoen gepatenteerde registratiemethoden, waarvoor de grondlegger van de methode voldoende is om een ​​eenvoudig onderzoek uit te voeren. Tegenwoordig fungeert het bewijsmateriaal voor CGT dus vaker als een marketingtruc. Tegelijkertijd heeft CGT, net als elke andere richting van psychotherapie, geen andere wetenschappelijke basis dan dezelfde onderzoeken naar de effectiviteit. Er is geen bewijs dat onze gedachten op enigerlei wijze onze reacties bepalen, terwijl er wel heel veel bewijs is dat het emoties zijn die onze gedachten bepalen. Er is immers ook geen bewijs dat cognitieve vervormingen tot stoornissen leiden cognitieve vervormingen komen voor bij zowel zieke als gezonde mensen. Tegelijkertijd is er een onderzoek dat over het algemeen aantoont dat hoe gezonder iemand is, hoe meer vervormingen hij heeft [1]. Bovendien was CGT aanvankelijk een mengelmoes van verschillende, soms direct tegenstrijdige theorieënOp basis van technieken is deze discrepantie tegenwoordig alleen maar groter geworden, en het is heel goed mogelijk dat je een therapeut tegenkomt die je op een dag zal vragen je gedachten te veranderen, ze vervolgens te accepteren, ze vervolgens uit te drukken en vervolgens op zoek te gaan naar het trauma dat eraan ten grondslag ligt Hetzelfde geldt voor de cognitieve psychologie. CGT heeft weinig relevantie, zoals een aantal auteurs in hun artikel schrijven [2]. Je moet ook begrijpen dat het zogenaamde bewijsmateriaal niet de wetenschappelijke validiteit of de grootste effectiviteit betekent in vergelijking met andere vormen van cognitieve gedragstherapie psychotherapie toonde bijvoorbeeld aan dat alle soorten therapieën even effectief zijn bij de behandeling van depressie[3]. In andere onderzoeken werd geen verschil gevonden tussen CGT en EFT[4], tussen CGT en psychodynamische therapie[5], tussen CGT en DIT-therapie (dit is ongeveer hetzelfde als Gestalttherapie)[6]. Eén meta-analyse gaf aan dat psychodynamische benaderingen even effectief zijn als DGT bij de behandeling van borderline-stoornis[7], terwijl CGT-vertegenwoordigers u zelf zullen verzekeren dat alleen DGT effectief is. Over het algemeen kunt u onderzoeken vinden die dezelfde effectiviteit aantonen als CGT andere psychotherapie is te vinden in vrijwel elke min of meer traditionele richting en moderne implementatie van deze traditionele richting. Het enige probleem is dat deze onderzoeken tegenstrijdig zijn, en behalve door vertegenwoordigers van CGT, worden deze onderzoeken zelf uiterst zelden door wie dan ook uitgevoerd. Tegelijkertijd moet men ook begrijpen dat de meeste effectiviteitsstudies ook bevooroordeeld zijn, en dit geldt zowel voor CGT als voor andere gebieden, en het is in principe onmogelijk om de effectiviteit van psychotherapie adequaat te meten. Dus het blijkt dat CGT dat wel is verklaard als een op bewijs gebaseerde richting, simpelweg omdat er gewoon meer van dezelfde onderzoeken zijn, ook al zijn de resultaten van deze onderzoeken sterk overdreven, bijvoorbeeld vanwege de eigenaardigheden van het selecteren van hun deelnemers. Door dit allemaal te zeggen, zeg ik dat zeker wil niet zeggen dat “CGT niet effectief is en laten we allemaal samen naar familieopstellingen gaan” CGT heeft veel voordelen, waarvan ik bijvoorbeeld denk dat die methodisch en systematisch is, wat CGT fundamenteel onderscheidt van de meeste andere gebieden. En juist het feit van het bestaan ​​van onderzoek en de wens om het uit te voeren spreekt al in het voordeel van CGT. Ik ben gewoon een voorstander van gezond scepticisme, of, zoals ze in CGT zeggen, rationeel denken, en ik ben van mening dat geen van de richtingen mag worden verabsoluteerd. En ja, ik ben zelf een gecertificeerde CGT-therapeut, maar in mijn praktijk gebruik ik deze CBT uiterst beperkt omdat ik er niet veel voordeel van zag. Aaron Beck zelf hielp mensen tot de laatste dag van zijn leven en stierf op 100-jarige leeftijd. Tegelijkertijd hield hij al die tijd zelf een ABC-dagboek bij en daagde hij zijn gedachten uit. En de therapie ervan is veruit de meest populaire en meest onderzochte tot nu toe.[1] Alloy, LB, & Abramson, LY (1988). Depressief realisme: vier theoretische perspectieven. In L. B. Alloy (red.), Cognitieve processen bij depressie (pp. 223–265). De Guilford-pers.[2] Deborah C. Beidel, Samuel M. Turner. Een kritiek op de theoretische grondslagen van cognitieve gedragstheorieën en therapie. Western Psychiatric Institute en Clinic University of Pittsburgh School of Medicine, VS. 2002.[3] Wampold BE, Minami T, Baskin TW, Callen Tierney S. Een meta-(her)analyse van de effecten van cognitieve therapie versus 'andere therapieën' voor depressie. J Affectstoornis. 2002 april;68(2-3):159-65. doi: 10.1016/s0165-0327(00)00287-1. PMID: 12063144.[4] Bodenmann G, Kessler M, Kuhn R, Hocker L, Randall AK. Cognitieve gedrags- en emotiegerichte relatietherapie: overeenkomsten en verschillen. Clin Psychol Eur. 30 sep 2020;2(3):e2741[5] Driessen E, Van HL, Peen J, Don FJ, Twisk JWR, Cuijpers P, Dekker JJM. Cognitieve gedragstherapie versus psychodynamische therapie voor ernstige depressie: secundaire uitkomsten van een gerandomiseerde klinische studie. J Raadpleeg Clin Psychol. 2017 Jul;85(7):653-663[6] Butollo W, Karl R, König J, Rosner R. Een gerandomiseerde gecontroleerde klinische studie van dialogische exposure-therapie versus cognitieve verwerkingstherapie voor)