In het memorabele jaar 2013 voor Rostov aan de Don kreeg ik een virusinfectie, waarna ik verlamd raakte. Voordien was het op de een of andere manier moeilijk om met mensen met een handicap te communiceren; het leken mij mensen uit een andere wereld. Toen ik met hen communiceerde, voelde ik een soort onhandigheid op de achtergrond en keek ik verlegen weg... En toen ik tijd doorbracht in de neurologie, waar bijna iedereen zo is, en ik zo ben, begon ik er heel anders naar te kijken. Ten eerste stopte ik met "bang zijn" voor mensen met een handicap. Ten tweede was er zo'n, zij het heel kort, moment waarop ik niet met gewone mensen kon en wilde communiceren. Ik begon 'bang' voor ze te worden. Ik raakte verlamd in het ziekenhuis, zowel verpleegsters als patiënten kwamen naar mijn afdeling om 'over psychologie te praten' en om mentaal te 'genezen'))) Sindsdien ben ik erg geïnteresseerd geraakt in psychosomatiek. en het verband tussen de psyche en ziekten. Binnen drie maanden was ik weer op de been. Ik was de enige op de afdeling die geen antidepressiva kreeg, omdat mijn humeur was om te vechten (misschien had mijn sportachtergrond invloed op mij). Een tijdlang kon ik niet op mijn lichaam vertrouwen, omdat ik wist dat het me elk moment in de steek zou laten. En ik ging geleidelijk aan met mijn angsten om, één voor één. Een jaar of twee later (ik weet het niet meer precies) werd mijn handicap opgeheven. Sommige aandoeningen bleven bestaan, maar op de MRI waren geen sporen van schade te zien, hoewel ze aanvankelijk behoorlijk sterk waren. En ik ben echt boos op de pretentieuze uitspraken over een of ander verschil tussen gezonde mensen en mensen met een handicap))). Ik irriteer me aan gevoelens van ongelijkheid, opoffering, de geest van redding en medelijden... En ik heb ook geen medelijden met de zieken en zwakken. Ik geloof dat iedereen kracht heeft. Er zijn fondsen. Of is er een mogelijkheid om ze ergens te vinden of ergens te solliciteren... Je hoeft absoluut geen medelijden met mij te hebben. En ik kan zeker meedoen aan elke wedstrijd, zowel in het leven als op het werk. En wat er ook gebeurt, ik kan mijn doelen bereiken. Ik heb het allemaal gedaan, en deed het met succes, zowel bij ziekte als bij gezondheid))) En zwakte is de andere kant van kracht. En ik weet dat ik zwak en kwetsbaar kan zijn, ik kan huilen, lachen, gelukkig zijn en pijn ervaren. Ik slik het leven als frisse ochtendlucht. Ik geniet van elk moment! Ik denk dat ziekte veel mogelijkheden heeft. Als de dood over je schouder ligt en je weet dat je morgen voor altijd verlamd kunt raken (de diagnose is niet verwijderd en kan niet met zekerheid worden gesteld), dan is dat zo. veel kracht!!! En er is vreugde in het waarnemen van het leven zoals het is, zonder enige pluisjes van introjecten. Geniet van elke minuut en elke nieuwe dag. Dus ik werd gelukkiger en het leven is rijker na een handicap)))) Het accepteren van mijn eigen machteloosheid was belangrijk voor mij, dit was ook een hulpbron. Er werd mij verteld dat de diagnose levenslang is en hoeveel niemand weet dat ik langer op eigen benen moet lopen, het kan een maand duren, het kan een jaar zijn, of het kan 20 jaar duren (dit lijkt het maximum te zijn) tot de volgende exacerbatie. In het begin was er zoiets Toen dit een keerpunt was, sprak ik serieus met mijn man, zodat hij alle moeilijkheden zou afwegen, en stelde voor dat hij zou vertrekken. Hij dacht ook, en zei toen dat het waarschijnlijk moeilijk voor hem zou zijn om mijn ziekte te accepteren, maar hij houdt er erg van en is bereid om het te proberen. Het moeilijkste voor mij was om hopeloosheid te accepteren. En toen dacht ik dat iedereen dat heeft bedreigingen in het leven, iemand... dan valt er een steen op je hoofd, er gebeurt iets met iemand anders. En ik begon net elk moment van dit leven vast te leggen. En het werd rijk voor mij. En toen vergat ik op de een of andere manier mijn ziekte, en nu leef ik een vol leven. Soms, als ik me begin te vervelen, herinner ik mezelf aan de waarde van het leven en aan elke geleefde minuut. En alles valt meteen op zijn plaats))) En ik herinner me Castaneda vaak toen hij schreef dat elke krijger altijd moet onthouden dat de dood zijn linkerschouder volgt, en dat deze altijd dichtbij is en op elk moment kan inhalen. Dit geeft echter kracht en brengt je terug naar het ‘hier en nu’. Nu werk ik veel met cliënten op het gebied van psychosomatiek, gezondheid en levensbeleving. En de kwaliteit van leven verbetert echt. Het leven is gevuld met betekenis))). Ik wens je gezondheid, vreugde en vervulling in je leven!!!!