Van de auteur: Het meest gebruikte communicatiemechanisme bij psychotische patiënten is projectieve identificatie. Patiënten proberen bij de analyticus gevoelens op te roepen die ze niet kunnen verdragen. Opgemerkt moet worden dat ondraaglijke realiteiten niet noodzakelijk catastrofale gebeurtenissen in het leven zijn, zoals overlijden of echtscheiding. Dit zijn gewone realiteiten van het leven. Iedereen heeft bijvoorbeeld een moment van besef dat moeder gescheiden is, dat moeder niet almachtig is, dat ouders hun eigen leven hebben. Tijdens de sessie vertelde de patiënte hoe moe ze was van het wachten, wachten op ‘de komst van een nieuwe wereld, de komst van een geliefde’. Ze vroeg wanneer de psychose zou eindigen. Mijn interpretaties waren vooral dat de patiënt boos op mij was, en dat ik mijn werk niet deed en haar niet kon helpen. Waarop ze antwoordde: ‘Nee, ik ben het die niet tegen een psychose kan’, of ‘Nou, je weet dat je een goede psychotherapeut bent.’ En aan het eind van de sessie eindigde ze met de vraag: “Vind jij dat ik weinig moet eten? Ik at een bord en verplaatste het. Ik ben te lui om iets anders te doen. Ze zeggen dat ik brood moet eten.' Het is alsof we veel tijd hebben en geen onderwerp om over te praten. Aan de andere kant is er weinig tijd en hebben we geen tijd om met de patiënt te praten. Karl, ze gebruiken nat buskruit! Psychotische patiënten maken intensief gebruik van projectieve identificatie in de communicatie met anderen, met als voornaamste doel het verwijderen van het ongewenste. Opgemerkt moet worden dat projectieve identificatie alleen in relaties voorkomt. Die. Je hebt absoluut een object nodig waarin je het ongewenste of ondraaglijke kunt stoppen, en ook dat de ongewenste, ondraaglijke emoties accepteert, in staat is ze te verwerken en ze in een draaglijker vorm terug te geven aan het onderwerp (projector). Als een baby bijvoorbeeld angst ervaart, laat hij dat merken door te huilen. De taak van de moeder is om te begrijpen wat er met het kind gebeurt, om zelf niet bang te zijn en om zijn gevoelens te weerstaan ​​en deze in een meer draaglijke vorm aan het kind terug te geven. Iedereen kent waarschijnlijk wel kinderliedjes om een ​​kind te kalmeren, zoals: Het poesje heeft pijn. De hond heeft pijn. En mijn baby zal genezen, genezen, genezen. Of: De vos heeft pijn. De wolf heeft pijn. Mijn zoon (dochter) heeft pijn en vliegt naar de berk in het bos. Deze en vele andere kinderliedjes zijn in de eerste plaats bedoeld om het kind te kalmeren door een ander (poesje, hond, enz.) pijn te doen of pijn te doen. Zo leert het kind pijnlijke ervaringen te overleven. Edith Hargreaves schreef dat de therapeut in tegenoverdracht bij analyse het ondraaglijke voor onbepaalde tijd moet verdragen. En soms zorgt de ‘ware interpretatie’ van wat de patiënt voelt ervoor dat hij pijnlijke momenten in zijn leven steeds opnieuw beleeft. En het is een “grote opluchting” voor de patiënt dat “de analyticus in staat is zijn pijnlijke gevoelens in tegenoverdracht te verwerken” en zo een “effectieve interpretatie” kan geven. James Strachey (1934) gaf inzicht in wat “spontane interpretatie” is. is. De interpretatie bestaat uit twee fasen. Ten eerste laat de analyticus de patiënt toe zich bewust te worden van zijn impulsen en gevoelens, die op dit moment ‘bewust op de analyticus zullen worden gericht’. Om deze interpretatie te maken, moet de analist betrokken zijn bij de situatie hier en nu, een helder bewustzijn hebben en de overdracht begrijpen om de interpretatie te richten op het 'punt van de grootste angst'. En laten we nu terugkeren naar mijn patiënt. Tijdens de overdrachtssessie vertelde ze me hoe moeilijk het voor haar was zonder mij, hoe ze het heeft doorstaan ​​en vijf dagen zonder psychose heeft geleefd, d.w.z. zonder mij. Vier dagen lang weekend en vandaag is het de vijfde dag dat ze in afwachting van onze ontmoeting leefde. En aan het einde van de sessie: "Moet ik weinig eten?" - De ene sessie is zo weinig, heeft ze genoeg tot de volgende sessie. En mijn interpretatie over de korte tijd, de patiënt vertelde me met een citaat uit Munchausen dat ik haar buskruit had bevochtigd, en dat ze niet in een psychose zou terechtkomen, ze zou wachten op de volgende sessie.